Ojciec Święty Benedykt XVI mianował 3 maja bp. Antoniego Dziemiankę nowym biskupem diecezji pińskiej na obecnej Białorusi.
Diecezja drohiczyńska jest ściśle związana z diecezją pińską. Z fragmentu bowiem tej powstałej w 1925 r. diecezji, pozostałego na terytorium Polski po II wojnie światowej, została w 1991 r. utworzona przez bł. Jana Pawła II diecezja drohiczyńska, poszerzona rok później o część diecezji siedleckiej.
Przez wiele lat obecna katedra pw. Trójcy Świętej w Drohiczynie była prokatedrą diecezji pińskiej i rezydowali przy niej ks. inf. Michał Krzywicki i ks. bp Władysław Jędruszuk - kolejni administratorzy apostolscy diecezji pińskiej z siedzibą w Drohiczynie. W kryptach drohiczyńskiej katedry pochowany jest także ostatni biskup piński Kazimierz Bukraba, zmarły w 1946 r.
Bp Antoni Dziemianko urodził się 1 stycznia 1960 r. we wsi Zabroddzie na terenie parafii Derewnoje w archidiecezji mińsko-mohylewskiej na Białorusi jako drugie z pięciorga dzieci Jadwigi i Bernarda. Po ukończeniu szkoły średniej odkrył powołanie kapłańskie i usiłował dostać się do Wyższego Seminarium Duchownego w Rydze, jednak nie otrzymał na to zgody od władz państwowych. Rozpoczął więc formację i studiowanie teologii w tajnym seminarium duchownym, które w Niedźwiedzicy prowadził tamtejszy proboszcz i ówczesny wikariusz generalny diecezji pińskiej ks. dr Wacław Piątkowski. Oficjalnie Antoni Dziemianko pracował tam jako palacz i dozorca pompy wodnej.
Po trzech latach studiowania otrzymał potajemnie święcenia diakonatu, a 28 października 1980 r., także potajemnie, przyjął świecenia kapłańskie z rąk litewskiego biskupa Vincentasa Sladkevièiusa, późniejszego kardynała i metropolity kowieńskiego.
Po przyjęciu w bardzo młodym wieku świeceń kapłańskich nie mógł on ujawnić tego faktu ani podjąć pracy duszpasterskiej. Pracował jako zakrystian i organista, był stale szykanowany, szantażowany i upokarzany przez milicję. Obiecywano mu legalizację kapłańską za cenę współpracy z KGB, gdy odmówił, został wcielony do radzieckiego wojska, mimo choroby serca i reumatyzmu. Został skierowany do Murmańska na półwyspie Kola, gdzie cudem przeżył służbę w batalionach budowlanych, trwającą 19 miesięcy.
Po wyjściu z wojska starał się wraz z parafianami z Nowogródka o rejestrację kapłańską w tej parafii. Po uporczywych i długich staraniach otrzymał to pozwolenie. Wielokrotnie jednak później grożono mu jego odebraniem i likwidacją parafii. Oprócz Nowogródka odbudowywał również kościoły we Wsielubiu, Niecieczy, Dworcu, Starojelni, Daniłowiczach i Weresowie oraz parafie w Brzozówce i Koreliczach.
W latach 90., gdy mógł wyjechać do Polski, podjął studia w Instytucie Studiów nad Rodziną w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.
Był wikariuszem generalnym diecezji grodzieńskiej, proboszczem katedry i rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie. W 1998 r. bł. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym w diecezji grodzieńskiej, a w 2004 r. biskupem pomocniczym archidiecezji mińsko-mohylewskiej, gdzie był także przez pewien czas administratorem apostolskim. Był on również sekretarzem generalnym Konferencji Katolickich Biskupów Białorusi i przewodniczącym Rady ds. Liturgii, Rodziny i Działalności Charytatywnej tej konferencji.
Bp Antoni Dziemianko został pierwszym po 66 latach biskupem pińskim. Pierwszym bowiem biskupem tej diecezji był sługa Boży Zygmunt Łoziński, a jego następcą bp Kazimierz Bukraba. Przez następne lata diecezją pińską rządzili administratorzy apostolscy. Ostatnimi z nich byli dwaj metropolici mińsko-mohylewscy - zmarły w ubiegłym roku kard. Kazimierz Świątek oraz abp Tadeusz Kondrusiewicz.
Bp Antoni Dziemianko wielokrotnie gościł w diecezji drohiczyńskiej. W ostatnim czasie uczestniczył w sympozjum na temat sługi Bożego bp. Zygmunta Łozińskiego w Drohiczynie oraz głosił rekolekcje w parafii pw. św. Antoniego i św. Piotra z Alkantary w Węgrowie.
W diecezji pińskiej pracują także obecnie kapłani diecezji drohiczyńskiej.