W homilii Biskup Płocki mówił o roli św. Faustyny w dzisiejszym podejmowaniu decyzji pójścia drogą prowadzącą do zbawienia. Nawiązując do słów Jezusa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo...” (Mt 11, 28-29), Ksiądz Biskup mówił: „Któż z nas, bracia i siostry, nie czuje się utrudzony nieustanną walką z grzechem, ze słabościami naszej cielesnej i duchowej natury? Któż z nas nie uświadomił sobie tego, gdy jeszcze kilka minut temu wołał: «zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem»? Któż z nas nie potrzebuje zatem słów akceptacji samego Chrystusa, który najlepiej zna nasze słabości i niewierność, a jednak z miłością nawołuje jak najlepszy ojciec: przyjdźcie utrudzeni - Ja was pokrzepię”.
Kaznodzieja wyjaśnił, że pokrzepienie Chrystusowe wiąże się z przyjęciem w swoim życiu nakazywanych przez Niego zasad i przyjęciem krzyża, przez który „wyraża się miłość Boga do człowieka”. Przywołując słowa Sługi Bożego Jana Pawła II z encykliki o Bożym miłosierdziu: „Krzyż stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem. Krzyż stanowi jakby dotkniecie odwieczną miłością najboleśniejszych ran ziemskiej egzystencji człowieka”, Biskup Płocki powiedział: „Nie wolno nam rezygnować z wyruszenia w drogę krzyżową z jarzmem zbawiennej belki na plecach. Wiemy, że pójście drogą Chrystusową to brzemię zobowiązań, odpowiedzialności i nieustannej wewnętrznej walki, ale jednocześnie podświadomie czujemy, że ten ciężar: to błogosławiony trud drogi do najważniejszego życiowego celu. Błogosławiony, bo budzący nadzieję na to, że Bóg przebaczy, nawet gdy człowiek zagubi się na tej drodze i popełni niewyobrażalne błędy”.
Biskup Piotr podkreślił, że Chrystusowe jarzmo każdy bierze dobrowolnie i wskazał na niebezpieczeństwo zbyt łatwego rezygnowania z trudu wędrówki do zbawienia. „Jesteśmy zupełnie wolni - mówił - w wyborze drogi i w dźwiganiu na niej jarzma, o którym mowa w dzisiejszej Ewangelii. Dobrowolnie je niesiemy i nie jest ono przywiązane do naszych ramion. Okazuje się, że można je zrzucić i człowiek często to robi - zniechęcony brakiem obiecanej lekkości i słodyczy. Jest ku temu wiele pokus, które nawołują: «Zrzuć ciężar norm moralnych, obowiązek miłości i szacunku do bliźniego, będzie ci łatwiej, gdy nie będzie dekalogu!». Wiele sytuacji i wielu doradców zdaje się nawoływać: «Pozbądź się trudu modlitwy, obowiązku świętowania niedzieli, wybierz niewiarę - będziesz miał więcej wolnego czasu i będziesz uchodził za nowoczesnego!», nawołują: «Zrzuć ciężar niechcianego życia w biedzie lub cierpieniu - korzystaj z aborcji, skracaj niechciane życie przez eutanazję, niszcz swoich przeciwników, tylko ty się liczysz, tylko twoje prawa muszą być zaspokojone!». Wszystkie te głosy mówią o jednym: «Wyrzuć z życia Chrystusowe brzemię. Dzięki temu będziesz bardziej spokojny, szczęśliwszy, beztroski. Będzie ci lżej iść przez życie, bo nie będzie ciężaru»”.
Te przekonania są jednak fałszywe, bo „kiedy człowiek wyrzuci Chrystusowe brzemię, to szybko na jego miejscu pojawiają się inne ciężary. Nie mają one nic wspólnego z brzemieniem, o którym mówi Chrystus. Te ciężary to głazy grzechów bez przebaczenia, kamienie niebezpiecznych przywiązań, skały nałogów, złych skłonności, wyzucia z człowieczeństwa i utraty sensu życia. Człowiek sam tego ciężaru nigdy nie udźwignie” - mówił Biskup Płocki.
W dalszej części Kaznodzieja wskazał na św. Faustynę, jako na świętą wspomagającą nas w podejmowaniu brzemienia. Ona jest „przecież dana nam, aby o wyborze zawsze właściwej drogi nam przypominać i aby pomagać nam zrozumieć sens jarzma, które na końcu nie okazuje się ciężkie i bezsensowne”. Biskup Piotr podsumował homilię stwierdzeniem, że „misją świętej czcicielki miłosierdzia Bożego było i jest wspieranie nas, proszących ją dziś o modlitwę. Prosimy, by św. Faustyna dopomagała nam w dźwiganiu jarzma, które z czasem dopiero okaże się słodkie, i aby upraszała nam łaskę zrozumienia i rozkochania się w tajemnicy Bożego miłosierdzia”.
Po Mszy św. wierni oddali cześć Apostołce Miłosierdzia, całując jej relikwie. Liturgiczne wspomnienie św. Faustyny przypada na dzień jej narodzin dla nieba. Święta zmarła 5 października 1938 r., przeżywszy 33 lata. W 1993 r. została beatyfikowana, w 2000 r. - kanonizowana. Obu aktów dokonał Papież Jan Paweł II.