Reklama

Niedziela Przemyska

Jesteśmy Napełnieni Duchem Świętym

Eucharystia centrum życia kościoła

Z ks. Łukaszem Jastrzębskim, ceremoniarzem archidiecezji przemyskiej, sekretarzem Metropolity Przemyskiego, rozmawia ks. Zbigniew Suchy (cz. 4)

Niedziela przemyska 27/2018, str. VI

[ TEMATY ]

wywiad

Archiwum ks. Ł. Jastrzębskiego

Ks. Łukasz Jastrzębski

Ks. Łukasz Jastrzębski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

KS. ZBIGNIEW SUCHY: – Kiedy odwiedziłem diecezję łódzką, jeden z księży proboszczów pokazywał mi świątynie w tym mieście i zajechaliśmy pod kościół, przy którym był szpital. Był to marzec albo kwiecień. Na głównych drzwiach świątyni wisiało ogłoszenie, że księża nie mają już wolnych intencji i będą przyjmowali nowe dopiero od 1 lipca. To mnie trochę zdziwiło, bo w szpitalu z pewnością pojawiają się różne nagłe sytuacje. Co wtedy można zrobić?

Reklama

KS. ŁUKASZ JASTRZĘBSKI: – W takich sytuacjach, kiedy zdarza się jakiś nieszczęśliwy wypadek czy poważna operacja, jak najbardziej można taką intencję przyjąć. Ofiara Mszy św. jest ofiarą Jezusa Chrystusa, ofiarą doskonałą, świętą, i jeżeli rzeczywiście jest możliwość sprawowania takiej Mszy św., trzeba to uczynić i z wielką ufnością oddać tę sprawę Bogu. I powinien to uczynić nie tylko sam kapłan, ale cała rodzina, wszyscy bliscy danej osoby. Papież Franciszek kiedyś powiedział, że chrześcijanin wszystko winien rozpoczynać od modlitwy i rzeczywiście tak jest, szczególnie wtedy, gdy przychodzą te trudne momenty. Kiedy byłem na trzecim czy czwartym roku studiów w Rzymie, otrzymaliśmy telefon z Wrocławia od pewnego księdza, który mówił, że chciałby przyjechać ze swoim parafianinem – ojcem, który chce przyjechać modlić się o cud uzdrowienia dla swojego dwuletniego syna Wiktora, który zachorował na nowotwór. Choroba była bardzo zaawansowana, lekarze nie dawali mu żadnych szans na przeżycie. Mama zwolniła się z pracy, żeby być cały czas z synem w Warszawie w szpitalu. Ojciec wyznał w tej rozmowie: „Proszę księdza, to jest jedyna nasza nadzieja”. Kiedy zbliżał się dzień ich przyjazdu, proboszcz zadzwonił, że sam nie jest w stanie przyjechać, ale że przyjedzie ojciec Wiktora z kolegą. I rzeczywiście, przyjechali i mieszkali u nas przez tydzień. Byliśmy na Mszy św. przy relikwiach św. Jana Pawła II. Zapytałem ich, czy chcą, żeby pokazać im Rzym, czy chcą coś zobaczyć, pozwiedzać. Oni odpowiedzieli: „Nie, proszę księdza, tym razem będziemy się modlić”. I tak było. Z wielkim wzruszeniem patrzyłem, jak codziennie wychodzili o 7.00 rano, żeby się modlić. Wracali dopiero w nocy. Całe dnie spędzali na modlitwie. Wrócili do Polski. W połowie maja dostałem sms’a, że Wiktor zmarł. Przyznam, że pierwsza moja myśl to było pytanie: po co to wszystko było? Czytałem jednak wiadomość dalej. Okazało się, że Wiktor zmarł w rocznicę beatyfikacji Jana Pawła II, o tej samej godzinie, co Ojciec Święty. Św. Jan Paweł II zabrał go do siebie w dzień św. Józefa, patrona dobrej śmierci. Ostatnie zdanie z tego sms’a brzmiało: „Gdyby nie nasz pobyt w Rzymie i modlitwa, nie dalibyśmy rady znieść tego doświadczenia”. Eucharystia, choć sprawowana w obcym języku, była ratunkiem w najtrudniejszym momencie ich życia.

– Od roku jest Ksiądz sekretarzem Metropolity Przemyskiego. Czytałem ostatnio numer „Źródła” poświęcony ks. Antoniemu Baraniakowi, który był sekretarzem dwóch prymasów i uświadomiłem sobie, że kapłan, który sprawuje taką posługę, jest z konieczności włączony w problemy całej diecezji, często dotyczące kwestii personalnych. Jak Ksiądz sobie radzi z tym balastem, który w młodym wieku może być trudny, czasem może nawet być źródłem zgorszenia?

