Cogito ergo sum - mawiał w XVII w. Kartezjusz, odkrywając dla współczesnych i dla potomnych racjonalność. Dubito ergo sum - mawiają najczęściej współcześni myśliciele, znajdując rzesze naśladowców i zwykłych klakierów. Wątpienie stało się najwyższą cnotą współczesności. - Czy Pani mi to obieca? - zapytałem jedną kobietę w kancelarii parafialnej. - Pani stała tuż za progiem, jakby wątpiąc, że może się ze mną dogadać nawet w tak prostej sprawie jak obietnica, której przedmiotem był niewielki wysiłek z jej strony.
- Ale przecież ludzie kłamią - odpowiedziała - zaskakując mnie 100-procentową pewnością przy przenikającej całą jej osobowość postawie zwątpienia. - Namawia mnie Pani, żebym urzędowo wątpił w Pani deklaracje, zakładając z góry, że Pani na pewno skłamie? - zapytałem zdziwiony. Pani z lekka się zmieszała, ale do końca, nie straciwszy rezonu, powtórzyła główną prawdę swojej wiary - ale ludzie kłamią.
Także dlatego, że ludzie kłamią, wątpimy. Najbardziej zwątpiliśmy w polityków i już nie postawilibyśmy na ich prawdomówność funta kłaków. Wątpimy - i słusznie, że jutro obudzimy się w szczęśliwszym kraju. Nie dajemy wiary znajomym, podejrzewając, że coś ukrywają albo do czegoś chcą nas wykorzystać. Przybieramy maskę naiwniaka w urzędzie. Za grosz nie dajemy wiary ekspedientce w sklepie, bo i tak wiemy swoje. Każą nam nawet wątpić w naszych rodziców, mówiąc, że absolutną pewność ojcostwa daje dopiero test DNA. Wątpimy wreszcie w Boga. W to czy jest, a nawet jeżeli, to jaki jest. Jaki jesteś, Panie Boże - pytamy? I nie czekając na odpowiedź, dopowiadamy jednym tchem: No przecież widzisz, jak nam źle. No więc musisz być nieczuły, skoro się nie pochylisz nad nami, nielitościwy, bo nie słychać Twojego protestu; zajęty sobą, nie obchodzi Cię nasz los. Czy taki jest Ojciec? Powiedz mi, kim Ty naprawdę jesteś, bo inaczej Cię zabiję!
- Po co mi Bóg? - pyta Pan na ulicy. I zaraz udowadnia, także przed sobą samym, ugruntowane przekonanie.
- Jeść mi nie da, na lekarstwa od Niego także nie mam co liczyć. Nawet jeżeli jest, to dla mnie On nie istnieje, bo co ja z Niego mam?
No właśnie, co ja mogę mieć z sądu, krzyża, trzech upadków, Cyrenejczyka i Weroniki, płaczących kobiet, zakrwawionych szat i poszarpanego ciała? Co mogę zyskać na łzach prostej żydówki, ckliwym geście miłosierdzia obcego mi mężczyzny z Arymatei i zwalistej skały, która stała się grobem. Mogę się bać? Współczuć? Uronić łezkę? Podziwiać? Zapamiętać? Rozczulić się? Przejść do porządku dziennego? Machnąć ręką? Zadrwić? Wybuchnąć śmiechem? A może zrozumieć i zaskarbić sobie?
Na krzyżu Bóg mówi, kim jest, w sposób taki, żebym nie miał wątpliwości. Nawet cienia. Jeszcze Mu nie wierzysz? No to weź Go i zabij! Razem Go zabijmy! Choć muchy nie skrzywdzimy, to Boga przy każdej okazji. No śmiało! Po raz kolejny! Będziesz widział, będziemy widzieli to samo. Ciszę milczenia bez burzy. Potulny spacer na miejsce kaźni. Krople krwi, które nie plamią honoru. Agonię życia i konwulsje umierania bez bohaterskiej pozy. I będziesz miał dowód? Pewnie na długo nie wystarczy. Na godzinę. Dwie. Tydzień. Miesiąc. Ale później znowu będziesz mógł wziąć młotek i gwoździe.
Przyjechał z Wrocławia. Starszy. Blisko 80. Szukał prawdy o sobie. Od kilkudziesięciu lat nie dawała mu spokoju. Czy jest dzieckiem tych ludzi, których uważa za swoich rodziców? Strzępki zdarzeń, niedokończone zdania układały się w pewne podejrzenie i nie dawały mu spokoju. Oni nie żyją już od dawna. - Po co mi ta prawda? - pyta się głośno i trochę z zawstydzeniem? - Bo spędza mi sen z oczu, wieczorami nie daje zasnąć. Bo z nią się budzę i chodzę całymi dniami. - Co będzie, jak się już dowiem? Pewnie na zewnątrz nic się nie zmieni. Chleba mi nie przybędzie, na lekarstwa jak dawniej będzie czasem brakowało. Nie raz i drugi dopiecze samotność. Ale wiem, że muszę.
Czy jesteśmy dziećmi tego Boga? Metryki mówią, że tak, ale strzępki zdarzeń, niedokończone zdania układają się w pewne podejrzenia. Dzieci zabiły swego ojca i nie zmienia nic, że łatwo dał się zabić. To ojcobójstwo. Dzieci szarpią swojego Ojca i nie ma nic do rzeczy, że nie oddaje pięknym za nadobne. Dzieci mówią o swoim Ojcu niestworzone historie i nie przeczy temu, nie żąda sprostowań. Jak potwierdzić, że nasza metryka to nie falsyfikat. Najprościej porównać kod genetyczny Boga z naszym łańcuchem DNA. Czy jeszcze nosimy w sobie kod genetyczny rodziciela, pierwowzoru? Czy w wyniku ewolucji nastąpiła mutacja? I człowiek stworzony na Jego obraz i podobieństwo dokonał takiej modyfikacji, że jego kod już nijak nie przystaje do DNA Boga?
Jak to sprawdzić? Spójrzmy na nasze pragnienia nieugaszone, tęsknoty nieśmiertelne, oczekiwania bezustanne, marzenia nieskończone, ideały bliźniacze a na dodatek lęki powszechne, obawy uniwersalne, niepokoje sięgające dna serca. Przecież są takie same jak Jego. On jak i my pragnie miłości, która nie zna granic, z tym, że On tak kocha, a my tylko chcielibyśmy być tak kochani. On jak i my chce pokoju i jedności. On zrobił wiele. Pojednał ludzkość ze sobą, a my - łapiemy się na tym - robimy Mu krecią robotę. On jak i my chce nadziei dla nas, nadziei, która nie zawodzi, która nie pryska jak bańka mydlana przy byle uderzeniu wiatrem, tyle że my zazwyczaj mylimy się, pokładając nadzieję w tym, co prowadzi prostą drogą do rozpaczy. I On, i my chcemy wreszcie życia bez ocieniającej śmierci, tyle że my jak ślepcy pchamy siebie i innych w jej chciwe łapy.
Jesteśmy do Boga podobni. Dowodem jest nasze duchowe DNA złożone z marzeń, pragnień, oczekiwań i ideałów. Wychodzi ono na wierzch w czasie głodu Boga, gdy wszystko dookoła zdaje się być zgliszczami. Racjonalnie, za Kartezjuszem, rzecz biorąc człowiek jest na Boga skazany. Problem w tym, że Bóg dał się skazać człowiekowi, a my ciągle nie możemy do końca skazać siebie na Boga.
Pomóż w rozwoju naszego portalu