Kończymy cykl rozważań na temat znaczenia nabożeństwa tak wielu ludzi, a nawet całych narodów, do Bożego Serca. Jego istotą jest miłość Boga ku ludziom - miłość posunięta aż do krwawej ofiary z Bożego Syna - którzy to dostrzegają i którzy pragnęliby rozbudzać w sercach ludzkich miłość wzajemną ku Niemu.
Pan Jezus zwrócił uwagę także na wymiar ekspiacyjny tego nabożeństwa: uwrażliwienie na grzech i nastawienie na wynagradzanie Bogu za tych, którzy Go najwięcej ranią. Czyż więc nie jest to nabożeństwo znakiem czasu? Czyż powinniśmy pozostawać bezczynni, gdy grzech rozlewa się szeroką falą po kraju, po Europie? Zwłaszcza że poprzez to nabożeństwo Pan Jezus wzywa nas do odpowiedzialności zbiorowej za stan naszej współczesności.
„Serce Jezusa, cierpliwe i wielkiego miłosierdzia..., hojne dla wszystkich, którzy Cię wzywają..., włócznią przebite...”. Chciałbym tutaj zwrócić uwagę na piękną postać świętej założycielki Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego - św. Urszuli Ledóchowskiej, wielkiej patriotki, czcicielki Pana Jezusa Eucharystycznego, której słowa wyakcentował Senat RP w 2009 r., w 70. rocznicę jej śmierci: „Moją polityką jest miłość”. Wszyscy możemy uczyć się od niej, jak budować świat bardziej ludzki: z Chrystusem i w oparciu o Jego naukę. Jej życie było jednym wielkim hymnem miłości do Serca Jezusa Konającego - konającego z miłości do człowieka. Ta święta kobieta wybiegała swoją proroczą wizją w kierunku bardzo ważnych i konkretnych spraw dla Polski, przede wszystkim miała na uwadze wychowanie młodego pokolenia. Skoncentrowała się na sprawie najbardziej istotnej dla formacji chrześcijańskiej - na Eucharystii. Miała świadomość, że Eucharystia jest sercem chrześcijaństwa. W Eucharystii Jezus jednoczy nas w swojej łasce. Jest największym świadkiem Bożego miłosierdzia. To dla nas, dla odkupienia win grzesznego człowieka Bóg decyduje się na ofiarę ze swojego Syna.
Słowa św. Urszuli można odnieść do wszystkich działań Boga względem człowieka. Dzięki obecności Jezusa w Najświętszym Sakramencie Kościół żyje obecnością Boga, Który Jest - jest obecny wszędzie. Tam, gdzie chcemy dotykać historii zbawienia, musimy dotknąć Eucharystii. Idzie ona przez świat jako żywa rzeka, która ożywia Kościół Chrystusowy. Całe życie Kościoła jest niejako owiane Eucharystią. I życie każdego chrześcijanina jest obleczone łaskami Eucharystii. Łaska Boża jest, oczywiście, zawarta także w innych sakramentach, ale Eucharystia jest szczególnym dotykaniem Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Rozumieli to nawet komuniści. Pamiętam, jak w Częstochowie bp Stefan Bareła powoływał do istnienia parafię św. Wojciecha. Na odpowiednie zezwolenie z Urzędu ds. Wyznań trzeba było czekać miesiąc, więc skoro odpowiedź przecząca nie nadeszła, można to było zrozumieć jako zgodę Urzędu na nową parafię. Ówczesny jej proboszcz - ks. Józef Słomian ogłosił to parafianom, ale komuniści chcieli inaczej. Grożono represjami. Powstrzymała ich dopiero informacja, że w domu parafialnym jest tabernakulum.
Opowiadał kiedyś kard. Henryk Gulbinowicz, jak ważna była obecność eucharystycznego Pana Jezusa w życiu zakonów. Świadczą o tym liczne wspomnienia sióstr, które na terenach byłego Związku Radzieckiego przechowywały Najświętszy Sakrament - przywieziony z Polski, konsekrowany na granicy - w miejscach najmniej podpadających komunistycznym władzom, np. w zegarze.
Zbliża się Rok Wiary, zapowiedziany przez Ojca Świętego Benedykta XVI. Wszystkie działania mające na celu ożywienie wiary będą tu ważne, ale zacznijmy może od podstaw: od refleksji nad celem posłania do nas Jezusa Chrystusa, Jego życiem i nauczaniem i Jego obecnością w Eucharystii. Bo jeżeli nie będziemy wierni Eucharystii i pozwolimy na deformację naszych sumień, to pewnego dnia możemy stać się zdrajcami Chrystusa. Eucharystia buduje Kościół i nas.
„Z Serca Pana Jezusa bierze się początek każdego z nas. Uczmy się tego Serca miłości Boga i zrozumienia tajemnicy grzechu - powie Jan Paweł II w 1999 r., w Elblągu. - Przybliżajmy się każdego dnia do tego źródła, z którego płyną zdroje wody żywej”. A w tym samym roku w Warszawie podkreśli: „Bóg jest miłością i chrześcijaństwo jest religią miłości (...). Tylko miłość, którą objawia Serce Chrystusa, jest zdolna przemienić serce człowieka i otworzyć je na cały świat, by uczynić go bardziej ludzkim i Bożym”.
Duszpasterz
