W parafii

Obecnie do parafii liczącej 720 osób należy Dębska Wola i niewielka cząstka Zbrzy. Jest to dekanat i gmina Morawica.
To mała wspólnota, więc jej dążeniem jest, aby każdy się z tą społecznością utożsamiał - tu znalazł swoje miejsce, miał świadomość wzajemnej potrzeby bycia razem - tak w wymiarze materialnym, jak i duchowym.
Parafia żyje: liczną grupą ministrantów, kantorów, grupą osób zaangażowanych w liturgię, kołami różańcowymi kobiet, kołem różańcowym mężczyzn. Wierni licznie gromadzą się na nabożeństwie Drogi Krzyżowej wraz z dziećmi i młodzieżą (prowadzą starsi i młodzież), uczestniczą w pielgrzymkach i wyjazdach parafialnych, prowadzą modlitwę różańcową, rozumiejąc jej potrzebę. Parafianie zamawiają intencje mszalne za dzieci, dzieci za rodziców i w innych potrzebach oraz całymi rodzinami uczestniczą w tych Mszach św. Pamiętają o swoich zmarłych. Modlą się za swego kapłana, kapłanów rodaków, siostry zakonne.
Region Dębskiej Woli jest o tyle specyficzny, że okolica obfituje w twórców ludowych. Właśnie stąd pochodził znany w całym kraju, nieżyjący już Józef Piłat, którego bardzo cenił śp. bp M. Jaworski. Jego prace znajdują się w wielu muzeach i obiektach sakralnych w kraju. Z powodzeniem uprawia się tutaj poezję i rzeźbę ludową, a tradycje folklorystyczne podtrzymują zespoły ludowe: „Wolanecki” i „Małe Wolanecki”.
Ciekawostką lokalną są m.in. 3 krzyże z luf czołgowych, wykonane jako wotum za ocalenie i przestroga przed wojną.
Przykładem dobrej współpracy ze szkołą mogą być choćby doroczne rekolekcje wielkopostne, gdy nauki i Msze św. w kościele są wzbogacane specjalnymi zajęciami dydaktycznymi.

W trudzie

Może to, co powstaje w trudzie, ceni się tym bardziej? Potwierdzałyby to przykłady postaw dużej grupy osób, zaangażowanych w sprawę starań o własny ośrodek duszpasterski (od 1970 r.) i parafię (erygowaną dekretem bp. K. Ryczana w 1996 r.).
Historia zaczyna się od drewnianej kaplicy, sprowadzonej przez proboszcza z Brzezin, ks. B. Czerkiewicza - wówczas Dębska Wola podlegała parafii Brzeziny.
Mówi ks. proboszcz H. Terpiński: „Przypominając trudną historię parafii Dębska Wola, na samym początku należy wyrazić wielką wdzięczność kapłanom, którzy tutaj pracowali, nie szczędząc sił i zdrowia dla tworzenia wspólnoty, księżom z Brzezin: ks. J. Nowakowskiemu, pierwszemu proboszczowi; ks. S. Robakowskiemu, ks. S. Bosiowi - proboszczom; ks. S. Śliwińskiemu - proboszczowi z Obic i ks. S. Korneckiemu - proboszczowi z Morawicy oraz jego współpracownikom. Ich posługa była i jest bogactwem duchowym i materialnym tego Kościoła - i za to im dzięki”.
Dębska Wola była rektoratem od 1971 r. Szczególnie trudne lata nastały po przeniesieniu Księdza Rektora, a zarazem próbach dołączenia Dębskiej Woli do Obic. Mieszkańcy Dębskiej Woli byli zdeterminowani do posiadania własnej, odrębnej parafii. Wreszcie, w następstwie petycji i nieustających wysiłków ludzi, bp Stanisław Szymecki, w przekonaniu o potrzebie samodzielnej parafii dla tej miejscowości, skierował do pracy duszpasterskiej ks. Henryka Terpińskiego.
„Wszyscy odetchnęli, nastała radość - napisano w kronice parafialnej. - Większość wiernych ofiarnie pracuje fizycznie ze swoim Proboszczem, który nie szczędzi sił i zdrowia przy każdej pracy, a także dla rodzącej się wspólnoty (...). Starsi mówili: jak to dobrze, że możemy przyjść w powszedni dzień na Mszę św., bo kto by poszedł do Brzezin, po torach i przez Nidę...”.
Czynili zatem wszystko, aby swoje pragnienia zrealizować. Mobilizowali się jako „garstka ludzi”, aby czegoś dokonać w wymiarze materialnym. Wszystkie prace przy kościele podejmowane były wspólnie i wspólna była ich realizacja - z radością, bo zbliżała do celu i dawała sposobność głębszego poznawania siebie, sprawdzenia, na ile stać wszystkich na ducha ofiary i wyrzeczeń.
Komitet parafialny podjął inicjatywę zdobywania i gromadzenia środków (członkowie podzieleni na grupy odwiedzali rodziny prosząc o ofiary). Grupa oddanych osób organizowała pracę i prawie wszyscy w tę pracę się angażowali. Tak przez lata powstały: plebania wraz z budynkiem gospodarczym i ogrodzeniem, cmentarz grzebalny, ogrodzony, z parkingiem, ołtarz polowy i dzwony z dzwonnicą. Kościół został rozbudowany, odnowiony, ocieplony, plac wokół kościoła - poszerzony i ogrodzony. Wewnątrz świątyni m.in. ozłocono ołtarz, odnowiono stacje Drogi Krzyżowej, zrobiono piękną posadzkę.

