Środa, 8 marca 2023. Wielki Post. Dzień Kobiet

• Jr 18, 18-20 • Ps 31, 5-6.14.15-16 • Mt 20, 17-28

Mając udać się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: «Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w P iśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie». Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi synami i oddając Mu pokłon, o coś Go prosiła. On ją zapytał: «Czego pragniesz?» Rzekła Mu: «Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w T woim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie». Odpowiadając Jezus rzekł: «Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?» Odpowiedzieli Mu: «Możemy». On rzekł do nich: «Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale dostanie się ono tym, dla których mój Ojciec je przygotował». Gdy dziesięciu pozostałych to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch braci. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: «Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym. Na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu».

On ją zapytał: «Czego pragniesz?» (Mt 20, 21). Jezus, dzieląc się ze swymi uczniami głęboką myślą o perspektywie własnej męki, śmierci i zmartwychwstania, pokazuje jednocześnie swą boską wrażliwość i wyczulenie na potrzeby ludzkie. Zauważa bowiem człowieka, który podszedł do Niego niespodziewanie w momencie, gdy On na osobności skupiony był na nauczaniu swych wybranych dwunastu uczniów. Zauważył matkę dwóch z nich – kobietę przychodzącą do Niego z prośbą. Wiemy z dalszej części Ewangelii, jak nieadekwatna była jej prośba. Skupmy się jednak na postawie Jezusa jako dobrego obserwatora oraz uważnego i otwartego nauczyciela, mistrza i przewodnika, który gotów jest wysłuchać sprawy i bólu człowieka. Czego pragniesz? – pyta Jezus. To bardzo ważne egzystencjalne pytanie. Pytanie Jezusa kierowane jest do kobiety, ale równie dobrze może być kierowane do mężczyzny, do każdego człowieka, w każdym wieku. Pytanie o pragnienia jest pytaniem określającym człowieka. Albowiem odpowiedź na nie jest kluczem do odczytania z kim Jezus ma do czynienia.

Mamy różne pragnienia: duchowe, emocjonalne, społeczne, intelektualne czy fizyczne. Wśród nich te dobre i te złe – po grzechu pierworodnym. Pragnienia mówią o wierze, o wartościach, jakimi się kierujemy, o wyborach, o potrzebach, o tym jak i czym żyjemy. „Czego pragniesz?”, razem z pytaniami „Czy jesteś?”, „Jak jesteś?”, „Dla kogo jesteś?”, określa duchową, moralną i społeczną tożsamość człowieka. Jako ludzie mamy bowiem wlane przez Boga w naszą naturę podstawowe pragnienia: miłości, akceptacji, przynależności. Często szukamy ich u ludzi. Dobrze, że szukamy, ale tu odnalezienie niepewne. Pewne odnalezienie jest w Bogu! Jezusowe słowa czego pragniesz? przywodzą na myśl także inne znane nam fragmenty Ewangelii. Weźmy znamienną rozmowę o pragnieniu przy studni Jakuba. Jezus, wówczas rozmawiając z Samarytanką, najpierw słucha tego, co ona mówi o sobie, a następnie sam wskazuje na autentyczne pragnienie jej serca. Na pragnienie, które może wypełnić jedynie „zdrój wody żywej”. Kobieta poruszona okazanym jej szacunkiem i odczytaniem wewnętrznego pragnienia, prosi Jezusa o tę wodę żywą, aby nie musiała już pragnąć. Dotąd bowiem jej pragnienia gubiły ją. Wynikały z odczuwanego braku i z niewłaściwie odczytywanych potrzeb, a kierowane były do ludzi, którzy wykorzystywali ją i odrzucali. Tylko Jezus był zdolny objawić przed nią najgłębsze pragnienie jej duszy, które poprowadzi ją ku życiu wiecznemu.

Niezmiernie ważne jest pragnienie, jakie ma w stosunku do człowieka Bóg. Słyszymy je w Wieczerniku, gdy Jezus mówił do uczniów, że to On „gorąco pragnął spożyć Paschę z nimi” w celu ustanowienia Eucharystii. Słyszymy też Jezusowe Pragnę z wysokości krzyża wypowiedziane przed Jego śmiercią jako ofiary przebłagalnej. Oba te pragnienia łączą się w całość jako pragnienie ofiarowania życia Syna Bożego na odkupienie i za zbawienie człowieka. Słowo Jezusa Pragnę i to, czego On pragnie usłyszała w swoim sercu inna kobieta – współczesna nam Matka Teresa z Kalkuty. Jezusowe Pragnę pociągnęło ją ku ludziom trędowatym, czyli chorym, cierpiącym, marginalizowanym, odrzuconym. Jak widzimy, odpowiedzenie Jezusowi na Jego pytanie Czego pragniesz? pozwala stanąć wobec Niego i siebie w prawdzie, przez którą porządkuje się wnętrze człowieka wg pierwotnego zamysłu Boga. Natomiast usłyszenie Jezusowego Pragnę pogłębia relację człowieka z Bogiem, a przez to otwiera w człowieku pragnienia służące jego rozwojowi duchowemu, emocjonalnemu, społecznemu, intelektualnemu oraz buduje wrażliwość na potrzeby innych (szczególnie skrzywdzonych i odrzuconych).

Tak szczerze, co usłyszy Jezus od Ciebie w odpowiedzi na pytanie, czego pragniesz? Kogo dotyczą Twoje pragnienia: Boga, Ciebie, innych? Czego dotyczą Twoje pragnienia? Sfery ducha, ciała, intelektu, emocji, akceptacji społecznej? Czy rozważasz, które z tych pragnień budują Ciebie jako człowieka według zamysłu Bożego? Czy Jezusowe pragnienie pociąga Cię do służby szczególnie odrzuconym, marginalizowanym, krzywdzonym, którzy nie umieją się obronić ani odzyskać poczucia wartości i godności?

M.S.

WSZYSTKIE ROZWAŻANIA DOSTĘPNE W KSIĄŻCE "Żyć Ewangelią" DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!