W chrześcijaństwie termin „adventus” oznacza przyjście Chrystusa (w sensie jego Wcielenia, jak też powtórnego przyjścia w chwale). W V w. na oznaczenie czasu przygotowania do Narodzenia Pańskiego
spotykamy także określenie: ante natale Domini lub adventus Domini. Zgodnie z kalendarzem kościelnym Adwent to okres w roku liturgicznym, który rozpoczyna się od pierwszych Nieszporów w pierwszą niedzielę
Adwentu, przypadającą między 18 listopada a 3 grudnia. Obejmuje cztery kolejne niedziele. Pierwsze wzmianki obchodzenia Adwentu spotykamy w IV w. w liturgii galijskiej i hiszpańskiej. W dziele przypisywanym
Hilaremu z Poitiers znajdujemy wzmiankę o poszczeniu przed Bożym Narodzeniem. Jest to najstarsze świadectwo o specjalnym charakterze czasu przygotowania do uczczenia tajemnicy Wcielenia. Inna wzmianka
pochodzi z Synodu w Saragossie (389), który żąda od wiernych uczęszczania do kościoła od 17 grudnia aż do uroczystości Epifanii. W Galii Perpetus - biskup Tours wprowadził obowiązek postu w trzy
dni tygodnia (poniedziałki, środy i piątki) od dnia św. Marcina (11 listopada) do Narodzenia Pańskiego. W Rzymie okres przygotowania do Bożego Narodzenia został wprowadzony dopiero w drugiej połowie VI
w. Pod wpływem liturgii Wschodu rozpoczynano Adwent 1 grudnia bądź nawet 11 listopada, aby uzyskać liczbę 40 dni postu (na wzór Wielkiego Postu). W VIII i IX w. okres przygotowania przypadał na 30 października
lub nawet 24 czy 14 września. Od czasów Grzegorza Wielkiego (590-604) Adwent w Rzymie obejmował 4 tygodnie. Był to czas bezpośredniego, liturgicznego przygotowania na obchód pamiątki przyjścia Chrystusa.
Na początku IX w. Adwent nabiera także charakteru eschatologicznego - staje się czasem przygotowania na ostateczne przyjście Chrystusa. Teksty liturgiczne Adwentu ukazują postacie Starego i Nowego
Testamentu, przez życie których Bóg zapowiadał i przygotowywał świat na przyjście Chrystusa.
Na Soborze Watykańskim II zreformowano liturgię adwentową, nadając jej formy radosnego oczekiwania na spotkanie z Jezusem. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest oczekiwaniem.
W polskim Kościele Adwent ubogacony jest roratami. To wyłącznie polska tradycja. Roraty to Msza św. ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiana przed wschodem słońca. Stanowi dla chrześcijan wezwanie
do czujności w oczekiwaniu na przyjście Zbawiciela i gotowość na sąd ostateczny. Nazwa „roraty” pochodzi od pierwszych słów pieśni towarzyszącej rozpoczęciu Mszy św. w okresie Adwentu Rorate
coeli de super... (niebiosa rosę spuście nam z góry).
Według przekazów historycznych roraty sięgają XII w. Prawdopodobnie zwyczaj ten przyniosła do Polski z Węgier bł. Kinga, żona księcia krakowskiego Bolesława Wstydliwego. Kinga, jak podają źródła historyczne,
swoim życiem starała się naśladować Najświętszą Maryję Pannę. Takim pomnikiem nabożeństwa Kingi do Bogurodzicy było wprowadzenie w kościele na Wawelu, a następnie w klasztorze Starosądeckim (który ufundowała)
zwyczaju odprawiania rorat. Udziału w tej Mszy św. przestrzegali także inni królowie: Zygmunt Stary, Zygmunt August, królowa Bona itd. W 1545 r. utworzono nawet Bractwo Roratystów, którego zadaniem
było odprawianie i śpiewanie Mszy św. roratniej.
Z odprawianiem Mszy św. roratniej wiąże się zwyczaj zapalenia dodatkowej świecy tzw. roratki. W dawniejszych czasach, jak podają źródła historyczne, przed rozpoczęciem Mszy św. król podchodził do
ołtarza, niosąc ozdobną świecę i stawiał ją na najwyższym lichtarzu. Podobne świece przynosili do ołtarza przedstawiciele wszystkich stanów. Podchodząc do ołtarza i składając świece, wypowiadali słowa:
„Gotów jestem na sąd Boży”. Aby takie słowa wypowiedzieć, trzeba było uprzednio oczyścić swoje sumienie i serce.
Dzisiaj w nawiązaniu do tej średniowiecznej tradycji symbolem naszej gotowości na przyjście Jezusa są cztery świece zapalane w kolejne tygodnie Adwentu. A świeca roratnia ozdobiona często niebieską
wstęgą przypomina nam postać Maryi, która jest dla nas przykładem gotowości na przyjście Mesjasza. Nawiązując do staropolskiej tradycji, praktykuje się również zwyczaj przynoszenia przez wiernych lampionów.
Stosunkowo młody, bo znany w Polsce dopiero od 160 lat, jest zwyczaj zawieszania w kościele w czasie Adwentu wieńca adwentowego. Na wieńcu umieszcza się cztery świece (symbol 4 niedziel adwentowych).
Światło, zieleń i krąg posiadają swoją wymowę (światło, nadzieja, życie, Bóg). Całość wieńca jest symbolem wspólnoty oczekującej w miłości na przyjście Pana.
Pomóż w rozwoju naszego portalu