Ef 1, 3-10
z Nieszporów na poniedziałek II tygodnia
Audiencja generalna,
13 października 2004 r.
1. Mamy przed sobą uroczysty hymn błogosławieństwa, który otwiera List do Efezjan, kartę o wielkim przesłaniu teologicznym i duchowym, cudowny wyraz wiary i - być może - również liturgii Kościoła
czasów apostolskich.
Hymn jest proponowany aż czterokrotnie, we wszystkie tygodnie, na jakie dzieli się Liturgia Nieszporów, aby wierzący mógł kontemplować i zakosztować majestatycznej ikony Chrystusa, będącej sercem
duchowości i kultu chrześcijańskiego, ale również zasadą jedności i sensem wszechświata oraz całej historii. Ludzkość, rodząc się ze zbawczego dzieła Syna, zanosi błogosławieństwo do Ojca, który jest
w niebie (por. w. 3).
2. Rozpoczyna się ono odwiecznym planem Boga, do którego wypełnienia Chrystus jest powołany. W tym planie jaśnieje przede wszystkim nasze wybranie do bycia „świętymi i nieskalanymi”, nie tyle
na płaszczyźnie obrzędu - jak mogłyby sugerować te właśnie słowa używane w Starym Testamencie w odniesieniu do kultu ofiarniczego - ale raczej „w miłości” (por. w. 4). Chodzi o
świętość i nieskalaność moralną, egzystencjalną, tzn. wewnętrzną.
Ojciec przygotował dla nas w swym zamyśle ostateczny cel: przez Chrystusa przeznaczył nas do przyjęcia daru godności synowskiej, abyśmy stali się synami w Synu oraz braćmi Jezusa (por. Rz 8, 15. 23;
9, 4; Ga 4, 5). Ten dar łaski rozlewa się przez „Syna Umiłowanego” (por. w. 5-6), Jednorodzonego.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
3. Na tej drodze Ojciec dokonuje w nas radykalnej transformacji: pełnego wyzwolenia od zła, „odkupienia przez krew” Chrystusa, „odpuszczenia grzechów” dzięki „bogactwu Jego łaski” (por. w. 7). Wyniszczenie Chrystusa na krzyżu, najwyższy akt miłości i solidarności, rozlewa na nas przeobfity strumień światła, „mądrości i zrozumienia” (por. w. 8). Jesteśmy stworzeniami przemienionymi: został zmazany nasz grzech, w pełni znamy Pana. Ponieważ poznanie, w języku biblijnym, jest wyrażeniem miłości, wprowadza nas ono jeszcze głębiej w „misterium” woli Boga (por. w. 9).
Reklama
4. „Tajemnica”, czyli transcendentny i doskonały plan, który zawiera cudowne misterium zbawcze: „aby wszystko zjednoczyć na nowo w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to,
co na ziemi” (w. 10). Tekst grecki sugeruje, że Chrystus stał się kefalaion, tzn. zwornikiem, centrum, ku któremu dąży i w którym nabiera sensu całe stworzenie. To samo słowo greckie odsyła do innego
słowa, bardzo drogiego autorowi Listu do Efezjan oraz Listu do Kolosan: kefale, „głowa”, które wskazuje na funkcję, jaką pełni Chrystus w ciele Kościoła.
Teraz spojrzenie jest o wiele szersze i kosmiczne, chociaż zawiera wymiary kościelne, bardziej specyficzne dla dzieła Chrystusa. Pojednał On „wszystko ze sobą: przez Niego - i to, co na
ziemi, i to, co w niebiosach - wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża” (Kol 1, 20).
5. Kończymy naszą refleksję modlitwą pochwały i dziękczynienia za odkupienie, jakiego dokonał w nas Chrystus. Czynimy to słowami tekstu zachowanego w najstarszym papirusie z IV wieku.
„Przyzywamy Cię, Panie Boże. Ty znasz wszystkie rzeczy, nic nie umknie Twej uwadze, Mistrzu prawdy. Stworzyłeś wszechświat i czuwasz nad każdym stworzeniem. Ty prowadzisz po drogach prawdy tych,
którzy byli w ciemności i w cieniu śmierci. Ty chcesz zbawić wszystkich ludzi i dać im poznać prawdę. Wszyscy razem ofiarujemy Ci uwielbienie i hymny dziękczynne”.
Modlący się kontynuuje: „Odkupiłeś nas krwią przenajdroższą niepokalaną Twego jedynego Syna od wszelkiego błędu i zniewolenia. Wyzwoliłeś nas od demona i obdarzyłeś chwałą i wolnością. Byliśmy
umarli, a Ty pozwoliłeś nam narodzić się na nowo, w duchu i w ciele, w Duchu Świętym. Byliśmy brudni, a Ty nas uczyniłeś czystymi. Prosimy Cię, Ojcze miłosierdzia i Boże wszelkiej pociechy: umocnij nas
w powołaniu, w adoracji i wierności”.
Modlitwa kończy się wezwaniem: „Umocnij nas, o łaskawy Panie, Twoją siłą. Oświeć naszą duszę Twoim pocieszeniem (...). Pozwól nam patrzeć, szukać i kontemplować dobra nieba, a nie dobra ziemskie.
W ten sposób, dzięki Twojej łasce, będzie uwielbiona wszechmocna, przenajświętszej i godna wszelkiej chwały władza w Jezusie Chrystusie, umiłowanym Synu, z Duchem Świętym, na wieki wieków. Amen”
(A. Hamman, Preghiere die primi cristiani, Milano 1995, s. 92-94).
Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE
