Chociaż w większości przypadków zaburzenia nastroju występują u ludzi we wczesnych i średnich latach wieku dojrzałego, mogą one pojawić się w każdym okresie życia, od dzieciństwa do późnej starości. W jednym z badań stwierdzono, że jedna czwarta osób cierpiących z powodu depresji pierwszy jej epizod miała w dzieciństwie lub w wieku dojrzewania. Kiedyś uważano, że depresja nie występuje w wieku dziecięcym, ale dziś wiemy, że nie jest to prawdą. Nawet niemowlęta, oderwane przez dłuższy czas od osoby do której są przywiązane, zazwyczaj matki, mogą cierpieć na pewną formę depresji, potocznie zwanej „depresją rozpaczy”. Ów zespół depresji dziecięcej obejmuje takie objawy w zachowaniu jak płacz, smutek, znieruchomienie i apatię. Chociaż przypadki depresji zdarzają się w wieku niemowlęcym i w dzieciństwie, to jednak częstotliwość ich występowania zdecydowanie wzrasta w wieku dojrzewania, który to okres u wielu młodych ludzi przebiega bardzo burzliwie.
Wyniki badań sugerują również, że w ostatniej dekadzie XX w. wśród dorastającej młodzieży systematycznie obniżył się średni wiek występowania depresji. Właśnie w okresie dojrzewania ujawniają się, zależnie od płci, różnice w częstotliwości pojawiania się tego typu zaburzenia. W okresie dojrzewania u dziewcząt wskaźnik depresji był dwukrotnie wyższy niż wskaźnik notowany u chłopców. Ta faza depresyjna z pewnością predysponuje do zamachu na własne życie i jest najczęstszym powodem samobójstw. Smutek, zniechęcenie, pesymizm i brak wiary w możliwości poprawy istniejącego stanu rzeczy są uczuciami większości ludzi. Depresja jest nieprzyjemna, kiedy ją przeżywamy, ale zazwyczaj nie trwa długo. Czasem wydaje się wręcz, że jakby sama się ogranicza i przechodzi po upływie kilku dni, tygodni bądź gdy osiągnie pewien stopień nasilenia. Możemy odnieść wrażenie, że była nam w pewnym sensie potrzebna - po okresie obezwładnienia tym energiczniej ruszamy z miejsca; łatwiej niż sądzimy udaje nam się poradzić sobie z tym, co nas dręczyło, i oto otwierają się przed nami nowe perspektywy. Na przykład łagodna depresja może mieć znaczenie adaptacyjne; jej główną zaletą jest skonfrontowanie nas z obrazem, myślami i uczuciem, których zazwyczaj unikamy.
Wreszcie depresja bywa niekiedy pożytecznym samoograniczeniem. Te rozważania sugerują, że przebycie depresji jest sprawą normalną, a w przypadku krótkiego i łatwego stanu nawet pożądaną. Nasuwa się określenie „normalna depresja” - reakcja, której można się spodziewać u każdego, kto właśnie przeżywa ciężkie chwile po stracie bliskiej osoby lub osób, po poważnym konflikcie lub w wyniku straty materialnej, czyli po bolesnych, ale dotykających większość ludzi danego kraju wydarzeniach życiowych. W Polsce jest wiele powodów do „normalnej depresji”. Oto jeden z nich, najbardziej dokuczliwy i poniżający naród - olbrzymie bezrobocie. Ojciec, matka, syn - ludzie dyspozycyjni, w sile wieku, zdolni do pracy - stają się bezrobotni i to nie z własnej winy. Jak można wytłumaczyć fakt, że całe rodziny pozbawione pracy żyją ze skromnej renty staruszków - rodziców lub teściów. Obciąża to aktualne władze.
Czy możemy ochronić się przed depresją? W jej ramionach chowamy się przed przykrościami, obowiązkami, nakazami, bólem i problemami, które z sobą niesie rzeczywistość. Tylko do pewnego czasu możemy się z tego labiryntu wycofać i wyjść, każdy krok do przodu pogrąża nas w ciemności. Bywają i takie sytuacje, że nie tak wiele zależy od nas. Depresja może być w nas i tam drzemać, a przebudzi się w sprzyjających dla niej okolicznościach. Nim spróbuje nas ogarnąć smutek czy przygnębienie, znajdźmy sobie jakieś interesujące zajęcie, rozmawiajmy szczerze z ludźmi o naszych uczuciach, wyznaczajmy sobie jakieś cele i cieszmy się, że do nich zmierzamy, nie spieszmy się, nie walczmy ze sobą, nie pielęgnujmy nienawiści, bądźmy wyrozumiali i pomagajmy innym. Uśmiechajmy się do siebie. Dostrzegajmy otaczającą nas przyrodę i cieszmy się z drobiazgów. Jeżeli polubimy samych siebie, tej „czarnej damie” będzie do nas nie po drodze. W niektórych stanach depresyjnych pomagają często rozmowa z kimś bliskim, oparcie jakie mamy w rodzinie czy wśród przyjaciół. Wystarczy, by ten, kto pomaga, ze zrozumieniem słuchał, nie oceniał i nie radził.
Depresja jest chorobą i należy ją leczyć, ponieważ w innym przypadku albo nas zupełnie zdegeneruje, albo w wersji najbardziej optymistycznej nie pozwoli rozwinąć skrzydeł i ograniczy nasze możliwości. Nikt nie musi cierpieć, kiedy w dzisiejszych czasach dysponujemy odpowiednimi lekami i sposobami postępowania terapeutycznego.

Bezpłatnych porad udzielają lekarze w poradniach:
NZOZ „Special-Med.” Przychodnia Specjalistyczna,
ul. Weteranów 46, 20-044 Lublin
NZOZ Przychodnia Specjalistyczna „Biomedical”,
ul. Weteranów 18, 20-038 Lublin
Specjalistyczne Centrum Psychoneurologii „Modus”,
ul. Mickiewicza 57, 20-443 Lublin
Niepubliczny Specjalistyczny ZOZ „Jaworski i partnerzy lekarze”,
ul. Juranda 9, 20-620 Lublin
SPSK nr 1,
ul. Głuska 1, 20-080 Lublin
Szpital Neuropsychiatryczny,
ul. Abramowicka 2, 20-442 Lublin