Ta decyzja będzie przede wszystkim ogromnym ciosem dla najuboższych, którym te dwie siostry ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia niosą codzienną pomoc mimo kolejnych ograniczeń nakładanych na ich działalność przez irańskie władze. Przez ostatni rok nie prowadziły praktycznie żadnej działalności zewnętrznej, by nie być oskarżonym o prozelityzm. Całe swe życie w Iranie dedykowały chorym, niezależnie na ich przynależność religijną i etniczną. Przed rewolucją siostry zajmowały się m.in. kształceniem dzieci i młodzieży, ale zostało im to zakazane. Warto odnotować też ich zaangażowanie w pomoc dla polskich sierot, które wiosną 1942 r. znalazły schronienie w Iranie. W Isfahanie, gdzie w 1937 roku powstał dom zgromadzenia, siostry prowadziły wówczas szkołę, w której uczyły się polskie dzieci, a która została im odebrana po rewolucji w 1979 roku.

Dom sióstr w Isfahanie stanowi praktycznie jedyną katolicką obecność w tym mieście. Z kaplicy korzystają nieliczni wierni. Codzienność Kościoła katolickiego w tym kraju z każdym rokiem jest coraz trudniejsza. Istnieją dwie archidiecezje asyro-chaldejskie mające biskupa i czterech kapłanów (latem 2019 r. patriarchalnemu administratorowi Teheranu dla chaldejczyków abp. Ramziemu Garmou też odmówiono przedłużenia wizy i nie mógł już wrócić do Iranu), jedna ormiańska mająca jedynie biskupa i łacińska, w której aktualnie nie ma ani jednego księdza i która czeka na przyjazd nowego biskupa. Jest nim Dominique Mathieu, który został mianowany przez Franciszka w styczniu br. arcybiskupem Teheranu-Isfahanu. W 2016 roku, w Isfahanie władze skonfiskowały dom ojców lazarystów. W tym islamskim kraju posługują jedynie siostry szarytki, jest ich w sumie pięć (trzy w stolicy i dwie w Isfahanie) oraz dwie świeckie osoby konsekrowane. Liczbę wszystkich wiernych szacuje się na 3 tys. na ponad 80 mln mieszkańców.