W uroczystość Zwiastowania Pańskiego został ustanowiony przez Jana Pawła II Dzień Świętości Życia. Ubiegły rok liturgiczny Kościół w Polsce przeżywał właśnie pod hasłem „Otoczmy troską życie” i ta troska winna nadal stawać się przedmiotem modlitwy każdego wierzącego serca. Świętowana w tym tygodniu uroczystość Zwiastowania Pańskiego może skłonić nas do podjęcia dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Nienarodzonego - niezwykle szlachetnej idei ratowania poczętego życia, które w wielu przypadkach bywa brutalnie zagrożone szerzącą się ideologią aborcyjną.

Z historii dzieła Duchowej Adopcji

Natchnienie dla Duchowej Adopcji zaczerpnął, pod wpływem Objawień Matki Bożej z Fatimy, nieznany autor z Ruchu Błękitnej Armii. Ulotkę z modlitwą znalazł w kruchcie katolickiej katedry w Londynie dr Paweł Milcarek, wykładowca filozofii chrześcijańskiej na WUSW w Warszawie. Pomysł oraz tekst modlitwy opublikował w styczniowym nr. „Rycerza Niepokalanej” z 1987 r., opatrując go zachęcającym komentarzem i krótkimi zasadami ideowymi nowej inicjatywy. Na artykuł zareagowali Ojcowie Paulini oraz osoby zgrupowane w kościele Ducha Świętego przy ul. Długiej 3 w Warszawie i już 2 lutego 1987 r. zorganizowali pierwsze rekolekcje i przyrzeczenia Duchowej Adopcji. Od 1990 r. różni świeccy krzewiciele zaczęli tę nową inicjatywę rozpowszechniać w Polsce. Z inspiracji ks. dr. K. Kurka, krajowego duszpasterza rodzin z Episkopatu Polski, gdańscy „obrońcy życia” zorganizowali 12-13 listopada 1993 r. w kościele św. Antoniego u Ojców Franciszkanów w Gdyni sesję konsultacyjną dla diecezjalnych duszpasterstw rodzin z całego kraju, w celu upowszechnienia Duchowej Adopcji w Polsce. Na prośbę zarządu Ruchu Krzewienia - Duchowa Adopcja została przyjęta do Jasnogórskiego Sanktuarium w Częstochowie. Inicjatywie oraz Ruchowi Krzewienia Duchowej Adopcji błogosławieństwa udzielił Ojciec Święty Jan Paweł II.

Czym jest Duchowa Adopcja?

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Trwa przez 9 miesięcy, okres wzrostu dziecka w łonie matki. Zobowiązanie adopcyjne, poprzedza przyrzeczenie, które je utwierdza.

Zaproszenie do Duchowej Adopcji - afirmacji życia

Aktualnie w Polsce Duchową Adopcję praktykuje wielka rzesza obrońców życia. Osoba taka modli się o nawrócenie rodziców jakiegoś nieznanego, poczętego dziecka zagrożonego zagładą w łonie matki: modli się, aby rodzice zostali napełnieni miłością do swojego własnego dziecka i pozwolili mu się urodzić, a po urodzeniu się, żeby zadbali o wychowanie go do godnego i prawego życia. Duchową Adopcję może podejmować każdy chrześcijanin, a zwłaszcza sprawca aborcji, dla którego posłannictwo to będzie upragnionym zadośćuczynieniem za ciężki grzech przeciw życiu. Duchowa Adopcja leczy zranienia wewnętrzne wywołane aborcją i pozwala uwierzyć w Boże Miłosierdzie. Jej praktyka kształtuje postawy prorodzinne, rozbudza pragnienie miłości wśród członków tej samej rodziny.

Przyrzeczenie Duchowej Adopcji

Duchową Adopcję rozpoczynamy od złożenia przyrzeczenia, które powinno być składane w sposób uroczysty w kościele.
Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być też składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Takie „prywatne” przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, uwięzieniem, pracą na morzu, skoszarowaniem w wojsku, znaczną odległością miejsca zamieszkania kandydata od kościoła sprawującego liturgię przyrzeczeń adopcyjnych.
Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.
Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.
Postanowienia dodatkowe są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ często stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. Żeby podjęte postanowienia praktyk skutecznie i do końca wykonać, najlepiej jest podjąć jedną lub najwyżej dwie praktyki. Może się zdarzyć, że zapomnimy lub zaniedbamy nasze zobowiązania adopcyjne. Długa przerwa, na przykład miesięczna, przerywa Duchową Adopcję i wymaga podjęcia jej od początku. Należy wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcję kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.

Oprac. ks. Krzysztof Sudoł