Sakrament chrztu św. jest sakramentem, który zapoczątkowuje w nas komunię z Bogiem. Przez posługę Kościoła Duch Święty powołuje dorosłych do Ewangelii, a dzieci otrzymują chrzest i wychowanie w wierze tegoż Kościoła. Dlatego przy udzielaniu chrztu winni być obecni nie tylko sami chrzestni, czy rodzice dziecka i bliscy, lecz w miarę możności także przyjaciele i członkowie rodziny, sąsiedzi i inni przedstawiciele miejscowego Kościoła, a wszyscy niech biorą czynny udział, by okazała się wspólna wiara i wyraziła wspólna radość, z jaką nowo ochrzczonych przyjmuje się do Kościoła.
Zgodnie ze starodawnym zwyczajem Kościoła, człowiek nie może być dopuszczony do chrztu bez chrzestnego, wybranego ze wspólnoty chrześcijańskiej. Ma on pomagać chrześniakowi przynajmniej w ostatnich przygotowaniach do przyjęcia sakramentu (w przypadku dorosłych), a po chrzcie dbać o jego wytrwanie w wierze i w chrześcijańskim życiu. Dlatego musi on spełniać następujące warunki: ukończyć 16 rok życia, przyjąć sakramenty inicjacji tj. chrzest, komunię św., bierzmowanie, być wierzącym i praktykującym katolikiem, a to oznacza, że chrzestnym nie może być osoba niewierząca, niepraktykująca (niezachowująca przykazań kościelnych), żyjąca w związku bez ślubu kościelnego (w związku cywilnym lub konkubinacie), mająca złą opinię w parafii, jawnie występująca przeciwko prawdom wiary i moralności.
W wyborze terminu chrztu należy się kierować w pierwszym rzędzie względami na zbawienie dziecka, by nie zostało pozbawione dobrodziejstw tego sakramentu; następnie należy wziąć pod uwagę zdrowie matki, aby mogła, jeśli to możliwe, osobiście brać udział. Dlatego jeśli dziecko znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci, winno być bezzwłocznie ochrzczone. Udzielenie chrztu powinno nastąpić w pierwszych tygodniach po narodzeniu dziecka. W przypadku uzasadnionych wątpliwości, czy dziecko zostanie wychowane w duchu wiary katolickiej, gdy rodzice dają zgorszenie swoim życiem, chrzest może być odłożony, póki nie ustąpią te okoliczności, lub kandydat do chrztu będzie sam mógł wyznać wiarę.
Jeśliby życiu nieochrzczonego zagrażało niebezpieczeństwo, zwłaszcza gdyby był konający, chrztu udzielić może każdy wierzący, a nawet jakikolwiek człowiek, kierujący się właściwą intencją. Jeżeli niebezpieczeństwo śmierci nie jest bezpośrednie, to powinien sakramentu udzielić kapłan lub diakon. Wszyscy katolicy powinni przyswoić sobie poprawną formułę chrztu w naglącym wypadku, która polega na polaniu główki dziecka wodą i wypowiedzeniu słów: „NN (imię), ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”.
Chrzest jest włączeniem do Kościoła i powinien być dniem radości całej wspólnoty rodzinnej. Najpiękniejszym darem dla dziecka jest modlitwa i przyjęcie Komunii św. w jego intencji przez najbliższych podczas sakramentu chrztu św.
Aby jaśniej było widać, że chrzest jest sakramentem wiary Kościoła oraz sakramentem włączenia do Ludu Bożego, należy go udzielać w kościele parafialnym parafii, do której należą rodzice. Poza niebezpieczeństwem śmierci nie wolno udzielać chrztu w innych miejscach.