Ks. Mariusz Boguszewski: - Czym jest dla Księdza osobiście rocznica śmierci Jana Pawła II?

Ks. Prał. Dariusz Giers: - Muszę stwierdzić, że tak naprawdę dotąd nie przyzwyczaiłem się do obchodzenia rocznicy śmierci Jana Pawła II. W mojej świadomości do dziś bardziej funkcjonuje data 16 października, tzn. dzień wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową, niż 2 kwietnia, kiedy przeszedł do domu Ojca. Myślę, że jest tak dlatego, iż ponad ćwierć wieku pamiętaliśmy właśnie o dacie jego wyboru na papieża (obecnie podtrzymujemy tę pamięć poprzez obchody Dnia Papieskigo w październiku), a od jego śmierci upływa zaledwie 6. rok. Druga, jeszcze głębsza przyczyna to ta, że dla mnie sługa Boży Jan Paweł II tak naprawdę nigdy nie umarł. W mojej świadomości On wciąż żyje; ciągle czuję jego obecność, tym bardziej że mieszkam w Rzymie i pracuję na Watykanie. Bliskość Bazyliki św. Piotra, łączność z miejscami, w których Jan Paweł II żył, kontakty z ludźmi, z którymi współpracował i spotykał się, na czele z obecnym papieżem Benedyktem XVI, to wszystko sprawia, że ma się tutaj wrażenie, jakby on nigdy nas nie opuścił. Ta obecność jest jeszcze bardziej odczuwalna w Grotach Watykańskich, gdzie znajduje się jego grób. Można powiedzieć, że również ten grób nie jest symbolem końca czy smutku rozstania; wręcz przeciwnie - świadczy on o potędze życia, które przezwycięża śmierć. Przy grobie Jana Pawała II nieustannie modlą się ludzie, są świeże kwiaty, pali się znicz - symbol życia. Przed nagrobną płytą z napisem: „Joannes Paulus II” przechodzi i zatrzymuje się na chwilę zadumy niezliczona rzesza ludzi. Wielu zostawia tutaj różnego rodzaju wota, listy i karteczki z prośbą o pomoc, o łaskę, o siłę do życia... Tutaj, w bezpośredniej bliskości grobu św. Piotra Apostoła, doświadcza się żywego Kościoła. Codziennie odprawiane są Msze św., w których wspomina się ukochanego Papieża i już teraz przyzywa się gorąco jego wstawiennictwa. Powtórzę więc, że nie wiem, czy kiedykolwiek zadziała w mojej świadomości data 2 kwietnia; być może jedynie wtedy, jeśliby podczas majowej beatyfikacji Benedykt XVI wyznaczył właśnie ten dzień na liturgiczne wspomnienie bł. Jana Pawła II.

- Co jest charakterystycznego w tegorocznych przeżyciach rocznicy śmierci Papieża Polaka?

- Tegoroczne wspomnienie śmierci Jana Pawła II jest oczywiście zdominowane radością o jego wyniesieniu na ołtarze 1 maja. Opatrzność Boża zrządziła, że tak jak odchodził od nas w wigilię Niedzieli Miłosierdzia, tak też w tę samą niedzielę zostanie oficjalnie zaliczony w poczet błogosławionych. Pierwszy raz w historii Kościoła beatyfikacji poprzednika na Stolicy Piotrowej dokona jego bezpośredni następca. Osobiście udam się jeszcze do Grót Watykańskich, aby pomodlić się w miejscu, gdzie przez 6 lat spoczywały doczesne szczątki Jana Pawła II i gdzie często przychodziłem, polecając w modlitwie sprawy moje i wielu innych osób, które o to żarliwie prosiły. 31 marca będę tu również z abp. Zygmuntem Zimowskim i pracownikami Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia, aby podziękować Panu Bogu za ustanowienie przez Jana Pawła II przed 25 laty naszej dykasterii i jeszcze raz polecić mu chorych i cierpiących świata.

- Jakie najbardziej osobiste spotkanie z Janem Pawłem II zapamiętał Ksiądz?

- Od kiedy przybyłem do Rzymu na studia w 1993 r., miałem szczęście wiele razy uczestniczyć w audiencjach prywatnych i ogólnych z Ojcem Świętym. Bardzo miłe, serdeczne i nieformalne spotkania odbywały się w okresie Bożego Narodzenia, kiedy to jako wspólnota mieszkańców Papieskiego Kolegium Polskiego w Rzymie mieliśmy przywilej „kolędy” w Pałacu Apostolskim. Nie zapomnę nigdy Mszy św. w prywatnej kaplicy Papieża, gdzie byłem świadkiem jego głębokiej modlitwy kontemplacyjnej oraz modlitwy w Duchu Świętym. Uczestniczyłem też w audiencjach prywatnych dla członków Fundacji Jana Pawła II, gdzie pracowałem od 2000 do 2002 r., a następnie w audiencjach dla Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych. Bardzo zapadła mi w pamięć ostatnia audiencja podczas Zebrania Plenarnego naszej dykasterii w lutym 2005 r. Ojciec Święty zmagający się z chorobą Parkinsona z trudem wypowiedział kilka słów przemówienia, siedząc na tronie w formie wózka inwalidzkiego. Szczególniej też zapamiętałem spotkanie z Janem Pawłem II podczas specjalnej audiencji podczas wizyty „ad limina” biskupów polskich w lutym 1998 r. Nasz bp Antoni Dydycz zabrał wówczas ze sobą do apartamentów papieskich trzech studiujących w Rzymie kapłanów z naszej diecezji. Pamiętam przyspieszone bicie serca, kiedy Ksiądz Biskup przedstawił mnie Ojcu Świętemu: „To jest ks. Dariusz Giers z Węgrowa”. Zakłopotany dorzuciłem: „Ojcze Święty, to takie małe miasteczko”. W tej sekundzie Papież spojrzał na mnie swoim charakterystycznym, przenikliwym wzrokiem i zapytał: „A wiesz, gdzie urodził się Pan Jezus?”. Chociaż studiowałem teologię, mówiąc kolokwialnie, „zamurowało” mnie. Po chwili, widząc moje zakłopotanie, Papież rozwiązał „problem” odpowiadając: „W Betlejem, nie bardzo podłym mieście” (słowa kolędy „Anioł pasterzom mówił”).
Od tamtego czasu często wracam myślą do owego spotkania. Również w przeddzień betyfikacji na nowo odkrywam znaczenie tamtych słów. Przecież także on - wielki papież Jan Paweł II dotarł do Wiecznego Miasta z małych Wadowic. Z pozornie nic nieznaczącej miejscowości, z najmniejszej, także podlaskiej wioski, może Bóg wyprowadzić wielkiego, pięknego człowieka. Bóg ma swoje drogi i często wybiera „to, co głupie w oczach świata, co niemocne i co nie jest szlachetnie urodzone, aby mocnych poniżyć” (por. 1 Kor 1, 27-28).

