Bracia i Siostry!
Diecezjanie Warszawsko-Prascy!

1. Niósł światło Chrystusa
Żegnamy na drogę wieczności Umiłowanego Ojca Świętego Jana Pawła II. Nieustraszonego i niezłomnego świadka Jezusa Chrystusa. Następcę Świętego Piotra Apostoła. Biskupa Rzymu. Wielkiego Syna naszego Narodu. Przepowiadał Ewangelię nadziei. Niósł światło Chrystusa. Zapalał je w ludzkich sercach. Osłaniał, kiedy gasło. Ukazywał światu drogę, która wiodła przez serce człowieka ku Bogu - miłującemu i miłosiernemu.
Szedł z posługą Papieża - Pielgrzyma do ludów „aż po krańce ziemi”. Utwierdzał w wierze i miłości Kościół święty. Żarliwą katechezą i słowem pisanym - encyklikami, adhortacjami, listami apostolskimi - odkrywał głębię i piękno wiary, formułował odpowiedzi na ważne pytania ludzkości, zachęcał ją do życia twórczego, odpowiedzialnego i ufnego, godnego dzieci Boga.
Odkrywał wielkość w każdym człowieku, zbawionym i odkupionym przez Jezusa Chrystusa. Wchodził do więziennej celi swego niedoszłego zabójcy, nachylał się nad największą ludzką nędzą. Sam szedł przez ostatnie lata drogą Wielkiego Piątku, doświadczony wielkim cierpieniem.
Ojciec Święty - Papież zawierzenia. Jeszcze w wadowickim rodzinnym domu, jeszcze na kalwaryjskich dróżkach swej młodości, zaufał bezgranicznie Matce Zbawiciela. Szedł wpatrzony w Jej obraz poprzez życie - Totus Tuus. To Ona - słowami: „Czyńcie wszystko cokolwiek wam powie”, wypowiedzianymi w Kanie Galilejskiej, nauczyła go postawy wobec Chrystusa. Ufnej i wiernej, aż do tego ostatniego „amen” wypowiedzianego w godzinie śmierci.
Szedł drogami świata niosąc pamięć o drogach swojej ziemskiej Ojczyzny, Polski umiłowanej. Niósł jej dziedzictwo wieków, bogatą kulturę i odpowiedzialną wiarę. Wszystko to, co Polskę stanowi. Wiemy dobrze, że to On, Jan Paweł II, jest ojcem polskiej wolności. To on sprawił, że podnieśliśmy się z duchowego zniewolenia, odnaleźliśmy w sobie moc, aby upomnieć się o przyrodzone nam prawa.

2. Wdzięczni za otrzymane dobro
Umiłowani!
Śmierć Ojca Świętego jakże wiele wyzwoliła miłości, scementowała krąg wspólnoty rodziny ludzkiej - solidarnej, współczującej i miłującej odchodzącego do Pana Papieża. Stała się wielką katechezą dla Kościoła i ludzkości.
Każdy z nas stanął wobec dopełnionego w Bogu życia Ojca Świętego. Ogarniamy je modlitwą, refleksją, pamięcią. Płyną nasze, po ludzku zrozumiałe łzy. Ogarnia nas uczucie żalu po stracie Ojca - nauczyciela, przewodnika, doradcy. Mocniejsza od nich jest przecież nasza chrześcijańska nadzieja, że życie tych, co umierają, zmienia się tylko, ale się nie kończy. Na plan pierwszy wysuwa się wdzięczność za otrzymane od zmarłego Ojca Świętego dobra. Bo przecież Jego życie wywarło wpływ na każdego z nas!
Wdzięczny za to życie jest Kościół, dla którego Ojciec Święty przez ponad 26 lat był wielkim darem Boga. Wdzięczne są mu liczne narody, szczególnie te, o których prawa tak zdecydowanie i skutecznie się upominał. Wdzięczni są ludzie, którym uświadamiał, że są dziećmi miłującego Boga - stąd wypływa ich przyrodzona godność i należne prawa.
