Czterdzieści dni po Niedzieli Zmartwychwstania Chrystusa Kościół
katolicki świętuje uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Jest to
pamiątka triumfalnego powrotu Pana Jezusa do nieba, skąd przyszedł
na ziemię dla naszego zbawienia przyjmując naturę ludzką.
Św. Łukasz pozostawił w Dziejach Apostolskich następującą
relację o tym wydarzeniu: "Po tych słowach [Pan Jezus] uniósł się
w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie
wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich
dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: ´Mężowie z Galilei, dlaczego
stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba,
przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba´. Wtedy
wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy,
w odległości drogi szabatowej" (Dz 1, 9-12). Na podstawie tego fragmentu
wiemy dokładnie, że miejscem Wniebowstąpienia Chrystusa była Góra
Oliwna. Właśnie na tej samej górze rozpoczęła się wcześniej męka
Pana Jezusa. Wtedy Chrystus cierpiał i przygotowywał się do śmierci
na krzyżu, teraz okazał swoją chwałę jako Bóg. Na miejscu Wniebowstąpienia
w 378 r. wybudowano kościół z otwartym dachem, aby upamiętnić unoszenie
się Chrystusa do nieba. W 1530 r. kościół ten został zamieniony na
meczet muzułmański i taki stan utrzymuje się do dnia dzisiejszego.
Mahometanie jednak pozwalają katolikom w uroczystość Wniebowstąpienia
Pańskiego na odprawienie tam Mszy św.
We wspomnianym wyżej fragmencie Dziejów Apostolskich
św. Łukasz opowiada, że obłok zabrał Pana Jezusa sprzed oczu Apostołów,
kiedy Ten wstępował do nieba. Już w Starym Testamencie przez obłok
rozumiano szczególną obecność Boga wśród Narodu Wybranego. W obłoku
przecież Bóg prowadził Izraelitów do ziemi obiecanej, w obłoku Bóg
zstąpił na Górę Synaj. Kiedy Ewangelista św. Łukasz opisuje, że obłok
zabrał Pana Jezusa, chciał przez to podkreślić, że odtąd rozpoczęła
się Jego chwała. Wniebowstąpienie było wielką radością dla nieba,
gdyż Chrystus po zwycięskim boju powrócił do domu. W Ewangelii św.
Jana czytamy, że "Jezus... od Boga wyszedł i do Boga idzie" (J 13,
3). Ewangelista Jan podaje również następujące słowa naszego Pana: "
Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i
idę do Ojca" (J 16, 28). Tak więc do nieba powraca Syn Boży, wstępuje
On w wielkim triumfie jako Król. Obłok ma podkreślać, że Chrystus
przechodzi do zupełnie innego świata, który jest niewidzialny i trudno
go sobie nawet wyobrazić.
Wniebowstąpienie to nie tylko dzień wielkiej radości
dla nieba ale również dla całego rodzaju ludzkiego. Oto Pan Jezus
wstąpił do nieba nie sam, ale zabrał ze sobą wszystkie dusze świętych.
Ten dzień jest tym radośniejszy, że Chrystus powrócił do swojego
Ojca wraz z naturą ludzką, w której walczył na ziemi i zwyciężył.
Przyoblekł się w nią dla naszego zbawienia, kiedy począł się z Ducha
Świętego w łonie Maryi Dziewicy. Teraz jako Bóg - Człowiek po pokonaniu
śmierci w tajemnicy zmartwychwstania i w tej naturze odbiera dodatkową
chwałę. Wniebowstąpienie to więc nie tylko osobisty triumf Chrystusa,
ale także nasze zwycięstwo, najwyższa chwała naszej ludzkiej natury.
Kiedy wyznajemy wiarę podczas Mszy św., odmawiamy wtedy takie słowa: "
Wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca". Dla nas oznacza to, że
zostaliśmy wyniesieni ponad wszystkie stworzenia, nawet ponad aniołów.
