Archidiecezja lubelska jako jedna z niewielu w Polsce przygotowała cykl wakacyjnych rekolekcji oazowych. – Nie daliśmy się zamknąć w domach, odważyliśmy się przygotować kilka turnusów. Wszystko zgodnie z reżimem sanitarnym. Dzięki Bogu, wszystko bezpiecznie – mówi ks. Jerzy Krawczyk, moderator diecezjalny.

Czas wielkiego dobra

W ostatnią niedzielę sierpnia w parafii bł. Piotra Jerzego Frassatiego w Lublinie, przy której działa oazowe centrum, odbyło się podsumowanie rekolekcji i dziękczynienie za czas wielkiego duchowego dobra i znak, że Ruch Światło-Życie mimo epidemii wciąż się rozwija. Dzień wspólnoty zgromadził uczestników wakacyjnych rekolekcji, które odbywały się w Firleju i Częstoborowicach, a także tych, którzy uczestniczyli w nich w przestrzeni wirtualnej (dzieci i małżeństwa z Domowego Kościoła). Spotkanie było okazją do podsumowania minionego czasu i wytyczenia kierunków dalszej pracy. Najbliższy rok upłynie pod znakiem 100-lecia urodzin sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Wśród wielu wydarzeń przywołujących twórcę Ruchu Światło-Życie, który wpisał się w historię Lublina, zaplanowana jest konferencja na KUL oraz zimowa oaza modlitwy. – Teraz przychodzi czas, kiedy z rzeczywistości wakacyjnych oaz schodzimy do parafii, gdzie przez cały rok odbywają się spotkania formacyjne. W zależności od rozwoju sytuacji epidemiologicznej będą to tradycyjne lub wirtualne spotkania. Nie będziemy zwalniać tempa – zapewnia ks. Krawczyk.

Krzyż animatorski

Centralną częścią dziękczynienia za wakacyjne oazy była Msza św. celebrowana pod przewodnictwem ks. Marka Urbana. Proboszcz parafii św. Antoniego w Lublinie, niegdyś moderator diecezjalny, pobłogosławił troje animatorów. Oazowe krzyże, będące znakiem gotowości życia charyzmatem ruchu i dzielenia się nim z innymi, otrzymali Agata i Maria z Lublina oraz Mateusz z Łęcznej. Błogosławieństwo animatorów zazwyczaj odbywa się w centrum ruchu w Krościenku nad Dunajcem. W tym roku, ze względu na epidemię, miało charakter diecezjalny. Agata, studentka II roku położnictwa, przyjęła krzyż animatorski, bo zakochała się w charyzmacie Ruchu Światło-Życie.

Oazowe krzyże są znakiem gotowości życia charyzmatem ruchu i dzielenia się nim z innymi.

– Oaza to całe moje życie, tu zaprowadził mnie sam Bóg. To wspólnota, to Eucharystia, to słowo Boże. W ruchu nauczyłam się żyć słowem Bożym na co dzień, stawać twarzą w twarz z Bogiem jak z przyjacielem. Zachwyca mnie, jak Bóg pięknie do mnie mówi i pomaga mi iść przez życie – dzieli się studentka. – Krzyż, który otrzymałam, jest zewnętrznym znakiem, że żyję charyzmatem ruchu i chcę go przekazywać innym. Przypomina mi, że codziennie muszę brać na swoje ramiona krzyż i iść za Chrystusem, że muszę spalać się w służbie innym – podkreśla.

Dobre ślady

Uczestnicy dnia wspólnoty, wśród których obecne były panie z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, dziękowali za oazową drogę i za wstawiennictwem Maryi prosili o łaski potrzebne na drogach życia. Ksiądz Marek Urban zaapelował do ludzi oazy, by w codziennym życiu nie wahali się świadczyć o takich wartościach, jak droga nawrócenia, modlitwy, jedności i posłuszeństwa w podejmowaniu spraw prowadzących bliźnich do zbawienia. Zachęcał, by pozostawione przez nich ślady prowadziły innych ku Bogu. Nawiązując do tematu pracy w obecnym roku formacyjnym, wyjaśniał, że to właśnie jest droga „dojrzałości w Chrystusie”. – Dziękuję za odwagę, z jaką wyszliście naprzeciw realizacji charyzmatu w wakacje. Życzę, by Bóg zaskoczył was obfitością darów – powiedział ks. Urban.