Kim jest św. Weronika

Nasza święta przyszła na świat w Mercatello na terenie Włoch w 1660 roku. Na chrzcie otrzymała imię Urszula. Kiedy miała dziesięć lat postanowiła oddać się na służbę Chrystusowi ofiarując się za grzechy wszystkich ludzi. Zdecydowała się wstąpić do kapucynek. Podczas obłóczyn otrzymuje imię zakonne Weronika. W klasztorze pełniła różne funkcje: furtianki, kucharki, szatniarki, piekarki, zakrystianki, mistrzyni nowicjuszek. Pełniła także urząd ksieni. W 1694 roku przeżyła mistyczne zaręczyny i zaślubiny z Boskim Oblubieńcem. W trzy lata później, w Wielki Piątek 1697, roku otrzymała stygmaty. Na prośbę św. Weroniki zewnętrzne znaki stygmatów zniknęły, ale pozostał ból w miejscach ran Chrystusa. Zmarła 9 lipca 1727 roku w Citta di Castello. Zanim nadeszła śmierć przeżyła bardzo ciężką agonię trwająca 33 dni potrójnego czyśćca: bólu fizycznego, cierpień moralnych i pokus szatańskich.

Jej testamentem pozostawionym Kościołowi są słowa: „Powiedzcie wszystkim, że znalazłam Miłość, w tym tkwi sekret moich radości i cierpień: znalazłam Miłość!”. Papież Pius VII w 1804 roku ogłosił ją błogosławioną, natomiast świętą ogłosił ją papież Grzegorz XVI w 1839 roku.

Wiele o jej życiu i nauce dowiadujemy się z dziennika (22 tysiące stron), który pisała z polecenia swoich spowiedników. Obok faktów z jej życia i opisów przeżyć duchowych zawiera on także jej poezję. W biografii nazwano Weronikę "najpiękniejszą duszą, jaką Bóg zesłał na ziemię".

Początki sanktuarium

Parafia pw. NMP Królowej Polski w Gorzowie Wlkp., która jest gospodarzem sanktuarium, powstała 9 września 1984 roku. Początkowo wierni gromadzili się w małej kaplicy. Została ona rozbudowana i powstał z niej obszerny kościół konsekrowany w październiku 2000 roku. W tym kościele znajduje się kaplica, w której czczona jest św. Weronika Giuliani. Początki kultu św. Weroniki w naszej diecezji sięgają połowy lat dziewięćdziesiątych. W roku 1996 i 1997 ówczesny proboszcz parafii ks. inf. Roman Harmaciński pielgrzymował do sanktuarium św. Weroniki Giuliani w Citta di Castello. To tam poznał życie i duchowość św. Weroniki, które można streścić słowami samej świętej: „Stoję tu jako brama, aby nikt nie został potępiony”. Tam otrzymał relikwie – cząstkę serca i kości.

Relikwia serca jest o znakiem szczególnym jej życia i dzieła. Po śmierci św. Weroniki okazało się, że są na nim odciśnięte narzędzia Męki Pańskiej.

9 marca 1997 roku nastąpiła uroczysta instalacja relikwii świętej i rozpoczęcie jej kultu w parafii pw. NMP Królowej Polski w Gorzowie Wlkp. Kolejnym ważnym wydarzeniem w tworzącym się sanktuarium było erygowanie 3 maja 1997 roku Bractwa Męki Pańskiej w roli kustosza przy sanktuarium św. Weroniki. Do dziś charakterystyczne togi są znakiem rozpoznawczym bractwa. Oficjalnie sanktuarium zostało powołane we wrześniu 2007 roku przez biskupa Adam Dyczkowskiego, zaś 9 lipca 2008 r. biskup Stefan Regmunt nadał statut określający zasady kultu i funkcjonowania Sanktuarium św. Weroniki Giuliani w Gorzowie Wlkp.

Szczególnym powołaniem św. Weroniki była modlitwa za grzeszników. Jej zadaniem była i jest modlitwa, aby nikt nie został potępiony. W sanktuarium trwa więc szczególna modlitwa za zatwardziałych grzeszników. W naszych rodzinach zdarza się czasami, że ktoś traci wiarę i odchodzi od Boga. Mobilizujemy się wówczas do szczególnej modlitwy za męża, żonę czy dziecko. W takich sytuacjach warto pielgrzymować tu – do św. Weroniki – i prosić Boga przez Jej wstawiennictwo o nawrócenie i wybawienie od wiecznego potępienia.

Nawiedzając sanktuarium pierwsze kroki powinniśmy skierować do kaplicy św. Weroniki. Tutaj przechowywany jest relikwiarz zawierający kawałek jej serca. W ołtarzu znajduje się obraz przedstawiający mistyczne zaślubiny Weroniki z Chrystusem. W kaplicy jest także wierna kopia krzyża, z którego Jezus przemawiał do Weroniki. Sam kościół jest obszerną budowlą pozwalającą pomieścić dużą liczbę wiernych. Dodatkowym atutem jest także kościół górny, w którym nabożeństwa mogą odbywać się niezależnie od uroczystości w kościele głównym. Wokół kościoła usytuowane są stacje Drogi Krzyżowej. Teren okalający świątynię jest bardzo rozległy. Choć jest to centrum dużego osiedla to jednak dzięki roślinności można tu znaleźć chwilę wytchnienia i czas na modlitwę.