Reklama

„Głos” Jana Pawła II

Wspomnienia dawnego dyrektora Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej
Przystojny i elegancki, choć już niemłody mężczyzna, którego spotkałem 2 kwietnia br. w Bazylice św. Piotra w Rzymie przez ponad dwadzieścia lat był jednym z najbliższych współpracowników Jana Pawła II. Oficjalnie pełnił funkcję dyrektora Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej, ale przez wszystkich dziennikarzy uznawany był za „głos” Papieża w świecie mediów. I nie należy się temu dziwić - Ojciec Święty Jan Paweł II darzył go wielkim zaufaniem i prawie codziennie przyjmował w swym apartamencie. Przeprowadziłem z nim rozmowę w rocznicę śmierci Papieża Polaka, by wspólnie powspominać ten wielki pontyfikat.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Włodzimierz Rędzioch: - Lata 1978-2005 to czas pontyfikatu Jana Pawła II, to dwadzieścia siedem lat, które pozostawiły ślady w życiu każdego katolika naszego pokolenia. Zacznijny od pamiętnego dnia wyboru: Co robił Pan 16 października 1978 r.?

Prof. Joaquín Navarro-Valls: - Oczywiście, jako dziennikarz śledziłem konklawe i starałem się zrozumieć sens wyboru Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową w roku, w którym mieliśmy trzech papieży. To, czego byłem świadkiem, wydawało się trochę nierealne. Ponieważ jednak musiałem o tych wydarzeniach informować innych, starałem się ograniczać do faktów i analizować wszystko z chłodnym realizmem, co wcale nie było takie łatwe.

- Czy przypuszczał Pan, że nieznany Kardynał z Krakowa będzie nie tylko głową Kościoła katolickiego, ale w krótkim czasie stanie się największym przywódcą duchowym świata?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

- To prawda, że kard. Wojtyła był nieznany opinii publicznej, ceniono go natomiast w Kościele. Po raz pierwszy zobaczyłem z bliska Jana Pawła II następnego dnia po jego wyborze. Ktoś doniósł mi, że Papież pojedzie do polikliniki Gemelli. Udałem się więc tam i przedstawiłem jako lekarz, co było zresztą prawdą (Navarro-Valls, znany jako dziennikarz, skończył również studia medyczne - przyp. W. R.). Wszedłem do pokoju kard. Andrzeja-Marii Deskura, który leżał w łóżku nieprzytomny. I tam spotkałem Papieża. Jan Paweł II prawie nic nie mówił, ale jego postawa - powiedziałbym „język ciała” - była bardzo wymowna. Pomyślałem, że dla człowieka, który tak jak on tryskał młodością i spontaniczą naturalnością, wszystko będzie możliwe. Zrozumiałem, że w starej instytucji papiestwa zdarzyło się coś rzeczywiście nowego.

- Kiedy po raz pierwszy poszedł Pan do Papieża i jakie wrażenia pozostały po tym spotkaniu?

- Jako dziennikarz towarzyszyłem Janowi Pawłowi II w jego pierwszych podróżach zagranicznych. Następnie doszło do spotkania w apartamencie papieskim, gdyż zaproszono mnie na obiad. Papież chciał wysłuchać moich sugestii dotyczących przekazu informacji przez Stolicę Apostolską. Chodziło o to, jak jasno i zdecydowanie przekazywać orędzie chrześcijańskie w świecie przeładowanym wiadomościami i różnorodnymi źródłami informacji. Powiedziałem, co myślałem na ten temat, i po pewnym czasie - ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu - Papież mianował mnie dyrektorem Biura Prasowego. Miałem wiele wątpliwości, gdyż było to wielkie wyzwanie. Ufałem Papieżowi i uznałem, że skoro on mnie wybrał, powinienem jego propozycję zaakceptować, chociaż chodziło o zadanie ryzykowne.

- Przez ponad dwadzieścia lat pontyfikatu Jana Pawła II był Pan dyrektorem Watykańskiego Biura Prasowego, chociaż wśród dziennikarzy uważany był Pan bardziej za rzecznika prasowego Papieża, za jego „głos”, niż za „zwykłego” dyrektora Sala Stampy. Jak układały się w owym czasie Pańskie stosunki z Janem Pawłem II?

Reklama

- Były to przede wszystkim relacje zawodowe, dzięki którym mogłem wypełniać moje zadanie. Towarzysząc Papieżowi w jego podróżach, będąc przy nim na wakacjach i w czasie pobytów w szpitalu, prowadząc z nim długie rozmowy, miałem okazję poznać jego myśli, sposób widzenia świata, jak i jego osobistą relację z Bogiem. Godziny, lata spędzone razem bardzo mnie ubogacały. Wzbudzało to we mnie podziw dla Papieża i w pewnym sensie uczucie przyjaźni

- Dlaczego Janowi Pawłowi II tak bardzo zależało na kontaktach z mediami?

- Moża odwrócić Pańskie pytanie: Dlaczego media tak bardzo interesowały się Janem Pawłem II? Dlatego, że dziennikarze byli nim zafascynowani prawie od samego początku pontyfikatu. Przyczyną tego zainteresowania było to, co mówił, ale także sposób, w jaki to mówił; stare orędzie, orędzie ewangeliczne, głoszone było w sposób, który wzbudzał zainteresowanie. Również wielu niechrześcijan czuło się pociąganych tym orędziem, jak nigdy przedtem. Nowoczesność, która oscyluje między arogancją a zagubieniem, musiała się konfrontować z wizją głęboko ludzką, a jednocześnie całkowicie duchową. Dzięki temu człowiek naszych czasów mógł znaleźć punkt odniesienia, by zrozumieć samego siebie i swoją relację z Bogiem.

