Służąc Chrystusowi w drugim człowieku

Teresa Staniowska zmarła 24 lipca br. w Częstochowie, w wieku 63 lat, po przebytej ciężkiej chorobie, która przysporzyła jej wielu cierpień. Paradoksalnie - to właśnie ona przez całe swoje życie była „specjalistką” od niesienia ulgi chorym i cierpiącym. Twierdziła, że powołaniem każdego człowieka jest pomagać bliźniemu: „Pomagaj, jak tylko potrafisz; kiedyś i ty będziesz potrzebował pomocy” - zwykła mawiać do swoich bliskich.
Wartości chrześcijańskie i patriotyczne wyniosła z domu rodzinnego. Pochodziła z Puław, z rodziny inteligenckiej. Jej ojciec, kawaler Orderu Virtuti Militari, zginął w obozie koncentracyjnym, gdy Teresa była jeszcze niemowlęciem. Matka wychowała ją w duchu wielkiej miłości do Boga i Ojczyzny, którą Teresa starała się żyć do końca. Wykorzystując swe wykształcenie, zdobyte na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracowała jako psycholog w Spółdzielni Inwalidów „Anka” w Częstochowie. Znana była z tego, że nigdy nie odmawiała pomocy. „Zawsze chętnie sięgała do portfela, widząc człowieka w potrzebie” - wspomina ks. prał. Wincenty Kochanowski, były proboszcz parafii, do której należała śp. Teresa. Odwiedzała chorych, wspierając ich materialnie i duchowo, organizowała obozy rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych, zawsze stawała w obronie słabszych i pokrzywdzonych. „Zupełnie nie przejmowała się bytem materialnym, nie dbała o własne interesy; nawet zdobyte nagrody pieniężne od razu przekazywała ludziom potrzebującym” - twierdzi mąż Zmarłej - Longin Staniowski. Cechowała ją przy tym niezwykła skromność i pokora, nie lubiła rozgłosu. Większość przykładów swojego poświęcenia dla innych utrzymywała w tajemnicy.

Odwaga i bezkompromisowość

Będąc przewodniczącą Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Spółdzielni Inwalidów „Anka”, po ogłoszeniu stanu wojennego, na znak protestu, 14 grudnia 1981 r. wraz z pracownikami zakładu podjęła strajk i stanęła na jego czele. Szczególnym bohaterstwem wykazała się w sytuacji realnego zagrożenia życia: „Zomowcy podeszli do bramy i zażądali jej otwarcia. Odpowiedziałam, że nie otworzymy. Zagrozili, że będą strzelać. „Strzelajcie” - stwierdziłam. Stanęłam w drzwiach i pomyślałam, że się nie odważą (...). Podszedł do mnie pułkownik WP i powtórnie zażądał otwarcia drzwi, (...) i znów otrzymał odmowną odpowiedź. Zaproponował, że przyjdzie za pół godziny” - tak oto po latach Teresa Staniowska wspominała grudniowe wydarzenia w studiu radiowym Niedzieli. Strajk, oczywiście, został spacyfikowany przez siły militarne ZOMO, a Teresę wyprowadzono pod bronią z zakładu i osadzono w areszcie. Pod zarzutem złamania Dekretu o stanie wojennym sąd w składzie: przewodniczący - J. Banach, sędziowie - I. Turek, A. Biernacki i prokurator - J. Cieślak skazał ją na 3 lata pozbawienia wolności i 2 lata pozbawienia praw obywatelskich. Karę odbywała w więzieniach w Lublińcu, Fordonie, Grudziądzu i Krzywańcu. Tam również zasłynęła z dobroczynnego wpływu na innych, m.in. przekonując współwięźniarki do modlitwy i uczestnictwa we Mszach św. Cierpienie sprawiała jej jedynie rozłąka z bliskimi, zwłaszcza z 7-letnią córeczką Moniką, od której wzruszające rysunki i listy z tamtego okresu Teresa przechowywała aż do śmierci. „To była jej największa ofiara - ofiara wartości, jaką jest rodzina, na rzecz wartości wyższej - Ojczyzny” - twierdzi Adam Banaszkiewicz, prezes Klubu Inteligencji Katolickiej w Częstochowie.

„Semper Fidelis”

Po wyjściu z więzienia Teresa Staniowska długo nie mogła znaleźć pracy; była szykanowana i inwigilowana. „Nie traciła jednak pewności co do słuszności swego postępowania; zawsze stawiała na dobro, jednoznacznie określając i wskazując na zło” - wspomina Anna Woźnicka, przyjaciółka Teresy, która wspólnie z nią odsiadywała wyrok.
W kolejnych latach Teresa zaangażowała się w działalność Diecezjalnego Komitetu Pomocy Bliźniemu, który zajmował się pomocą osobom uwięzionym i represjonowanym. Przekazywała na ten cel spore sumy pieniężne. Była także członkiem Zarządu Klubu Inteligencji Katolickiej, prowadząc tam Sekcję Wiedzy Religijnej, w ramach której wygłaszała piękne referaty, m.in. z cyklu Święci w dziejach narodu polskiego. Była osobą wielce uduchowioną. Wiarę pogłębiała w III Zakonie Franciszkańskim, w Jasnogórskiej Rodzinie Różańcowej oraz we wspólnotach modlitewnych (m.in. św. Antoniego, Najświętszego Sakramentu). Swym głębokim życiem duchowym umiała zarazić także męża i córkę. „Córce przekazała wszystko, czym kierowała się w życiu, tj. dobroć, miłosierdzie, wrażliwość na potrzeby innych, poświęcenie w imię wartości najwyższych” - wyznaje mąż śp. Teresy.
Przez wiele lat angażowała się także w działalność Związku Solidarności Polskich Kombatantów (ZSPK), zrzeszającego uczestników walk o utrzymanie polskości, wolności i niepodległości Ojczyzny. Za patriotyczną postawę, służbę i osobiste poświęcenie w 2002 r. Teresa Staniowska została odznaczona przez ZSPK pamiątkowym krzyżem Semper Fidelis (Zawsze Wierna).