– Tak naprawdę dopiero uczę się wypełniać tę posługę, która jest dla mnie naprawdę niesamowitym doświadczeniem i przygodą. To prawda, że zdarzają się takie trudne sprawy, które zachowuję dla siebie. Nie mam pokusy, żeby mówić o nich i to mi też pozwala zachować dyskrecję. Niektóre problemy lepiej zawierzyć Panu Bogu i czekać na rozwiązanie. Nasz śp. Rektor, którego często z nostalgią wspominam i który wiele radości wprowadzał do naszego domu w Rzymie, powiedział, kiedy przybyliśmy na studia: „Nieważne, gdzie jesteście, nieważne, jaką funkcję pełnicie, jakie zadania wam zlecą, pamiętajcie, zawsze służycie temu samemu Panu Jezusowi”. I to jest moc, nadzieja i siła na te chwile, kiedy przychodzą problemy.

– Zakończmy optymistycznie. Z pewnością oprócz trudnych spraw towarzyszy też Księdzu przeżywanie radości, spotkania ze świadkami wiary wśród kapłanów, i to z pewnością buduje.

– Oczywiście, tak właśnie jest. Poznawanie naszego Kościoła przemyskiego poprzez różne wyjazdy, poznawanie księży, cieszenie się wspólnotą kapłanów naszej archidiecezji i nie tylko – to niesamowite doświadczenia. Choćby odwiedziny u naszych misjonarzy w Kazachstanie – piękna sprawa, która zostaje, o której się mówi, z którą się żyje. To dla mnie wspaniały czas. Każdy dzień jest inny i każdy zaskakuje pozytywnymi wrażeniami.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2018-07-04 11:10

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bóg stawia nam konkretnych ludzi na drodze

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 31/2016, str. 4-5

[ TEMATY ]

wywiad

Piotr Jaskólski

Iwona Nowak pracuje w Wydziale Duszpasterstwa Rodzin

Iwona Nowak pracuje w Wydziale Duszpasterstwa Rodzin

Z Iwoną Nowak rozmawia Katarzyna Jaskólska

KATARZYNA JASKÓLSKA: – Wciąż słyszymy, że teren naszej diecezji opanowała wręcz plaga rozwodów. Nie mówiąc już o ludziach, którzy się co prawda nie rozwiedli, ale i tak żyją, jakby ich małżeństwo przestało istnieć.
CZYTAJ DALEJ

Matka Boża Płacząca

[ TEMATY ]

#NiezbędnikMaryjny

La Salette

Adobe Stock

Jest rok 1846. Francja przechodzi poważny kryzys, epokę fermentu i zmian społecznych. Kraj przeżywa najpierw rewolucję, czasy napoleońskie, wreszcie lata nędzy. Rodzi się moda na racjonalizm i krytykę Kościoła. W wielu miejscach z wolna zanika wiara.

Nawet najzdrowsze zdawałoby się środowiska – wsie – tracą swą tożsamość i wyrzekają się swoich tradycji. W Corps ludzie żyją tak, jakby Boga nie było. Tam właśnie mieszkała Melania Calvat (lub Mathieu). W 1846 r. miała czternaście lat. Tam żył też jedenastoletni Maksymin Giraud. Choć oboje mieszkali w tej samej parafii, La Salette, pierwszy raz spotkali się dopiero na dwa dni przed objawieniem się Matki Najświętszej. Nic dziwnego, byli tak różni, że nawet gdyby się gdzieś zobaczyli, nie zauważyliby swojej obecności.
CZYTAJ DALEJ

Pielgrzymkowe śpiewanie

2025-09-20 17:45

ks. Łukasz Romańczuk

Chór "Te Deum" z Brzeziej Łąki

Chór Te Deum z Brzeziej Łąki

W ogrodach parafii pw. św. Jakuba i św. Krzysztofa odbył się Przegląd Piosenki Pielgrzymkowej “Muzyczne Psiaki”. Bezkonkurencyjny okazał się chór “Te Deum” reprezentujący gr. 15 [franciszkańską] oraz parafię pw. św. Mikołaja w Brzeziej Łące.

Spotkanie rozpoczęła Eucharystia. Przewodniczył jej bp Maciej Małyga, który w homilii przypomniał motywy towarzyszące tegorocznej pielgrzymce na Jasną Górę, czyli biblijnej wędrówki uczniów do Emaus. Podkreślił, że każda pielgrzymka – niezależnie od tego, czy prowadzi do Częstochowy, czy odbywa się w codzienności i dzięki temu staje się drogą nadziei i odkrywania obecności Chrystusa.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję