Św. Antoni urodził się ok. 1195 r. w Lizbonie, stolicy Portugalii.
Na chrzcie św. otrzymał imię Ferdynand. Źródła podają, że jego rodzicami
byli Maria i Marcin Boglioni. Między 15. a 20. rokiem życia wstąpił
do Kanoników Regularnych św. Augustyna, którzy swój klasztor mieli
na przedmieściach Lizbony. Tam był dwa lata, po czym przeniósł się
do klasztoru w Coimbrze, które to miasto, obok Lizbony było drugim
ośrodkiem życia religijnego i kulturalnego kraju. W roku 1219 otrzymał
święcenia kapłańskie. Rok potem był świadkiem pogrzebu pięciu zamordowanych
franciszkanów. Natychmiast wstąpił do nich w Olivanez, osiedlając
się przy kościółku św. Antoniego Pustelnika. W tym czasie zmienił
swoje imię na Antoni. W 1221 r. w Asyżu na kapitule generalnej spotkał
się ze św. Franciszkiem. Oddając się na służbę Bogu swój czas poświęcał
na dogłębna studiowanie Pisma Świętego, udzielał się duszpastersko,
kaznodziejsko. Ponieważ jego kazania były coraz bardziej znane w
świecie, mianowano św. Antoniego generalnym kaznodzieją zakonu. Dar
wymowy, jego język niezwykle obrazowy i plastyczny, postawa ascetyczna
i towarzyszące mu cuda gromadziły przy nim tak wielkie tłumy, iż
żaden kościół nie był w stanie pomieścić słuchaczy. Po powrocie z
Francji został wybrany prowincjałem. W tym czasie napisał Kazania
niedzielne. W 1228 r. papież Grzegorz IX zaprosił św. Antoniego z
okolicznościowym kazaniem. Wywarło ono na Papieżu tak silne wrażenie,
że nazwał Świętego "Arką Testamentu". Papież polecił mu wygłaszanie
kazań pielgrzymującym do Wiecznego Miasta tłumom. W 1230 r. na kapitule
generalnej święty zrzekł się urzędu prowincjała i udał się do Padwy.
Wycieńczony zachorował na wodną puchlinę. Opadając z sił, zatrzymał
się w klasztorku w Arcella, gdzie przy śpiewie O gloriosa Virginum
wieczorem w piątek 13 czerwca 1231 r. oddał Bogu ducha, mając zaledwie
36 lat. Pochowano go w Padwie w kościółku Matki Bożej. W niecały
rok od śmierci (30 maja 1232 r.) papież Grzegorz IX zaliczył go w
poczet świętych. O wyjątkowo szybkiej kanonizacji zadecydowały liczne
cuda i łaski, jakich wierni przy grobie św. Antoniego doznawali.
Obecnie na miejscu grobu św. Antoniego wznosi się potężna bazylika
wystawiona w latach 1256-1310. Kult św. Antoniego rozszerzał się
w świecie chrześcijańskim błyskawicznie. Bullą Cum iudicat papież
Grzegorz IX w 1233 r. Wyznaczył dzień jego dorocznej pamiątki na
13 czerwca. W 1586 r. papież Sykstus V włączył jego święto do kalendarza
powszechnego Kościoła.
Najważniejszymi ośrodkami kultu św. Antoniego w świecie
są: Padwa, Rzym, Siena, Lizbona i Tuluza. Ku czci świętego powstało
wiele bractw i kilka zakonów. W Polsce imię św. Antoniego należy
do jednych z bardziej popularnych. W naszej ojczyźnie wystawiono
ku jego czci około 250 świątyń. W naszej diecezji kult św. Antoniego
szczególne miejsce ma w parafii Boćki - jego diecezjalnym sanktuarium.
Nie ma chyba kościoła, w którym nie znajdowałaby się figura lub obraz
Świętego.
Specyfikę kultu św. Antoniego wśród ludu polskiego Jan
Lechoń opisuje w taki oto sposób:
Ty masz wysoko oczy,
Tam, gdzie śpiewa skowronek.
Więc widzisz, gdzie się toczy
Zagubiony pierścionek.
A że masz w ręku maleńkiego Chrystusa,
Dojrzysz, kto kona w lęku
I skąd czyha pokusa.
Twój brunatny samodział
Widzę. Idziesz po niebie.
Popatrz, gdziem się zapodział,
Bo zgubiłem sam siebie.
Niech się święci chwała Twoja,
Niech się znajdzie zguba moja. Amen.
Powszechna ufność w skuteczność orędownictwa św. Antoniego
ma swoje pełne pokrycie w charyzmatach i w mocy cudotwórczej, jaką
Opatrzność szczodrze obdarzyła swojego wybrańca już za życia: dar
uzdrawiania, a nawet wskrzeszania umarłych, rzadki dar bilokacji,
dar proroctwa, czytania w sumieniach ludzkich itp.
W roku 1946 papież Pius XII ogłosił św. Antoniego z Padwy
Doktorem Kościoła. W roku 1981 z okazji 750-lecia śmierci, grób Świętego
nawiedził Ojciec Święty Jan Paweł II.
Św. Antoni jest także patronem bp. Antoniego Pacyfika
Dydycza - ordynariusza diecezji drohiczyńskiej. W sposób szczególny
zatem 13 czerwca pamiętajmy w osobistych modlitwach o naszym Arcypasterzu,
prosząc Pana Boga za przyczyną Świętego o wszelkie potrzebne Mu łaski
w niełatwym trudzie prowadzenia powierzonej Owczarni Chrystusowej
drogą nadziei, miłości i prawdy.
