Z dziejów parafii lgockiej

14 km na zachód od Radomska położona jest miejscowość Lgota Wielka. Początki wsi sięgają XIII-XIV w. Stanowiła wówczas własność szlachecką. Utworzenie w Lgocie Wielkiej parafii prawdopodobnie przypadło na połowę XIV w. Pierwsze wiadomości o kościele parafialnym pochodzą z XV w. i mówią, że był on drewniany, zbudowany na planie prostokąta, bez wież. Kościół ten wzniesiono pw. św. Klemensa, papieża i męczennika. Kroniki mówią, że XVII w. posiadał trzy ołtarze: Matki Bożej Różańcowej, św. Klemensa i św. Antoniego Padewskiego. Z powodu uszkodzeń został rozebrany w 1763 r., a na jego miejscu powstała świątynia z fundacji dziedzica wsi Tomasza Nałęcz-Ruszyna, komornika granicznego w Wieluniu. Wewnątrz także znajdowały się trzy ołtarze, lecz pod nieco zmienionymi wezwaniami: Matki Bożej Różańcowej, św. Barbary i św. Jana Chrzciciela. Głównym patronem kościoła pozostał nadal św. Klemens.

Tradycje maryjne

Kult Matki Bożej istniał w parafii Lgota Wielka już od czasów średniowiecznych. Szczególnie rozwinął się, kiedy sprowadzony został do kościoła obraz Najświętszej Maryi Panny. Duży wpływ na kult maryjny miał XVII-wieczny zwyczaj powstawania w parafiach licznych bractw różańcowych. Również w parafii Lgota Wielka w 1629 r. zostało założone bractwo różańcowe.

Wokół "starożytnego obrazu", jak go później nazywano, i nabożeństw różańcowych zaczęła się kształtować pobożność maryjna. Z czasem zaczęto nazywać obraz mianem Matki Bożej Różańcowej, a wśród wiernych uchodził za słynący łaskami. Znajdował się w głównym ołtarzu kościoła. Jako wyraz wdzięczności wiernych za otrzymane łaski, przeważnie za uzdrowienia lub szczęśliwe załatwienie różnych spraw, składane były różne wota. Obraz ozdobiono srebrną sukienkę w stylu barokowym oraz koronami ze złoconego srebra. Liczba wotów umieszczonych wokół obrazu narastała. Kult maryjny rozwijał się. Do bractwa różańcowego należało 15% parafian. Zakupiony został drugi obraz Matki Bożej Różańcowej, który umieszczno na zasuwie w głównym ołtarzu. W trudnych czasach I i II wojny światowej wierni z jeszcze większą ufnością zwracali się o szczególną pomoc i opiekę do Matki Bożej Różańcowej. Nawet później, kiedy władze komunistyczne zakazały istnienia w parafiach bractw, w Lgocie Wielkiej rozwijał się Żywy Różaniec.

Obecny kościół

Kiedy zbliżamy się do Lgoty Wielkiej, na rozstaju trzech dróg, pośród wysokich, starych drzew zauważamy drewnianą świątynię. Gdy drzewa ozdobią się szatą zieleni, trudno sobie wyobrazić piękniejsze miejsce modlitwy. Wierni z parafii lgockiej gromadzą się w tym kościele od 1763 r. Tradycja jeszcze bardziej wpływa na zacieśnianie się szczególnej więzi między parafianami a kościołem.

Sama świątynia jest jednonawowa, orientowana i z węższym prezbiterium zamkniętym wielobocznie. Posiada trzy ołtarze: główny - Matki Bożej Łaskawej oraz św. Barbary i św. Józefa. Świątynia, podobnie jak wiele znajdujących się w niej przedmiotów, zaliczana jest do zabytków kultury polskiej.

Położenie kościoła blisko głównych dróg sprawia, że jest często odwiedzany przez podróżnych, a w czasie wakacji przez wiele grup pielgrzymkowych, zdążających na Jasną Górę. Gościnność proboszcza ks. Henryka Łady jest powszechnie znana. Ksiądz Proboszcz dzieli się z pielgrzymami chlubnymi dziejami tego małego pięknego kościoła. Utrudzeni pątnicy mogą w zaciszu drewnianego domu Bożego znaleźć spokój i sprzyjającą atmosferę do modlitwy.

Kult maryjny dzisiaj

Sanktuarium maryjne w Lgocie Wielkiej mając tak piękną tradycję, dzisiaj także zachwyca urokiem i pobożnością. Nad życiem religijnym parafian czuwają miejscowi duszpasterze. Otaczając troską świątynię, Ksiądz Proboszcz postanowił odnowić cudowny obraz Matki Bożej. Podczas renowacji okazało się, że obraz ma znacznie bogatszą historię, niż sądzono do tej pory. Po odnowieniu został uroczyście intronizowany przez abp. Stanisława Nowaka 19 lutego 2000 r. Obraz, który do tej pory nazywano obrazem Matki Bożej Różańcowej, otrzymał nowy tytuł - Matki Bożej Łaskawej. W związku z tym przeniesiono uroczystości odpustowe na maj. Wśród społeczności parafialnej zaczął się rozwijać szczególny kult Matki Bożej Łaskawej. Otaczając czcią ten obraz, w parafii zrodził się piękny zwyczaj śpiewania pieśni w każdą niedzielę i święta w czasie odsłonięcia obrazu, a także podczas zasłonięcia na koniec ostatniej Mszy św. Kiedy rozbrzmiewa śpiew, wierni klęczą. Z samych serc płynie wtedy wielka wdzięczność Matce Bożej, która ukochała tę lgocką ziemię.

W życiu mieszkańców parafii można dostrzec wierną pamięć o Matce Bożej. Codziennie o tej samej porze można usłyszeć głosy dwóch starych dzwonów, które od pokoleń "żywych zwołują, umarłych opłakują, a pioruny łamią". W tej niewielkiej parafii pielęgnuje się staropolskie zwyczaje i to tak, jak wyrażają to słowa jednego z wierszy Jerzego Liberta:

I gdy małą uliczkę dzień słońcem wybiela

Jak pszczelny ul dzwoni kościół Zbawiciela

Na pacierz ranny...

Religijność maryjna parafian lgockich znajduje wyraz w utworach miejscowej poetki p. Lidii Dróżdż.

Szczególnie uroczyście świętowany jest przede wszystkim miesiąc poświęcony Maryi. Podczas nabożeństw majowych można tu spotkać osoby nie tylko z parafii lgockiej. Stare ołtarze, obrazy, krzyże przyczyniają się do jeszcze większego skupienia i rozmodlenia. Dawne korzenie chrześcijańskie tej parafii na różny sposób zapraszają wiernych do refleksji nad własnym postępowaniem i życiem. Tutaj doświadczyć można przemijalności i kruchości tego, co oferuje współczesny świat.

Być może po przeczytaniu tych słów ktoś będąc w pobliżu Lgoty Wielkiej, zapuka do drzwi zabytkowego kościoła i zmówi pacierz w miejscu, gdzie tron swój obrała Matka Boża Łaskawa.

Msze św.: niedziele i święta - 8.30, 11.00, 12.00, 16.00; święta zniesione - 8.30, 11.30 (18.00); dni powszednie - 7.00, 18.00 ( 16.00 zima).

Odpusty: św. Klemensa - 23 listopada, Najświętszej Maryi Panny Łaskawej - druga sobota maja.