Biblia ukazuje człowiekowi całkowicie nowe horyzonty. Przynosi mu radość i nadzieję zbawienia. W Piśmie Świętym Bóg objawia się jako dobry Ojciec, promieniujący blaskiem i pięknem. Tę prawdę wskazuje nam słowo Boże: „Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza. Dzień dniowi głosi opowieść, a noc nocy przekazuje wiadomość. Nie jest to słowo, nie są to mowy, których by dźwięku nie usłyszano, ich głos się rozchodzi na całą ziemię” (Ps 19,2-5). Bóg w swojej mądrości stwarza świat „ku uciesze porannych gwiazd, ku radości wszystkich synów Bożych” (Hi 38,7). Biblia uczy nas właściwej hierarchii wartości, wzywa, by nie zamartwiać się nadmiernie o sprawy przemijające, gdyż Bóg wie, co jest nam potrzebne. „Starajcie się najpierw o królestwo Boże i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane” (Mt 6, 33). Paul Claudel pisze o nowym klimacie Biblii: „To już nie jest bolesny, beznadziejny nastrój literatury pogańskiej; teraz jest z nami Bóg! Jest świat, który został przez Niego stworzony i który pragnie tylko jednego - służyć Mu w jakikolwiek sposób. Świat widzialny i ponad nim - czy uwierzycie - świat niewidzialny, jeszcze bardziej zachwycający. Ponad światem skutków - świat przyczyn; ponad światem prawa - świat Opatrzności; ponad trwaniem, wypadkami, poprzez teraźniejszość - historia”.

Biblia w literaturze

Zdaniem poety Friedricha G. Klopstocka Biblia ukazuje obecność Boga we wszystkich dziedzinach świata stworzonego, w świecie zwierząt i roślin, czy w burzy, czy w bezkresie wszechświata, jest pieśnią ku chwale tego wszechobecnego Stwórcy w obliczu tego, co stworzył. Śmiertelność ciała, nieśmiertelność duszy, wielkość Boga, ludzki dla niej podziw, boskie obietnice dla skończonego człowieka - oto dominujące tematy Biblii. Wielkimi tematami Biblii jest przeniknięta twórczość F. Schillera i Johanna Wolfganga Goethego. Z Biblii zaczerpnięta jest w „Fauście” prawda o szatanie, który usiłuje zwodzić człowieka. Charakterystyka jego działania nawiązuje wprost do księgi Izajasza: „Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem, którzy zamieniają ciemności na światło, a światło na ciemności, którzy przemieniają gorycz na słodycz, a słodycz na gorycz” (Iz 5,20). Również u Fryderyka Schillera Biblia jest stałym punktem odniesienia. U licznych poetów i pisarzy na Biblii opiera się obraz Boga i człowieka. U Eichendorffa Bóg jest podstawową stałą w świecie. Dzięki inspiracji Biblii wieczność jest fundamentalną perspektywą, w której człowiek widzi swoje istnienie. Historia ludzkości okazuje się historią zbawienia, historią powrotu do Boga. W świetle przesłania Biblii człowiek okazuje się wiecznie poszukującym pielgrzymem, który nie może uznać życia doczesnego za swój ostateczny cel. Tylko Bóg może wyzwolić człowieka z zagrażającego mu zła. Trafnie rolę Biblii w kształtowaniu kultury Europy wyraził Jaspers: „Gdy postawi się pytanie, czy i jaka Europa mogłaby się wyłonić sprzed biblijnych czasów, to zawsze zjawia się ta sama odpowiedź: „To czym dzisiaj jesteśmy, zawdzięczamy religii opartej na Biblii oraz elementom świeckim, które z tej religii zostały wyprowadzone, a więc od zasad humanizmu począwszy do współczesnej wiedzy i do przemyśleń naszych wielkich filozofów. Trzeba jasno powiedzieć: „Bez Biblii zapadamy się w nicość”.

Dlaczego Biblię trzeba kochać?

O swoim ogromnym umiłowaniu Biblii pisał w porywie serca Dymitr Mereżkowski: „…mam ją u siebie już trzydzieści lat. Czytam ją codziennie i czytać będę póki oczy widzą, przy wszelkim od słońca czy serca biegnącym świetle, w najjaśniejsze dni i najciemniejsze noce, szczęśliwy czy nieszczęśliwy, chory czy zdrów, czujący czy nieczuły. I wydaje mi się, że wciąż czytam coś nowego, nieznanego, i że nigdy nie przeczytam, nie poznam do głębi (…) grzbiet odpada, kartki rozsypują się (…) trzeba by ją na nowo oprawić, ale szkoda, bo prawdę mówiąc, strach choćby na kilka dni rozstać się z tą książką” (Dymitr Mereżkowski, „Jezus nieznany”, Warszawa 1937). Wybitny pisarz Roman Brandstaetter wspomina o testamencie swojego dziadka, który nie rozstawał się z tą świętą Księgą: „Mój dziadek (M. D. Brandstaetter 1848-1928, znany prozaik hebrajski) na kilka dni przed śmiercią pozostawił mi w spadku testament: - Będziesz Biblię nieustannie czytał. Będziesz ją kochał więcej niż rodziców (…) więcej niż mnie (…) Nigdy się z nią nie rozstaniesz (…) A gdy zestarzejesz się, dojdziesz do przekonania, że wszystkie książki, jakie przeczytałeś w życiu, są tylko nieudolnym komentarzem do tej jedynej Księgi” („Krąg biblijny”, Warszawa 1975,10). Nic dziwnego, że pisarz po latach doświadczeń mógł napisać: „Pismo św. przez całe życie było dla mnie Księgą, od której nigdy nie odchodziłem, z którą się nigdy nie rozstawałem (…) Daje mi ono odpowiedź na wszystkie pytania, tak jak dawało je przez tysiące lat moim praojcom. Dla mnie Pismo św. jest wielką i jedyną Księgą życia i mądrości”. Dla niezliczonej liczby ludzi Biblia jest oknem na świat pojęć religijnych i moralnych. Pisze o tym Paul Claudel: „Pismo św. jest wspaniałą budowlą, którą należy nie tylko czcić, ale w której trzeba mieszkać i dla której cały świat jest stworzony, by ją podpierać i ozdabiać” („Umiłowanie Pisma św.”, Warszawa 1998).