Omawiając pobieżnie poszczególne gatunki literackie, które spotykamy na kartach Pisma Świętego, warto dziś nieco bliżej przyjrzeć się Dekalogowi (dosł. z gr. „dziesięć słów”). Jest on bowiem czymś wyjątkowym nie tylko dla wyznawców judaizmu, lecz również dla nas, chrześcijan, którzy codziennie go recytujemy. Stał się on bowiem fundamentem naszej wiary, a szczególnie naszego postępowania, wyznaczając jego kierunki.
Każde z dziesięciorga przykazań (por. Wj 20, 2-17) zasługuje na osobne omówienie. Warto zdawać sobie jednak sprawę z tego, że przy interpretacji tych Bożych pouczeń nie możemy ograniczyć się do ich wyjaśnienia tylko i wyłącznie w sensie legalistycznym lub typowo moralnym. Wielu też próbuje zdeprecjonować wyjątkowość przykazań, wskazując na ich paralele istniejące w starożytnym prawodawstwie. Bez wątpienia zakazy („nie zabijaj” czy „nie cudzołóż”) lub też nakazy („czcij rodziców”) możemy odnaleźć w bliskowschodnich kodeksach etycznych.
Niemniej nie znajdziemy nigdzie pierwszych trzech przykazań, które w oryginalny sposób odróżniają całość Bożych poleceń od podobnych im świeckich sformułowań, czyniąc z nich jedyne i niepowtarzalne prawo, które Bóg z miłości daje człowiekowi. Klucz do interpretacji dziesięciorga przykazań leży w ich pierwszych słowach: „Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli” (Wj 20, 2).
Otóż owo odwołanie się do tego cudownego Bożego dzieła, które samo w sobie jest darem łaskawości Boga, wskazuje, że ta przedmowa do przykazań jest po prostu programem na życie wolnego narodu. Bóg go właśnie uwolnił i ustanowił dla siebie. Dlatego też jego członkowie, jako wyzwoleni i odkupieni zarazem synowie Boga, mają od tej pory przeżywać swoje życie w sposób godny Pana, który interweniował na ich korzyść. Ich życiu ma towarzyszyć wdzięczność za wydarzenie wyjścia z Egiptu. Należą oni bowiem do Boga.
Podobnie rzecz się ma z naszym życiem i z naszym postępowaniem. Chrześcijanin, zdając sobie sprawę z ogromu Bożej miłości, którą Bóg go obdarowuje w osobie Jezusa Chrystusa, nie może nie odpowiedzieć na nią dobrym życiem, które cechuje postępowanie godne Bożego syna.
O konieczności porzucenia broni i zbliżenia się do stołu dialogu mówił we wtorek 23 września Leon XIV do dziennikarzy przed wieczornym powrotem z Castel Gandolfo do Watykanu. Podkreślił rolę Europy w kwestii pokoju: „Gdyby Europa była rzeczywiście zjednoczona, wierzę, że mogłaby dokonać zmiany”.
Dziennikarze w Castel Gandolfo zapytali Papieża o wczorajszą decyzję władz Francji o uznaniu Państwa Palestyńskiego i czy powinny to zrobić również Stany Zjednoczone. Papież odparł, że sądzi, iż USA uczynią to jako ostatnie. Przypomniał też, że Stolica Apostolska uznała rozwiązanie dwupaństwowe już wiele lat temu, mając na uwadze, iż trzeba szukać sposobu, aby szanować wszystkie narody.
O okolicznościach odejścia Klary z tego świata możemy się dowiedzieć z opowiadań jej sióstr z klasztoru San Damiano, zachowanych w Aktach Procesu Kanonizacyjnego.
Przy końcu swego życia zawołała wszystkie swe siostry i z największą pilnością poleciła im Przywilej ubóstwa. Ogromnie pragnęła mieć zatwierdzenie bullą reguły zakonu, tak żeby mogła przycisnąć bullę do swych ust i potem dopiero umrzeć; i tak jak pragnęła, tak się stało, albowiem kiedy była już bliska śmierci, przybył jeden z braci z listem opatrzonym bullą. Ona wzięła ją z największą czcią i przycisnęła ją do ust, by ją pocałować. A potem, w dniu następnym, wspomniana pani Klara przeszła z tego życia do Pana, zaprawdę jasna, bez zmazy, bez cienia grzechu, do jasności wiecznego światła. Rzecz tę, sama świadek, wszystkie siostry i wszyscy inni, którzy poznali świętość jej, stwierdzają bez wahania1.
Zjazd Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów zgromadził we Wrocławiu duchownych, duszpasterzy i świeckich zaangażowanych w życie Kościoła. Spotkanie obfitowało w refleksje dotyczące kondycji współczesnego człowieka, wyzwań pastoralnych oraz konieczności odbudowy relacji - w rodzinie, w Kościele i w społeczeństwie. Wystąpili m.in. biskup sosnowiecki Artur Ważny oraz kapelan polskiego parlamentu ks. Andrzej Sikorski.
Podziel się cytatem
Jednym z głównych prelegentów był Krzysztof Pilarz, który podkreślił nierozerwalny związek między przebaczeniem a pojednaniem, oparty na prawdziwej antropologii. W centrum refleksji znalazło się małżeństwo - jako przestrzeń, gdzie te dwa wymiary duchowe mają największe znaczenie. Jak zaznaczył prelegent, małżonkowie nie powinni szukać winy u drugiego, lecz odnaleźć siłę i uzdrowienie w osobie Chrystusa. To On staje się fundamentem pojednania, bez którego trudno budować trwałą więź.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
