9 czerwca 1987 r. spełniły się nasze marzenia. Jan Paweł II przybył do Lublina, z którym łączyły go głębokie więzy z racji pracy naukowej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Papież odwiedził znane, historyczne i symboliczne miejsca. Modlił się w katedrze lubelskiej przed obrazem Matki Bożej Płaczącej, stanął również w miejscu naznaczonym ogromnym cierpieniem milionów ludzi. Modląc się przed mauzoleum pomordowanych w obozie koncentracyjnym na Majdanku, przypomniał, że miejsce zagłady jest przestrogą oraz wezwaniem do świadectwa o tamtych straszliwych dniach, aby człowiek dla człowieka już nigdy więcej nie był katem.
Wielkim wydarzeniem było spotkanie na KUL-u. Na te odwiedziny czekała cała społeczność uczelni. W spotkaniu wzięło udział ok. 500 przedstawicieli polskich wyższych uczelni, reprezentowanych przez rektorów i senaty. Nawiązując do hasła Uniwersytetu: Deo et Patriae (Bogu i Ojczyźnie), Papież przypomniał, że zadaniem katolickiej uczelni jest „kształtowanie świadomości i postawy narodowej poprzez rzetelną służbę prawdzie”.
Spotkanie z ogromną rzeszą wiernych odbyło się w dzielnicy Czuby. Podczas Eucharystii Ojciec Święty udzielił święceń kapłańskich diakonom z całej Polski, z seminariów diecezjalnych i zakonnych. „Macie służyć - mówił - godności człowieka, jego wyzwoleniu, macie dźwigać z upadków, z kryzysów ludzi i środowiska, świadectwem tej właśnie miłości, która jest w Chrystusie, która jest z Chrystusa”.
Pielgrzymka Ojca Świętego Jana Pawła II przyczyniła się do ożywienia życia religijnego i wzrostu powołań w całej diecezji, umocniła świadomość posłannictwa KUL-u, wzbudziła poczucie solidarności międzyludzkiej i konieczności życzliwej współpracy instytucji świeckich i kościelnych. Instytut Jana Pawła II rozwija intelektualną refleksję nad nauczaniem papieskim.
Pomóż w rozwoju naszego portalu