Londyn, z Pałacu Buckingham wyrusza orszak królowej Elżbiety II. Ludzie stoją wzdłuż ulicy od kilku godzin, znają trasę przejazdu, przekazują sobie wiadomości a gdy tylko się pojawi wiwatują i krzyczą, nie spuszczają z niej oka. To królowa Anglii, warto stać na jednej nodze, w tłumie, by choć raz na nią spojrzeć.

Jutro ruszymy w procesjach Bożego Ciała. Pewnie będzie upał, żar poleje się z nieba i zaczniemy wyjmować z szaf co lżejsze ubiory. I pójdziemy, za monstrancją niesioną pod baldachimem, w klapkach, krótkich spodenkach, bluzkach bez rękawów, z mocno odsłoniętymi plecami. Panowie dołączą do kobiet ubrani w spodnie przed kolano. I pewnie spotkamy dawno niewidzianą koleżankę, a może sąsiada, który mieszka już trochę dalej. I pogawędzimy sobie, idąc, w tej procesji, bo przecież to dopiero drugi ołtarz a i tak nikt nie śpiewa tylko wszyscy coś mruczą pod nosem…

Procesjom Bożego Ciała nie towarzyszy zdecydowany Włoch z gotyckiej katedry w Sienie. Nie narzuca na odsłonięte ramiona i plecy cienkich chust dobrego smaku. Przejściom Króla w pozłacanej monstrancji nie towarzyszą telewizyjne zapowiedzi i zachęty do spotkania. Musimy przygotować się sami. Przygotować się dobrze.