Kapłan w homilii przypomniał postać patrona parafii. Zwrócił uwagę na to, że swoją drogę do świętości zaczynał, jako typowy przedstawiciel renesansowego duchowieństwa. - Szlachetnie urodzony, mając zaledwie 7 lat, został opatem w rodzinnej Aronie. W wieku 21 lat, jego wuj, papież Pius IV mianował go kardynałem. Młody hierarcha, wykształcony prawnik, stał się szybko sekretarzem stanu, prawą ręką papieża. Dziwne to były czasy. Drugi po papieżu człowiek w Kościele nie miał ani wykształcenia teologicznego, ani święceń kapłańskich. Karol okazał się jednak skutecznym dyplomatą i sprawnym organizatorem. Wspierał Piusa IV w dążeniach do szczęśliwego zakończenia Soboru Trydenckiego, bo Kościół bardzo potrzebował odnowy – opowiadał o. Radosław Kramarski. Przypomniał także, że św. Karol Boromeusz sobór odczytał jako wezwanie do osobistego nawrócenia. - Boromeusz był tytularnym biskupem Mediolanu, ale mieszkał od lat w Rzymie. Sobór nakazywał zerwanie z takimi praktykami. Prosi więc papieża o święcenia, chce być biskupem nie na papierze, ale w rzeczywistości. Wyrusza do Mediolanu, gdzie wygłasza programowe kazanie. Podkreśla, że reformę zaczyna się od pasterzy. Zakłada pierwsze seminarium duchowne, przeprowadza kilkanaście synodów, osobiście wizytuje każdą z 800 parafii swojej rozległej diecezji. Mobilizuje proboszczów, jest surowy dla gorszycieli. Napotyka często opór, zwłaszcza wśród zakonników i zakonnic. Dwa razy uchodzi z życiem z zamachów zorganizowanych przez zbuntowanych zakonników. Kiedy w Mediolanie wybucha zaraza, objawia się najpiękniejsze oblicze Boromeusza – pasterska miłość w czasach epidemii. Gdy wielu możnych ucieka z miasta, biskup organizuje żywność, pomoc medyczną, przytułki. Prowadzi pokutne procesje, idąc boso z krzyżem w rękach. Jego zdolności organizacyjne okazują się zbawienne w ogarniętym paniką mieście. Karol Boromeusz umiera wyczerpany nadludzką pracą w wieku 46 lat. Jego życie jest dowodem na to, jak wiele w Kościele może zrobić jeden człowiek – mówił kaznodzieja.
Franciszkanin dodał, że w dużej mierze los człowieka zależy od tego, w jakiej rodzinie dane mu było rozwijać swoją osobowość i kształtować charakter. Mówił o tym, że wielkie znaczenie rodziny dla życia każdego człowieka, a przez to dla całej ludzkości, każe nam z niepokojem obserwować przemiany, jakim podlega dziś rodzina. - Dziś szuka się nowego modelu rodziny, który pozbawiony jest odniesienia do Boga. Musimy pamiętać, że wszystko co istnieje na ziemi pochodzi od Boga i z Nim pozostaje w związku. Z tego związku nie może być wyłączona rodzina. W Piśmie Świętym czytamy, że ,,Stworzył Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną..”. Słowa te wskazują na więzy, jakie łączą rodzinę z Bogiem. Rodzina pochodzi od Boga – zaznaczył kapłan, na zakończenie dodając, że zaplanowaną przez siebie rodzinę Bóg w szczególny sposób uświęca. - W rodzinie bije jedno niewyczerpane źródło miłości – sakrament małżeństwa. Jest to źródło miłości Bożej objawionej nam w osobie Chrystusa. Małżonkowie, którzy mają tego świadomość czerpią z tego źródła. W ten sposób budują swe doczesne i wieczne szczęście - nauczał.
