Bywały niegdyś czasy, gdy ścinanie drzew w górach było zajęciem iście karkołomnym. Pracy tej podejmowali się tylko silni i najbardziej sprawni mężczyźni. Zazwyczaj zręby rozpoczynano w jesieni, tuż po opadnięciu liści. Zorganizowane grupy drwali udawały się w góry na miejsce zrębu, gdzie konstruowano drewnianą kolibę, która mogła pomieścić całą pracującą ekipę. Dopiero, gdy była gotowa, można było zacząć pracę na zrębie. Nikt jednak nie śmiał opuścić koliby, zanim nie zrobił tego zawidec - szef drwali, który wpierw samotnie modlił się na dworze i zacinał siekierą trzy razy pierwsze lepsze drzewo. Wróciwszy do szałasu, wołał swych ludzi, by zbierali się do pracy. Ci, wychodząc z odkrytymi głowami, odmawiali półgłosem modlitwy i udawali się na miejsce zrębu. Tu zawidec wykonywał trzy zaciosy na grubym drzewie, zaś łegini (drwale) na kolanach odmawiali po trzykroć Ojcze nasz, kończąc modlitwę słowami: „Jak Bóg dopomógł nam szczęśliwie tu przybyć, tak Panie Boże dopomóż nam tę robotę dokończyć i do domu nam wszystkim powrócić!”. Teraz można już było zabrać się do pracy. Aby jednak zapewnić jej szczęśliwy przebieg, powinien ją zacząć ktoś mający doświadczenie i szczęście w ścince drzew, czyli szczinannyk.
Ścięte zimą kloce ściągano przy pomocy koni nad brzeg rzeki, by wiosną, po zbiciu w tratwy spławić je do położonych w dolinach tartaków.
Bywało jednak, że zdarzały się nieszczęścia podczas tej bardzo niebezpiecznej pracy. W górach istniało nawet przysłowie: „Kobiety rodzą dzieci, las rodzi kaleki”. Wielu ludzi zginęło przywalonych drzewem podczas ścinki, uderzonych klocem podczas jego zrywki, (czyli ściągania na skład) lub utopiło się przy spławie drewna górskimi rzekami. Stąd na zrębach i przy leśnych duktach można było spotkać krzyże w miejscu śmierci drwala czy wozaka albo też kapliczkę będącą wotum cudownego ocalenia życia. Tak było dawniej w Karpatach...
I wydawałoby się, że leśne kapliczki stawiane jako wota należą już do zamierzchłej przeszłości. Tym większe zaskoczenie może wywołać widok niezwykły, jak ten pod Barwinkiem. Przy leśnej drodze, na skraju jodłowego młodnika, stoi zatknięta na żelaznej rurze kapliczka o dość prymitywnej, żelazno-szklanej konstrukcji. Zza przykurzonej szyby wygląda figurka Matki Bożej. Poniżej na kartce oprawionej w szklane włókno napisano:
„W podzięce Matce Bożej.
W roku 1968, w zimie, z góry obok na lewo zwoziłem z synem kloce drzewa. Sanie z ciężarem 2000 kg musiały być hamowane, aby można było bezpiecznie zjechać w dół.
Po zahamowaniu jednej sanicy syn nie zdążył we właściwym miejscu zahamować następnych sanic a konie nie mogły zatrzymać ciężaru. W jednej chwili zdałem sobie sprawę, że życie moje cud może tylko uratować.
Matko Boska!!! - Krzyknąłem, oczy zamknąłem i po krótkiej jeździe na «złamanie karku» konie sanie zatrzymały. Wszyscy świadkowie wozacy mówili, że jeśli konie mogły ten ciężar zatrzymać, to nie miały prawa wytrzymać tzw. napierśniki, tak były wyrobione. Dlatego uważam, że tylko dzięki pomocy Boskiej skończyło się to szczęśliwie.
W podzięce postanowiłem ufundować tę figurkę Matki Boskiej.
Lega Jan, Tylawa”.
Dość duże wrażenie wywiera ta skromna, by nie rzec tandetna kapliczka, w zestawieniu z jej niesamowitą historią.
Gdyby cofnąć się w czasy sprzed lat, można byłoby poznać wiele takich intencji, za którymi kryły się troski i radości leśnych ludzi. Dziś możemy sobie tylko wyobrazić, ile ważnych ludzkich spraw kryją w sobie bezimienne, stojące wśród lasów krzyże i kapliczki.
Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedzielę w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.
Bóg rzekł do Abrahama: «Głośno się rozlega skarga na Sodomę i Gomorę, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie. Chcę więc zstąpić i zobaczyć, czy postępują tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, czy nie; dowiem się». Wtedy to dwaj mężowie odeszli w stronę Sodomy, a Abraham stał dalej przed Panem. Podszedłszy do Niego, Abraham rzekł: «Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi? Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu przez wzgląd na owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają? O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo, co bezbożnemu! O, nie dopuść do tego! Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?» Pan odpowiedział: «Jeżeli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych, przebaczę całemu miastu przez wzgląd na nich». Rzekł znowu Abraham: «Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem i prochem. Gdyby wśród tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu, czy z braku tych pięciu zniszczysz całe miasto?» Pan rzekł: «Nie zniszczę, jeśli znajdę tam czterdziestu pięciu». Abraham znów odezwał się tymi słowami: «A może znalazłoby się tam czterdziestu?» Pan rzekł: «Nie dokonam zniszczenia przez wzgląd na tych czterdziestu». Wtedy Abraham powiedział: «Niech się nie gniewa Pan, jeśli rzeknę: może znalazłoby się tam trzydziestu?» A na to Pan: «Nie dokonam zniszczenia, jeśli znajdę tam trzydziestu». Rzekł Abraham: «Pozwól, o Panie, że ośmielę się zapytać: gdyby znalazło się tam dwudziestu?» Pan odpowiedział: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dwudziestu». Na to Abraham: «Niech mój Pan się nie gniewa, jeśli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu?» Odpowiedział Pan: «Nie zniszczę przez wzgląd na tych dziesięciu».
„Błogosławiony, kto nie stracił nadziei” (por. Syr 14, 2) – tak brzmi temat V Światowego Dnia Dziadków i Osób Starszych i orędzia przygotowanego przez papieża Leona XIV na tę okazję. Dzień ten – ustanowiony przez papieża Franciszka – będzie obchodzony w Kościele katolickim w niedzielę, 27 lipca tego roku.
„Chrześcijańska nadzieja zawsze pobudza nas do większej odwagi, do myślenia z rozmachem, do niezadowalania się status quo. W tym przypadku: do zaangażowania na rzecz zmiany, która przywróci osobom starszym szacunek i miłość” - akcentuje Papież.
Proces synodalny trwa, a Stolica Apostolska oczekuje dalszej transformacji Kościoła. Bardzo często słyszy się dziś opinie, że Kościół przeżywa kryzys i że jest potrzebna reforma. Na czym ta reforma ma polegać?
W każdej epoce były takie kryzysy dlatego, że walkę dobra ze złem każde pokolenie podejmuje na nowo. Każde pokolenie i każdy człowiek musi podejmować tę walkę ze złem, dlatego ten kryzys będzie obecny zawsze. Kościół musi się stale reformować, ale prawdziwa reforma Kościoła nie polega na zmianie struktur, bo to jest drugorzędna sprawa. Podstawową sprawą jest nawrócenie ludzkich serc. I tę reformę należy zacząć od siebie, od swojego życia duchowego i fizycznego, od swojego stosunku do bliźnich, od swojego stosunku do żywych obowiązków, do społeczeństwa, do kultury, do polityki, do posiadania i używania dóbr doczesnych. Każdy musi zacząć reformę od siebie – nie żądać od papieża czy biskupa, by zmieniał obowiązujące w Kościele zasady. Potrzebne jest dziś bowiem nawrócenie wszystkich – polskich rodzin, by byli prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa. Potrzebne jest nawrócenie naszej polskiej młodzieży - ideowo i moralnie. Potrzebne jest też nawrócenie naszych polityków, aby myśleli kategoriami „dobra wspólnego” - tzw. „bonum commune” [łac] - w kontekście filozofii i etyki, odnosi się do korzyści i pomyślności, które dotyczą całej społeczności, a nie tylko jednostek. Pojęcie to ma głębokie korzenie w historii i jest fundamentalne w prawie kanonicznym oraz świeckim. Potrzebne jest nawracanie pracowników, urzędników, lekarzy, duchownych, nauczycieli i wszystkich innych. Nawrócenie potrzebne jest każdemu z nas.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