Stajemy dziś, wspólnota diecezji warszawsko-praskiej, w duchu tej wdzięczności i miłości wobec zmarłego Ojca Świętego. Dziękujemy za tamtą decyzję, która w 1992 r. powołała do życia naszą diecezję. Wspólnota wiary i historii - terytorium prawobrzeżnej Warszawy i otaczające ją od wschodu osiedla, miasta, wsie została ustanowiona diecezją, cząstką Kościoła powszechnego, na której czele stanął prawowity sukcesor apostołów - biskup.
Dziękujemy za pierwszego pasterza naszej diecezjalnej wspólnoty, bp. Kazimierza i jego biskupów pomocniczych śp. bp. Zbigniewa Józefa i bp. Stanisława, za instytucje diecezjalne, których tworzeniem i umacnianiem Ojciec Święty żywo się interesował.
Dziękujemy za ten historyczny pobyt w nowo utworzonej diecezji 13 czerwca 1999 r. Za nawiedzenie cmentarza bohaterów wojny 1920 r w Radzyminie. Było to świadectwo wielkiego szacunku i pamięci Ojca Świętego o tamtym wiekopomnym zwycięstwie na przedpolach Warszawy, które zatrzymało pochód komunizmu ku Europie. To tam Ojciec Święty wypowiedział słowa wdzięczności, skierowane ku tym, którzy wtedy - w roku Jego urodzenia - „podjęli walkę z najeźdźcą i zwyciężyli, płacąc za to swoim życiem”. Dziękujemy za Liturgię Słowa przed naszą katedrą pod wezwaniem św. Michała Archanioła i św. Floriana. „Witaj, ziemio mazowiecka, ziemio umiłowana, ze swoją bogatą tradycją religijną i swoją chwalebną historią” - mówił wtedy do nas.
Dziękujemy za bł. Bogusławę Lament, która część swego życia oddała warszawskiej Pradze, za sługę Bożego ks. Ignacego Kłopotowskiego, założyciela Zgromadzenia Sióstr Loretanek, którego proces beatyfikacyjny dobiega końca.
Dziękuję i ja za to, że przez Ojca Świętego zostałem posłany do Kościoła warszawsko-praskiego, abym był jego drugim pasterzem i przewodnikiem ku Chrystusowi. Jeszcze tak niedawno, w styczniu bieżącego roku, dziękowałem za to osobiście Ojcu Świętemu. Usłyszeliśmy wtedy - był wtedy wraz ze mną bp Stanisław - słowa świadczące o serdecznym zainteresowaniu Ojca Świętego naszą diecezją, otrzymaliśmy błogosławieństwo papieskie dla naszej posługi biskupiej i dla całej diecezji.
Pozwólcie, Drodzy Diecezjanie, że w takiej chwili jak ta, wyrażę także moje osobiste słowa wdzięczności i miłości ku Ojcu Świętemu. 16 października 1978 r. stałem w wielkim tłumie, jaki wypełniał Plac Świętego Piotra, kiedy ogłoszono wybór na Stolicę Piotrową kardynała z „dalekiego kraju” - Karola Wojtyłę. To z jego woli 13 lat później, gdy do Ojczyzny przyszła upragniona wolność, zostałem ustanowiony Biskupem Polowym Wojska Polskiego. To wraz z Wojskiem Polskim, otwierającym przed Chrystusem zamknięte przez długie lata bramy polskich koszar i instytucji wojskowych, stawałem przed Ojcem Świętym w Zegrzu Pomorskim, we Wrocławiu, w Sandomierzu podczas Jego Pielgrzymek do Ojczyzny. To pierwsze spotkanie z wojskiem w Zegrzu Pomorskim w 1991 r. nazwał Ojciec Święty - podczas pamiętnego spotkania z ludźmi kultury w Teatrze Wielkim - rezurekcyjnym odkryciem. Znakiem nowego początku odradzającej się ku życiu w wolności Ojczyzny. To do Niego - syna oficera Wojska Polskiego - pielgrzymowali nie raz polscy żołnierze, aby przypomnieć mu melodię wojskowych pieśni, barwę polskich mundurów, wobec Papieża - autora poematu Myśląc Ojczyzna - dać świadectwo, że Wojsko Polskie idzie znowu starym ojców szlakiem, wierne Bogu, honorowi i Ojczyźnie.

3. Błogosławiony czas, błogosławiony zasiew
Umiłowani Bracia i Siostry!
Ojciec Święty odszedł do Domu Przedwiecznego Ojca w oktawie Wielkiej Nocy. W ten błogosławiony czas, kiedy głosimy z tak wielką mocą chwałę Zmartwychwstałego Pana - naszej Paschy. Kiedy rozbrzmiewa radosne Alleluja głoszące triumf życia nad śmiercią. Swoje „amen” wypowiedział w wigilię święta Miłosierdzia Bożego. Jeszcze zostawił nam list, odczytany już po Jego śmierci, radosną aklamację o Bożym Miłosierdziu, nadziei dla świata i człowieka.
W tej ostatniej drodze z ziemskiego życia do życia wiecznego, gdzie spoczął pośród swoich Poprzedników w podziemiach Bazyliki Piotrowej, towarzyszyć Ojcu Świętemu będzie modlitwa naszej wspólnoty Kościoła warszawsko-praskiego. Zapraszam na nią Was, Drodzy Diecezjanie, Kapłani i Osoby Życia Konsekrowanego, do naszej katedry w dniu 9 kwietnia na godz. 21.00. To dokładnie 7 dni od spotkania Ojca Świętego z Panem.
Niechaj to będzie modlitwa wdzięczności i modlitwa nadziei, że stamtąd, z wyżyn nieba, Ojciec Święty Jan Paweł II orędować będzie przed tronem Miłosiernego Boga za światem, za rodziną ludzką, za Kościołem, także za swoją umiłowaną Ojczyzną.
Zostawia nam Ojciec Święty plon swego życia - to urodziwe ziarno, które rzucał tak szczodrze w glebę naszych ludzkich sumień, serc, umysłów. Nie na zmarnowanie, nie na sczeźnięcie. Ale na wzrost, ale na owocowanie, ale na plon stokrotny. Nie zmarnujmy tego siewu! Nie straćmy tych owoców! Mamy z nich czerpać na dalsze lata, na nowy wiek, świata i Polski. Na nasze życie w Kościele powszechnym.
Otwierajmy więc dalej drzwi Chrystusowi, wypływajmy na głębię, nie lękajmy się, wstawajmy - idźmy radośnie z Chrystusem na spotkanie Przedwiecznego Boga Miłości i Miłosierdzia. A na naszych drogach ku zbawieniu dzielmy się miłością, tak jak On się dzielił, z bliźnimi - braćmi naszego Boga. I spotykajmy Chrystusa w Chlebie Eucharystii. I wołajmy do niego każdego dnia: „Panie, zostań z nami”. W naszych sercach, w naszych rodzinach, domach, parafiach - wszędzie, na całym terytorium naszej diecezji, i dalej - jak Polska długa i szeroka. I dalej - jak świat cały.
Klękamy wraz z całym Kościołem warszawsko-praskim przed Tobą, Umiłowany Ojcze Święty. Pomni na słowa z Księgi Mądrości, iż Bóg Cię doświadczył i znalazł Cię godnym siebie. Doświadczył Cię jak złoto w tyglu i przyjął jako całopalną ofiarę (por. Mdr 3, 5-6). W przekonaniu, że dostąpiłeś Chwały Niebios - prosimy Cię - oręduj za nami.

Warszawa, dnia 4 kwietnia 2005 r.