Wśród mężczyzn, którzy w 1995 r. przyjęli posługę szafarza był Janusz Kasprzyszak z parafii Macierzyństwa NMP na wrocławskich Pilczycach. Po 15 latach przyznaje, że nie wyobraża sobie innego biegu wydarzeń. Podobnego zdania jest żona pana Janusza, Danuta: mąż bardzo sprawnie radził sobie z obowiązkami szafarza, prawie w biegu wpadał do domu, szykował niedzielny obiad dla żony i dla dzieci; bardzo naturalnie, bezboleśnie przyjęliśmy to i godzimy się na to i nawet w tej chwili nie umiem sobie wyobrazić jak by to było, gdyby mąż od razu po Mszy św. wrócił do domu. Zdarzało się, że po porannej Mszy św. pan Janusz odwiedzał nawet osiem osób, zanosząc im Komunię św. Niektórym z nich posługiwał i posługuje przez lata.
Nadzwyczajni szafarze Eucharystii swoją posługą pomagają kapłanom, ale spełniają także ważną rolę w życiu osób chorych. To do nich co niedziela przychodzą z Ciałem Chrystusa. Jak podkreśla pan Janusz, posługa szafarza umożliwia osobom chorym prowadzenie życia sakramentalnego, ale stanowi także pomoc w wymiarze psychologicznym. Zdarza się bowiem, że szafarz to jedna z niewielu, bądź jedyna osoba, która poświęca chwilę swego czasu na rozmowę, pomoc i po prostu obecność przy chorym.
Wielu parafian nie miało problemu z przyzwyczajeniem się do tego, że z rąk sąsiada, znajomego, kogoś, kogo spotykali na ulicy, w sklepie i w kościele, przyjmują Komunię św. Byli jednak tacy, którym zajęło to nieco więcej czasu. Wielką rolę odgrywają tu nadal sami duszpasterze, uświadamiający wiernym, na czym polega posługa nadzwyczajnych szafarzy i jednocześnie jakim bogactwem może się ona stać dla innych. Dla samych szafarzy trzymanie Chrystusa w dłoniach łączy się z codziennie na nowo stawianym pytaniem, czy są tego godni. Równocześnie motywuje - do nieustannej pracy nad sobą. Człowiek musi czasem tonować swoje emocje, powstrzymać język; jest to wezwanie i nauka do końca życia, mówi pan Kasprzyszak.
Gdy szafarzem Eucharystii zostaje osoba świecka, musi ona łączyć posługę z innymi obowiązkami. Państwo Kasprzyszakowie mają troje dzieci, dwóch synów i córkę. Starszy z synów, Bartosz, jest dziś kapłanem. Zanim Bartek został księdzem, razem służyliśmy do Mszy św. - wspomina pan Janusz - to też była pewna ewangelizacja; nie ma chyba lepszego przykładu dla młodych ludzi niż to, że ojciec z synem stoją przy ołtarzu. 15 lat temu, gdy w ich domu pojawiła się wiadomość o posłudze szafarza, dzieci dorastały. Jak się okazało, tato sprostał wyzwaniom. Większość obowiązków domowych spoczywa na barkach męża, bardzo mi pomaga, wyręcza mnie. Ale powiem szczerze - nie bałam się, że nie podoła. To jest taki człowiek - gigant, który jest w stanie i obowiązki domowe i zawodowe i kościelne połączyć, podkreśla pani Danuta. Sam pan Janusz „gigantem” nie chce się nazywać - szafarzami - mówi skromnie - mogą być normalni ludzie, którzy mają dobrze poukładane życie.