Teksty Nowego Testamentu milczą nt. kultu grobu, w którym złożone zostało ciało Jezusa z Nazaretu. Niemniej jednak wśród chrześcijan obecna Bazylika Grobu Świętego cieszy się największą czcią jako miejsce ukrzyżowania, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Najprawdopodobniej już w połowie I stulecia pierwsi chrześcijanie doskonale znali miejsce zwane Kalwarią.
Po II powstaniu żydowskim w 135 r. Jerozolima została po raz kolejny zburzona (pierwszy raz w 70 r.) przez cesarza Hadriana, który w miejscu wskazywanym jako Chrystusowe „zstąpienie do piekieł” kazał zbudować świątynię o sześciu kolumnach ku czci Wenus-Ishtar. Nad samym zaś grobem kazał usypać wał ziemny. Był tam rynek nowego miasta Aelia Capitolina, gdzie królowały świątynie ku czci bóstw.
W IV wieku, za czasów Konstantyna, w miejsce świątyni Wenus wzniesiono Bazylikę Zmartwychwstania, którą nazywa się też Bazyliką Grobu. Pracami kierowała matka Konstantyna - św. Helena. W 614 r., podczas najazdu Persów, budowla została niemal doszczętnie zniszczona. Natomiast w 1009 r. fatymidzki kalif al-Hakim wydał rozkaz, by świątynię zrównać z ziemią. Tak też się stało. Dziewięćdziesiąt lat później, kiedy Jerozolimę zajęli krzyżowcy, rozpoczęto odbudowę Bazyliki Grobu Świętego. Potem była ona wielokrotnie przebudowywana i odnawiana.
Klucze do świątyni od 1192 r. przechowuje… islamska rodzina Nuseibeh. Tak jest do tej pory. Katolicy, prawosławni, koptowie mają w bazylice ściśle określone miejsca do sprawowania kultu, zgodnie z właściwym im obrządkiem. W kaplicy Grobu zaś są wyznaczone godziny na jego sprawowanie.
Ci, którzy byli w Ziemi Świętej i w Jerozolimie, na pewno nigdy nie zapomną modlitwy przy krzyżu na Kalwarii oraz świadomości prawdy o zmartwychwstaniu w kaplicy pustego Grobu.