S. M. Jula Ivanišević

Urodziła się 25 lutego w 1893 r. w Godinjak w Chorwacji. W szkole podstawowej uczyła się dobrze, ale po czwartej klasie musiała być zwolniona z lekcji „z powodu ubóstwa”. Pozostając w domu, pomagała rodzicom w pracach domowych i gospodarczych. Spośród rodzeństwa wyróżniała się dobrocią i posłuszeństwem wobec rodziców. Lubiła czytać żywoty świętych, a potem opowiadać je swoim koleżankom i kolegom.
Wcześnie odkryła w sobie pragnienie poświęcenia swego życia Jezusowi. Często też mówiła, że chciałaby zostać męczennicą.
W 1914 r. wstąpiła do Zgromadzenia Córek Bożej Miłości. Charakteryzowały ją: gorliwość w wypełnianiu powierzonych jej obowiązków, miłość do powołania zakonnego, pokój serca, pogoda ducha i cierpliwość wobec różnych doświadczeń, wypływające z głębokiego zaufania Bożej Opatrzności. Wiele czasu spędzała na kolanach w zakonnej kaplicy. Ze szczególnym nabożeństwem zwracała się do Ducha Świętego i Najświętszej Maryi Panny.
W 1932 r. została mianowana przełożoną wspólnoty w Pale. We wspólnocie przez nią prowadzonej panował duch wzajemnego zrozumienia, modlitwy, ofiarności i miłości. W jednym ze swoich ostatnich listów pisze: „Wszyscy jesteśmy słabi i nędzni, dopóki żyjemy na tym świecie, dlatego potrzebujemy wielu łask i pomocy Bożej. Módl się często, chociażby krótko, gdyż tylko modlitwa ocali nas od zatracenia”.
Miłość do swojej wspólnoty potwierdziła 11 grudnia 1941 r., rezygnując z możliwości ucieczki i dołączając do swoich sióstr. Zginęła z rąk czetnickich żołnierzy 15 grudnia 1941 r. w wieku 48 lat.

S. Berchmana Leidenix

Urodziła się 28 listopada 1865 r. w Enzersdorf w Austrii. Wykształcenie pedagogiczne zdobyła w Studium Nauczycielskim prowadzonym przez siostry ze Zgromadzenia Córek Bożej Miłości. W roku 1881 podjęła decyzję o wstąpieniu do tegoż zgromadzenia. Po złożeniu ślubów wieczystych z wielkim zaangażowaniem i ofiarnością pracowała jako nauczycielka w szkołach zgromadzenia w Tuzli i Sarajewie, przez pięć lat pełniła również posługę mistrzyni nowicjatu. Młodym siostrom zostawiła przykład życia w zjednoczeniu z Bogiem, wytrwałej i ufnej modlitwy, wiernego przestrzegania reguły zakonnej, punktualności i panowania nad sobą.
Zachowały się jej słowa: „Za dwie rzeczy jestem nieskończenie wdzięczna Bogu: za to, że urodziłam się i wychowałam w wierze katolickiej, i za to, że zostałam siostrą zakonną”.
Cechowały ją: głęboka i szczera pobożność, mocna wiara, wysoka kultura osobista oraz pokora i skromność, które zaowocowały cierpliwością i ufnym powierzeniem się woli Bożej w latach starości i choroby. Poniosła śmierć męczeńską z rąk żołnierzy czetnickich w wieku 76 lat.

S. Krizina Bojanc

Urodziła się 14 maja 1885 r. w Zbure w Słowenii. Do 36. roku życia przebywała w domu rodzinnym, zajmując się pracami domowymi i gospodarstwem.
Do Zgromadzenia Córek Bożej Miłości wstąpiła w Sarajewie w 1921 r. Przebywała w różnych wspólnotach, ofiarnie wypełniając powierzone jej ciężkie prace w zakonnych gospodarstwach.
Prowadziła głębokie życie duchowe, odznaczając się szczególną miłością do Jezusa obecnego w Eucharystii i do Matki Bożej. Cechowały ją prostota życia, gotowość do poświęceń, pracowitość i skromność. Wyróżniała ją też szczera miłość do sióstr i każdego człowieka. Potrafiła wybierać cięższe i uciążliwsze prace, pozostawiając innym lżejsze obowiązki. Jej ofiarne i pracowite życie, oddane Bogu i ludziom, było przygotowaniem do męczeńskiej śmierci, którą poniosła 15 grudnia 1941 r. w wieku 56 lat.

S. Antonija Fabjan

Urodziła się 23 stycznia w 1907 r. w Małym Lipje w Słowenii. Życie zakonne rozpoczęła, mając 22 lata. Odznaczała się umiłowaniem modlitwy i swojego powołania, sumiennością i pracowitością. Często podczas dnia wstępowała do kaplicy, ofiarując Bogu swoje prace i obowiązki. Zauważała potrzeby innych i chętnie spieszyła im z pomocą. Mottem jej życia były słowa: „Jeżeli ktoś czyni ci źle, ty czyń mu dobrze”. Zginęła 15 grudnia 1941 r., mając 34 lata.

S. Bernadeta Banja

Urodziła się 17 czerwca 1912 r. w Wielkim Grdvacu w Chorwacji. Była dzieckiem radosnym i pogodnym. Już od najmłodszych lat zauważało się u niej dojrzałe życie modlitwy. Często szukała samotności, aby odmawiać Różaniec i myśleć o Bogu i Jego Matce. Wcześnie również rozpoznała głos powołania. Życie zakonne rozpoczęła w wieku 17 lat.
Jej pierwszą i ostatnią placówką było Pale. Pracowała tam w kuchni. Podczas dnia często łączyła się myślą i sercem z Bogiem, odmawiając akty strzeliste. Modlitwa owocowała w jej życiu szczerą dobrocią wobec innych, ofiarnością i wdzięcznością za wszystko. Pomimo codziennych trudów nigdy nie narzekała na nic ani na nikogo. Cechowała ją stała pogoda ducha.
15 grudnia 1941 r., mając 29 lat, wraz ze swoimi siostrami oddała życie w obronie wiary i czystości.