- Kim stał się dla Pana Karol Wojtyła po tylu latach wspólnej pracy?

- Karol Wojtyła był dla mnie przede wszystkim Papieżem. Ale również osobą, którą po ludzku bardzo kochałem. Był człowiekiem bardzo szlachetnym, otwartym na ludzi, którzy go otaczali. Człowiekim, od którego bardzo dużo się nauczyłem.

Reklama

- Ostatnio powiedział Pan, że napisano już bardzo dużo o Janie Pawle II, lecz chodzi głównie o fakty dotyczące Papieża - brakuje prawdziwego „portretu” człowieka. Jakim więc był człowiekiem Karol Wojtyła, który został Papieżem?

- Musiałbym mieć dużo czasu, by odpowiedzieć na to pytanie. Chciałbym ograniczyć się jedynie do jednego rysu charakteru, który może nie wszystkim był znany. Karol Wojtyła był człowiekiem wesołym i zawsze miał dobry humor, czego zewnętrzny wyraz stanowił jego uśmiech. Z czasem choroba Parkinsona „usztywniła” mu mięśnie i z jego twarzy znikł ten charakterystyczny uśmiech. W głębi serca pozostał w dalszym ciągu człowiekiem radosnym. I nie chodziło o jakiś uczuciowy optymizm, lecz o prawdziwą radość, która wypływała z głębokiego przekonania.

- Czym dla Jana Pawła II była śmierć?

- Końcem cierpień, powrotem do Boga, którego kochał do szaleństwa, a w konsekwencji - momentem wielkiej radości.

- A czym śmierć Papieża była dla Pana?

- W czasie konferencji prasowej po śmierci Papieża jedna z dziennikarek zapytała mnie: „Czy brakuje Panu teraz Jana Pawła II?”. Odpowiedziałem „nie” i próbowałem to wytłumaczyć: „Przedtem rozmawiałem z nim prawie codziennie godzinę lub dwie, w zależności od okoliczności, teraz mogę z nim rozmawiać 24 godziny na dobę…”.

- Jaki Kościół zostawił Papież Polak?

- Kościół pełen nadziei. Kościół, w którym Bóg stał się bliższy ludziom i mniej tajemniczy, stał się bardziej Ojcem.

Reklama

- Czym zajmuje się teraz dawny dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej?

- Wróciłem do życia uniwersyteckiego. Jestem przewodniczącym Rady Doradczej Uniwersytetu Campus Bio-Medico w Rzymie. Przewodniczę także Fundacji Telecom Italia, która finansuje różnorodne inicjatywy edukacyjne, charytatywne i kulturalne. Poza tym piszę komentarze na tematy kulturalne i społeczne do jednej z włoskich gazet.

- Czy myśli Pan o napisaniu wspomnień o niezapomnianych latach spędzonych u boku Jana Pawła II?

- Powinienem. Uważam to za mój obowiązek moralny, lecz jest to zadanie, które wymaga czasu i spokoju...

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

W tej parafii proboszcz nie organizuje kolędy; z wiernymi spotykam się cały rok

2024-12-07 07:37

[ TEMATY ]

kolęda

wizyta duszpasterska

Facebook/Parafia

W parafii na Łacinie nie organizujemy kolędy. Z wiernymi spotykam się bez specjalnej okazji przez cały rok – powiedział PAP proboszcz parafii pod wezwaniem Imienia Jezus w Poznaniu ks. Radek Rakowski. Dodał, że kolęda księżom kojarzy się z pośpiechem i zmęczeniem, a wiernym przede wszystkim z kopertą.

W Kościele katolickim w Polsce okres po Bożym Narodzeniu to czas, w którym w parafiach odbywają się wizyty duszpasterskie popularnie zwane kolędą, podczas których księża odwiedzają domy parafian. W niektórych miejscach ze względu na rozległość parafii wizyty duszpasterskie rozpoczynają się już na początku grudnia.
CZYTAJ DALEJ

Francja/ W Paryżu odbyły się trójstronne rozmowy przywódców: Macrona, Trumpa i Zełenskiego

2024-12-07 18:56

[ TEMATY ]

Francja

PAP/EPA/SARAH MEYSSONNIER / POOL

W Pałacu Elizejskim odbyły się w sobotę trójstronne rozmowy, w których uczestniczyli: prezydent Francji Emmanuel Macron, amerykański prezydent elekt Donald Trump i przywódca Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego. Rozmów trójstronnych wcześniej nie zapowiadano, a potwierdzono je w ostatniej chwili.

Planowane były rozmowy w gronie: Macron-Trump i Macron-Zełenski; przywódcy są obecni w Paryżu w związku z udziałem w wieczornej uroczystości otwarcia po odbudowie katedry Notre Dame. Jak informował dziennik "Le Monde", Pałac Elizejski zabiegał o trójstronne rozmowy. Jednak do ostatniej chwili ich nie potwierdzano, ani też ewentualnego dwustronnego spotkania Trumpa z Zełenskim.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję