Już od kilku dni próbuję opowiedzieć moim bliskim wszystko, co mnie spotkało po drugiej stronie Pacyfiku. Wciąż jednak brakuje mi na to czasu, a wspomnień przybywa.

Niewątpliwie był to czas wielkiej łaski Boga, czas niezwykłej, międzynarodowej radości i jedności w Chrystusie. Trudno by mi było opowiedzieć o wszystkich wydarzeniach, jakie miały miejsce podczas XVII Światowego Dnia Młodzieży w Toronto. Faktem jest też, że każdy z uczestników naszej pielgrzymki wrócił z niej z odmiennymi spostrzeżeniami, doświadczeniami, gdyż mieszkaliśmy u różnych rodzin, w różnych domach, z różnymi ludźmi. Dlatego postaram się podzielić tym, co we mnie zostawiło największy ślad i o czym długo nie zapomnę.

Nasza archidiecezjalna grupa swój pobyt w Kanadzie rozpoczęła od niewielkiej miejscowości nad jeziorami - Kirkfield. Tam, dzięki uprzejmości miejscowego proboszcza ks. Ryszarda Wołoszyna i gościnności jego parafian, znaleźliśmy schronienie i przeżyliśmy niezwykły czas, pełen serdeczności i ciepła.

Mieszkańcy Kirkfield i okolic otwarli przed nami swoje domy i serca, traktowali nas jak członków własnych rodzin. Dzięki nim mogliśmy poznać życie zwyczajnych - niezwyczajnych ludzi, którzy według swych możliwości urozmaicali nam czas - od prostego bycia i dialogu z nami, po sporty wodne i "szaleństwa" nad jeziorami.

Ja i pięć moich koleżanek miałyśmy szczęście trafić do wielodzietnej rodziny. Linda i Pat - rodzice czwórki własnych, dorosłych już dzieci, mieli jeszcze adoptowane siedmioletnie bliźniaczki. Otwarli też swój dom dla czwórki dzieci w wieku od dwóch miesięcy do czternastu lat, dla których stanowili rodzinę zastępczą. Nasza szóstka doświadczyła wśród nich niezwykłego ciepła i radości, jakie niesie ze sobą życie w tak licznej rodzinie.

Wieczorami nasza częstochowska grupa i goszczące nas rodziny spotykaliśmy się na dwujęzycznych mszach św. i modlitwie. Mieszkańcy Kirkfield byli dla nas świadkami wiary i modlitwy wprowadzanej w życie.

Drugim etapem naszej pielgrzymki było Lindsay - miejsce, gdzie przybyło więcej grup zdążających na Światowy Dzień Młodzieży. Tam spotkaliśmy młodych ludzi z Korei, Niemiec, Brazylii, Filipin i, oczywiście, z Kanady. I w takiej międzynarodowej grupie spędziliśmy cztery następne dni, podczas których mieliśmy możliwość nawiedzenia Martyr´s Shrine - sanktuarium męczenników jezuickich w Midland, zwiedziliśmy również pobliski skansen kultury indiańskiej, w którym nie zabrakło wigwamów oraz długich i zwinnych canoe. Poznaliśmy też nieco wspólnej historii Indian i Białych na tych terenach. Następnego dnia w mniejszych, międzynarodowych grupach odbyło się integracyjne " sprzątanie ziemi". Poza tym uczestniczyliśmy w wielu innych zabawach, które miały na celu lepsze poznanie się i nawiązanie kontaktu. Łączyła nas także wspólna modlitwa.

Ten etap naszej pielgrzymki zakończyła Eucharystia w Peterborough pod przewodnictwem miejscowego biskupa. Uczestniczyło w niej wiele grup młodzieży z całego świata. Tam też nastąpiło niejako zawiązanie wspólnoty ludzi, którzy odtąd razem zmierzali na spotkanie z Ojcem Świętym. Po tej Mszy św. wszyscy udaliśmy się do Toronto, gdzie nasza grupa została ulokowana w polskich rodzinach w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Mississaudze. Tam poczuliśmy się jak w domu.

Każdy dzień rozpoczynaliśmy Mszą św., zazwyczaj w parafii św. Maksymiliana, w której uczestniczyły inne grupy pielgrzymkowe z Polski, a także grupy polonijne z innych zakątków świata. Mieliśmy również okazję wysłuchać katechez biskupów przybyłych z Polski.