Zgromadzenie to założył 3 maja 1850 r. Edmund Bojanowski (1814-1871)
. Założyciel uważał, że pracę nad odrodzeniem narodu należy rozpocząć
od odrodzenia ludu wiejskiego, stąd wypracował ideę ochronek - przedszkoli
dla dzieci wiejskich, które chroniłyby zdrowie moralne i fizyczne
dziecka, a także narodowe wartości środowiska wiejskiego. Dziewczętom
poświęcającym się bezinteresownie pracy w ochronkach nadał zakonny
styl życia. Zgromadzenie o takiej sylwetce duchowo-apostolskiej szybko
się rozwijało. W chwili śmierci założyciela (1871 r.) liczyło 188
sióstr pracujących w 37 placówkach w Wielkopolsce, Galicji i na Śląsku.
Wskutek trudności podczas rozbiorów w kontaktach z przełożonymi,
zgromadzenie uległo podziałowi na 4 samoistne rodziny zakonne: służebniczki
dębickie, starowiejskie, śląskie i wielkopolskie. Służebniczkom starowiejskim (
nazwa wywodzi się od siedziby domu generalnego i nowicjackiego w
Starej Wsi k. Brzozowa w archidiecezji przemyskiej) początek dały
placówki powstające od 1861 r. w Galicji. Zakazy rządu austriackiego
utrzymywania jakiegokolwiek kontaktu z władzami centralnymi zgromadzenia
w zaborze pruskim i trudności stąd wynikłe w porozumiewaniu się zdecydowały
o przyjęciu przez siostry pracujące w zaborze austriackim autonomii
w 1866 r. Służebniczki starowiejskie otrzymały zatwierdzenie konstytucji
na szczeblu diecezjalnym 22 września 1870 r., potwierdzone przez
Stolicę Apostolską 21 maja 1940 r.
Charyzmatyczną misją sióstr jest pełnienie w imię Chrystusa
posługi opiekuńczo-wychowawczej, katechetycznej oraz charytatywnej
wśród dzieci, chorych i ubogich. Realizują ją przede wszystkim w
prowadzonych przez zgromadzenie przedszkolach. Na młodzież oddziaływają
poza salą szkolną przez grupy modlitewno-apostolskie, m.in. Oazę
Dzieci Bożych, Ruch Światło-Życie, schole, koła Żywego Różańca, Krucjatę
Eucharystyczną, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży. Dziewczętom,
zwłaszcza przed maturą, służebniczki umożliwiają odprawienie rekolekcji,
udostępniają książki, czasopisma i kasety z treściami religijnymi.
Swoim zasięgiem apostolskim zgromadzenie obejmuje także dzieci z
rodzin patologicznych, dotkniętych alkoholizmem, sieroctwem - raczej
duchowym niż fizycznym. Siostry prowadzą domy dziecka, specjalne
ośrodki wychowawcze, współdziałają też z Pogotowiem Opiekuńczym.
Służebniczki podejmują ponadto pracę w szpitalach. W domach opieki
społecznej obejmują troską osoby w podeszłym wieku.
W naszej diecezji siostry służebniczki mają swój dom zakonny
w Tomaszowie Lubelskim. Przebywają tam od listopada 1927 r. Placówka
została założona ze względu na szpital, gdzie siostry pełniły posługę
pielęgniarską. Tam też początkowo znajdował się ich dom. W czasach
późniejszych zamieszkały przy parafii Zwiastowania Najświętszej Maryi
Panny, gdzie nadal pracowały jako pielęgniarki w szpitalu oraz zakrystianki.
Obecnie siostry służebniczki mieszkają przy parafii Najświętszego
Serca Pana Jezusa w Tomaszowie Lubelskim. Zajmują się głównie pracą
katechetyczną wśród dzieci i młodzieży oraz służą swoją pomocą i
modlitewnym wsparciem w parafiach. S. Helena i s. Celina pracują
jako katechetki w szkołach podstawowych, s. Lucyna katechizuje młodzież
w Zespole Szkół Ekonomicznych. Jako zakrystianka w kościele Zwiastowania
Najświętszej Maryi Panny pracuje s. Aniela, natomiast zakrystianką
w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa jest s. Krystyna. Swój
piękny jubileusz 60-lecia pobytu w Tomaszowie Lub. obchodzi s. Angela,
która przez wiele lat w trudnych warunkach pracowała jako pielęgniarka
w miejscowym szpitalu. Otrzymała także odznaczenia za szczególną
działalność patriotyczną. W obronie Ojczyzny często narażała swoje
życie.
Siostry służebniczki starowiejskie noszą granatowy habit,
na głowie czepek z przypiętym do niego czarnym welonem.
Pomóż w rozwoju naszego portalu