Dzisiaj w kościele

Pomimo skromnej bryły niewielkiego kościoła, wnętrze prezentuje się harmonijnie i estetycznie: od delikatnych ornamentów ołtarzy, przez zdobnictwo, marmurową posadzkę, biel ścian, złamaną pastelowymi odcieniami marmuru i brązem drewna.
Obraz Matki Bożej Częstochowskiej - Patronki umieszczony jest w ołtarzu głównym, ale od Środy Popielcowej zastępowany jest zabytkowym krucyfiksem, od początku związanym z historią parafii. Wiele ozdobnych elementów w kościele wykonał w drewnie Kazimierz Furman, rzeźbiarz z Dębskiej Woli, w tym stacje Drogi Krzyżowej, chrzcielnicę o niespotykanym kształcie z motywem ryb i sceną chrztu Jezusa w Jordanie. W maleńkiej kaplicy, w sąsiedztwie nawy, znajduje się obraz Miłosierdzia Bożego. W kościele jest też kilka ornatów i sztandarów wyhaftowanych przez parafian.

Zdaniem Proboszcza

„Tylu wiernym należą się podziękowania, bo ileż tu było mobilizacji, trudu, zaangażowania, a w końcu prawdziwej radości. Zawsze słyszałem: «to przecież nasze; trzeba, aby było piękne». Ale piękne nie w złocie - bo gdzie indziej piękniej - ale w sercu. Dlatego kobiety (a i mężczyźni) przed niedzielą oraz świętami zdobią kwiatami ołtarz, porządkują, sprzątają. Nie brak i takich, którzy sami mając niewiele, zakupili do świątyni przedmioty liturgiczne. Wszystko tu nasze, od nas dane temu miejscu, a w nim mieszkającemu Jezusowi.
To jeszcze nie wszystko - żadne tu gospodarstwa, a w każdym roku prowadzona jest zbiórka na Wyższe Seminarium Duchowne. Gdy kogoś dotknie nieszczęście, czy są jakieś potrzeby - parafianie okazują hojność.
Losy Kościoła są związane z losem człowieka, idąc więc za Jezusem, potykamy się i powstajemy, próbując czynić «wszystko dobre, aby być jak On. Radością kapłaństwa jest być z wiernymi na takiej drodze, a pragnieniem - aby tu byli wszyscy»”.

Chrystusie

Chcę - abyś powiedział mi prawdę, jak Nikodemowi
- spojrzał w głębię mego serca, jak Magdalenie czy Samarytance
- przyjął, jak Ojciec syna, kiedy będę wracał
Chcę - abyś powiedział, jak Zacheuszowi, gdy będę ciekawy
- abyś czasami nade mną zapłakał, jak nad Łazarzem
Chcę - abyś zawsze był ze mną - a Ty powiesz „... lisy mają nory a ptaki gniazda...”
PROSZĘ, MODLĘ SIĘ - ABYŚ MNIE CIĄGLE POWOŁYWAŁ
I mówił: „tak trzeba było”
Jak uczniom idącym do Emaus.