W uwielbionej naturze Jezusa Chrystusa chwałę odbiera nie tylko człowiek,
ale również całe stworzenie. O tych wszystkich prawdach przypominają
słowa papieża św. Leona Wielkiego: "Po błogosławionym zmartwychwstaniu
Pana naszego Jezusa Chrystusa, którego wskrzesiła moc Boża dnia trzeciego
jako świątynię rozwaloną, dzisiaj najmilsi, upływa dzień czterdziesty,
przeznaczony najświętszym wyrokiem dla naszego pouczenia, aby widokiem
zmartwychwstałego ciała umocniła się wiara nasza... Apostołowie...
napełnieni są radością. Bo zaiste wielka i nieopisana była przyczyna
ich szczęścia, kiedy widzieli, jak na oczach tłumu wstępowała natura
rodzaju ludzkiego ponad wszystkie stworzenia niebieski, bijące godnością
chóry aniołów, nawet ponad zastępy archaniołów się wznosząc i dochodząc
do granic Bóstwa - wiem Syn Boży ją sobie poślubił. Dlatego wyniesienie
Chrystusa jest równocześnie i naszym także wyniesieniem: co bowiem
pochodzi z Głowy, spada i na ciało. Dzisiaj bowiem nie tylko zostaliśmy
umocnieni w posiadaniu nieba, lecz wznieśliśmy się wyżej dzięki łasce
Chrystusa, niż utraciliśmy przez zazdrość szatana. Jak bowiem zawzięty
nieprzyjaciel zrzucił nas z posiadłości niebieskich, tak nas jako
braci swoich syn Boży społem po prawicy Ojca umieszcza".
Św. Łukasz w swojej Ewangelii podaje, że po tym jak Pan
Jezus został uniesiony do nieba, Apostołowie z wielką radością powrócili
do Jerozolimy. Zostali pouczeni o powtórnym przyjściu Chrystusa,
który przybędzie na świat, aby go osądzić. Już przy Ostatniej Wieczerzy
nasz Pan zapewniał: "W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby
tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam
miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie
i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem" (
J 14, 2-3). Uczniowie Chrystusa zostali poddani licznym, ciężkim
próbom podczas Jego pobytu na ziemi. Widzieli cuda Pana Jezusa, słyszeli
Jego nauki, które pociągały tłumy. Chociaż byli świadkami tego wszystkiego,
jednak w momencie męki i śmierci Chrystusa opuścili Go. Nie łatwo
im też przyszło uwierzenie, że ich Nauczyciel i Pan zmartwychwstał.
Kiedy jednak Pan Jezus przez czterdzieści dni pokazywał się Apostołom,
ich wiara w zmartwychwstanie Bożego Syna umocniła się do tego stopnie,
że później mężnie znosili prześladowania i oddawali własne życie
dla Niego. Tym trudniej było im się rozstać z Chrystusem, kiedy ten
wstępował do nieba. Pan Jezus powiedział jednak, że Jego odejście
jest konieczne, aby mógł przyjść Pocieszyciel. Tymi słowami zapowiadał
On posłanie ludziom Ducha Świętego, który odtąd miał prowadzić Kościół
aż do skończenia czasów.
Należałoby się zastanowić, do czego nasz Pan zobowiązuje
nas w tajemnicy Wniebowstąpienia. Św. Augustyn zachęca wierzących
w Chrystusa w taki sposób: "W dniu dzisiejszym nasz Pan, Jezus Chrystus,
wstąpił do nieba: podążajmy tam sercem razem z Nim". Przypomina w
tym miejscu słowa św. Pawła, który nawoływał: "Jeśliście więc razem
z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie
przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co
w górze, nie do tego, co na ziemi" (Kol 3, 1-2). Dalej św. Augustyn
przypomina, że Pan Jezus chociaż wstąpił do nieba, nie odszedł od
nas. Podobnie i my już jesteśmy razem z Nim w ojczyźnie niebieskiej,
choć w naszym ciele nie spełniło się jeszcze to, co jest nam obiecane.
Tajemnica Wniebowstąpienia nie każe jednak odrywać oczu od ziemi,
lecz czynić ją sobie poddaną w ten sposób, aby budować "nową ziemię
i nowego niebo". Tajemnica Wniebowstąpienia ukazuje sens pracy i
ludzkich wysiłków, utwierdza chrześcijańską misję w świecie. Każdy
człowiek powołany jest do tego, aby podporządkowując sobie ziemię,
odnosił do Boga siebie i wszystkie rzeczy. Chodzi tu również o zwykłe,
codzienne zajęcia, najdrobniejsze nawet prace, które rozwijają dzieło
Stwórcy, zaradzają potrzebom swoich braci.
W naszej diecezji jest tylko jeden kościół parafialny,
który nosi tytuł Wniebowstąpienia Pańskiego. Świątynia ta znajduje
się w miejscowości Strabla. Natomiast w Mierzwinie znajduje się jeszcze
kaplica pod tym wezwaniem.
![Manipulacja czy piękny gest [FELIETON]](https://www.niedziela.pl/gifs/portaln/314x199/1462803412.jpg)