- Tylko nieliczni z naszej diecezji będą mogli uczestniczyć osobiście w Rzymie w obchodach rocznicy śmierci Jana Pawła II i jego beatyfikacji. Jak radziłby Ksiądz dobrze przeżyć te dwa wydarzenia?

- Jak już zaznaczyłem, w tym roku trzeba myśleć o śmierci Jana Pawła II nie w kategoriach smutku, lecz radości z powodu rychłej beatyfikacji. W tym kontekście można mówić o radości, jak płynie z dobrego życia, z nawrócenia, z dobrze przeżytych rekolekcji czy ze spowiedzi wielkanocnej. Wielokrotnie wzywał nas Papież do odkrywania najgłębszego sensu radości chrześcijańskiej, której źródłem jest tajemnica paschalna: przejście z śmierci (grzechu) do życia (w łasce). Taka jest istota chrztu św. Nie przypadkiem Benedykt XVI w orędziu na obecny Wielki Post proponuje nam jako temat do rozważań właśnie ten sakrament. W przygotowniu można też wykorzystać fakt, iż 2 kwietnia wypada w sobotę przed IV Niedzielą Wielkiego Postu, kiedy czytamy Ewangelię o uzdrowieniu niewidomego od urodzenia. Wzorem Jezusa Jan Paweł II nieustannie otwierał nasze oczy na grzech, wzywał do żywej wiary, pragnął, abyśmy byli światłem świata. Związek przesłania tej niedzieli z Niedzielą Miłosierdzia (1 maja) jest ewidentny. Wszystkie dni, jakie pozostają do beatyfikacji, są okazją do wewnętrznej przemiany i nawrócenia, aby czystym sercem oddać chwałę Bogu, który okazał nam wielką łaskę i miłosierdzie w darze słowiańskiego Papieża.

- Czy możemy prosić o reprezentowanie nas podczas tych uroczystości?

- Nie używałbym tutaj terminu „reprezentowanie”. Do tego potrzeba zwykle oficjalnej delegacji ze strony Księdza Biskupa. Z pewnością jednak będę pamiętał o wszystkich, którzy żyją i tworzą diecezję drohiczyńską. Obiecuję mieć Was w sercu w te piękne majowe dni podczas uroczystości na Watykanie. Będę przedstawiał Bogu wasze prośby i modlitwy przez wstawiennictwo bł. papieża Jana Pawła II. Pragnę jednak zaznaczyć, że nie będę sam. Będą ze mną inni kapłani naszej diecezji pracujący i studiujący w Rzymie, będą siostry i bracia zakonni pochodzący z Podlasia. Wiem, że zamierzają przybyć na uroczystości betyfikacyjne także kapłani i świeccy z terenu naszej diecezji, wśród nich moja mama i siostra. Wierzę, że w tych dniach jako diecezja i jako naród staniemy się wszyscy bardziej zjednoczni. To będzie wielki moment dla Polski i dla jej znaczenia w świecie. Mam nadzieję, że jako Polacy, przynajmniej w tych dniach, zdamy egzamin, poczujemy się wszyscy jedną wielką i dumną z siebie rodziną. Ufam, że „ustaną wszystkie gniewy i spory...”. Parafrazując zaś słowa hymnu z pielgrzymki Jana Pawła II do naszej diecezji „Drohiczyn, Drohiczyn, jak dumnie nazwa ta brzmi”, zaśpiewamy na tę samą wzniosłą nutę: „Polska, Polska, jak dumnie nazwa ta brzmi”. Z woli Boga otrzymujemy przecież nowego, potężnego orędownika w Niebie. Życzę wszystkim, aby ta radość rozpromieniła smutek pierwszej rocznicy katastrofy smoleńskiej, która tajemniczym zrządzeniem Bożej Opatrzności wpisuje się dokładnie w te dni pomiędzy 2 kwietnia a 1 maja 2011 r., tak jakby nasz Ojciec w Niebie chciał dodać nam otuchy; jakby chciał nas uskrzydlić do poderwania się z ziemi i nowego lotu w górę! Tam oni żyją pełnią życia!