Mamy przyjemność zaprosić na II Festiwal Piosenki Studenckiej „Pryzmat”, który odbędzie się w dniach 17-18 listopada br. w Legnicy. Tak jak w ubiegłym roku, tak i w tym areną zmagań
uczestników będzie sala audytorium budynku E Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy.
Zachęcamy wszystkich, by przybyli podziwiać występy solistów i zespołów, które wezmą udział w Festiwalu. Zachęcamy również osoby grające i śpiewające do wzięcia udziału w festiwalu.
Celem Festiwalu jest: prezentacja i promocja twórczości muzycznej środowisk akademickich, inspirowanie do poszukiwań artystycznych w dziedzinie poezji i muzyki.
Warunki uczestnictwa (dla solistów i zespołów):
Dokładnie wypełniona karta uczestnictwa.W Festiwalu mogą brać udział studenci: soliści, zespoły wokalne i wokalno-instrumentalne (max. do 7 osób w zespole).O zakwalifikowaniu do festiwalu decyduje biuro organizacyjne.Uczestnicy będą oceniani w dwóch kategoriach: soliści i zespoły.Konkurs jest dwuetapowy. O zakwalifikowaniu się do drugiego etapu zadecyduje powołane przez organizatorów Jury.Dla laureatów przyznane zostaną nagrody i wyróżnienia, o podziale których zadecyduje Jury konkursu.Do Festiwalu należy przygotować 3 utwory w języku polskim:
2 utwory do części konkursowej (do 10 minut).
1 utwór rezerwowy na bis.
Wszystkie utwory mają być wykonywane na żywo bez użycia playbacku czy półplaybacku. Mile widziane kompozycje własne.Preferowany repertuar to: poezja śpiewana - wiersze, wszelkie formy liryki, epiki czy dramatu; piosenka turystyczna - o pięknie przyrody, urokach wędrówek, mówiąca o zespoleniu człowieka
z przyrodą, o pięknie i wartości turystycznej włóczęgi; piosenka studencka - o życiu, miłości, sprawach codziennych i niecodziennych; piosenka refleksyjna - myśl, idea, pomysł na życie.Uczestnicy zobowiązani są do zaprezentowania podczas konkursu repertuaru zgodnego z dostarczonymi wcześniej materiałami.Karty uczestnictwa wraz z niezbędnymi informacjami należy przesyłać najpóźniej do 10 listopada br. pod adresem Biura Festiwalu (liczy się data stempla pocztowego).
Sierpień 1951 roku na Podlasiu był szczególnie upalny. Kobieta
pracująca w polu co i raz prostowała grzbiet i ocierała
pot z czoła. A tu jeszcze tyle do zrobienia! Jak tu ze
wszystkim zdążyć? W domu troje małych dzieci, czekają
na matkę, na obiad! Nagle chwyciła ją niemożliwa słabość,
przed oczami zrobiło się ciemno. Upadła zemdlona.
Obudziła się w szpitalu w Białymstoku. Lekarz miał posępną
minę. „Gruźlica. Płuca jak sito. Kobieto! Dlaczegoś się
wcześniej nie leczyła?! Tu już nie ma ratunku!” Młoda matka
pogodzona z diagnozą poprosiła męża i swoją mamę,
aby zawieźli ją na Jasną Górę. Jeśli taka wola Boża, trzeba
się pożegnać z Jasnogórską Panią.
To była środa, 15 sierpnia 1951 roku. Wielka uroczystość
– Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Tam,
dziękując za wszystkie łaski, żegnając się z Matką Bożą
i własnym życiem, kobieta, nie prosząc o nic, otrzymała
uzdrowienie. Do domu wróciła jak nowo narodzona. Gdy
zgłosiła się do kliniki, lekarze oniemieli. „Kto cię leczył,
gdzie ty byłaś?” „Na Jasnej Górze, u Matki Bożej”. Lekarze
do karty leczenia wpisali: „Pacjentka ozdrowiała w niewytłumaczalny
sposób”.
Jak powstały i skąd pochodzą wezwania Litanii Loretańskiej? Niektóre z nich wydają się bardzo tajemnicze: „Wieżo z kości słoniowej”, „Arko przymierza”, „Gwiazdo zaranna”…
Za nami już pierwsze dni maja – miesiąca poświęconego w szczególny sposób Dziewicy Maryi. To czas maryjnych nabożeństw, podczas których nie tylko w świątyniach, ale i przy kapliczkach lub przydrożnych figurach rozbrzmiewa Litania do Najświętszej Maryi Panny, popularnie nazywana Litanią Loretańską. Wielu z nas, także czytelników Niedzieli, pyta: jak powstały wezwania tej litanii? Jaka jest jej historia i co kryje się w niekiedy tajemniczo brzmiących określeniach, takich jak: „Domie złoty” czy „Wieżo z kości słoniowej”?
I dawne, i niezbyt odległe, i współczesne pokolenia, jeśli chcą ocalić siebie i swoją tożsamość, muszą nieustannie zwracać się do Chrystusa, który jest naszą skałą, kamieniem węgielnym, na którym budujemy wszystko - mówił abp Marek Jędraszewski w czasie wizytacji kanonicznej w parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej.
W czasie pierwszej Mszy św. proboszcz ks. Ryszard Pawluś przedstawił historię parafii w Skomielnej Białej. Sięga ona przełomu XV i XVI w. Pierwsza kaplica pod wezwaniem św. Sebastiana i św. Floriana powstała w 1550 r., a w XVIII w. przebudowano ją na kościół. Drewnianą budowlę wojska niemieckie spaliły w 1939 r. a już dwa lata później poświęcono tymczasowy barokowy kościół, a proboszczem został ks. Władysław Bodzek, który w 1966 r. został oficjalnie potwierdzony, gdy kard. Karol Wojtyła ustanowił w Skomielnej Białej parafię. Nowy kościół oddano do użytku w 1971 r., a konsekrowano w 1985 r. - Postawa wiary łączy się z zatroskaniem o kościół widzialny - mówił ksiądz proboszcz, podsumowując zarówno duchowy, jak i materialny wymiar życia wspólnoty parafialnej w Skomielnej Białej. Witając abp. Marka Jędraszewskiego, przekazał mu ciupagę.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
