„Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko”
(Iz 55, 6)

Któż z nas nie zna zabawy w ciuciubabkę?! Dla każdego malucha jest to swoisty elementarz sprytu, umiejętności ukrycia się przed rówieśnikami, a jednocześnie sprawdzian bystrości wzroku i umiejętności logicznego myślenia. Dorośli wprawdzie twierdzą, że zabawa w chowanego już ich nie dotyczy, w rzeczywistości stosują tylko jej bardziej wyrafinowane formy, kryjąc się przed natrętami, a czasami również przed Bogiem…
Kilka odczytanych dzisiaj zdań z Księgi Izajasza to wspaniała lekcja Bożej pedagogii. Oto Pan, ukryty przed ludzkim wzrokiem, daje poznać swoją obecność. Ukazuje się grzesznikom jako miłosierny i przebaczający. Nie wolno przegapić tego momentu! Tragedią człowieka byłoby przyrównywanie zachowań Boga do „ziemskich standardów”. Jego intencją jest doprowadzenie nas do zbawienia. Ważne jest, żebyśmy w porę odpowiedzieli na głos Tego, który nas szuka. Gospodarz z Jezusowej przypowieści to Ojciec Niebieski, zapraszający wszystkich ludzi do winnicy, czyli swego królestwa. Przyobiecany za pracę denar jest nagrodą nieba. Nie jest on ściśle związany z wykonaną pracą, świadczy natomiast o dobroci Gospodarza („Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?”). Wizja nakreślona przez Izajasza zostaje o tyle zmodyfikowana, że wobec bezradności człowieka (stoją bezczynni, bo ich „nikt nie najął”) sam Bóg przejmuje inicjatywę poszukiwania - wychodzi na rynek i zaprasza do pracy nawet wtedy, gdy jest już ostatnia godzina dnia! Św. Paweł, jak zawsze, dodaje do naszych rozważań odkrywczą refleksję. Znaleziony przez Chrystusa w wydarzeniu pod Damaszkiem wie doskonale, że pełnia spotkania dokona się, gdy ujrzy Mistrza w chwale wiecznej. Bardzo tego pragnie, a powstrzymuje go od odejścia ze świata jedynie chęć pomocy nowo nawróconym w ich wysiłku poznawania i miłowania Boga objawionego w Jezusie Chrystusie, czyli przyjęcia całego orędzia Ewangelii.
Izajasz wkłada nam do głowy naukę, która z Bożej perspektywy jest zupełnie oczywista: „Myśli moje nie są myślami waszymi, ani wasze drogi moimi drogami, mówi Pan”. Jakie wnioski powinniśmy stąd wyprowadzać? Najważniejsze jest niewątpliwie przyjęcie Bożego punktu widzenia, gdzie celem nadrzędnym jest nasze zbawienie. Nie ma na tym świecie nic ważniejszego! Wszystko inne jest (i musi być!) temu podporządkowane. Miłość odwieczna ukazuje nam przez Ewangelię drogę do nieba i prowadzi nas tam, dając odczuć swoją bliskość w sakramentach. Nie mogąc ujrzeć Najwyższego, jesteśmy pewni, że właśnie On jest „Bogiem z nami”! Czy naprawdę warto przed Nim się kryć lub uciekać?...