Głoszenie woli Bożej wyrażonej w przykazaniach nie jest łatwe. Ze względu na sprzeciwy i wrogość wymaga ono odwagi i męstwa.

Jednak Bóg nie zdaje tych, którzy o Nim świadczą, na ich własne siły, lecz wyposaża w duchową moc, która pomaga pokonać wszystko, co trudne. Nie dzieje się to jedynie spontanicznie i doraźnie, chociaż i na tę pomoc zawsze można liczyć. Bóg ustanawia proroków, których zadaniem jest wzywanie do urzeczywistniania Jego woli, zanim się narodzą i rozpoczną swą misję. Jeremiasz, który żył za panowania króla Jozjasza (lata 640-609 przed Chrystusem), usłyszał zapewnienie: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię”. Wybranie – powołanie – misja to trzy filary, na których opierają się życie i działalność głosicieli wzywających do wierności Bogu. Mając tę świadomość, wiedzą, że nikt i nic nie zdoła ich pokonać, bo gwarancję skuteczności ich misji stanowi stała obecność Boga.

Nowy etap historii zbawienia, którego sedno stanowi objawienie Syna Bożego w Jezusie Chrystusie, pogłębił rozeznanie o Bogu oraz wymagania, które stąd wynikają. W Pierwszym Liście do Koryntian św. Paweł podkreśla potrzebę przemyślenia i naprawienia wielu aspektów życia chrześcijańskiego. Pod koniec, we wspaniałym „hymnie o miłości”, dobitnie uwypukla „drogę jeszcze doskonalszą”, czyli to, co najważniejsze. Słowa „miłość” i „kocham” należą do najczęściej używanych, a zarazem właśnie one są nieustannie narażone na wypaczanie i banalizację, a nawet pogardę i odrzucenie. Dlatego wzorem prawdziwej miłości nie są deklaracje i wydarzenia, które obserwujemy w świecie, lecz naśladowanie Boga w Jego miłości względem nas. Apostoł wylicza jej liczne i piękne przymioty i wzywa do duchowego wzrostu właściwego osobom dojrzałym.

Miłość Boga sprawiła, że wszedł On w historię ludzkości, stając się jednym z nas. To „uczłowieczenie” wywołało – i stale wywołuje – silne protesty. Wyznawcy judaizmu i islamu twierdzą, że nie przystoi ono Bogu, i je odrzucają. Nazaretańscy krajanie Jezusa pytali: „Czy nie jest to syn Józefa?”. Dziewicze poczęcie przez Maryję zawiera tajemnicę, którą przyjął Józef, zaś jej pełny sens miał się odsłonić dopiero wraz ze zmartwychwstaniem. Gdy przemawia w synagodze w Nazarecie, Jezus podkreśla, że wiara, zwłaszcza w tych środowiskach, z których wywodzą się jej głosiciele, nie przychodzi łatwo ani nie jest zjawiskiem powszechnym. Przywołuje przykład biednej wdowy za czasów Eliasza i Naamana – chorego na trąd za czasów Elizeusza. Doświadczyli oni mocy, która nie stała się udziałem innych współczesnych im ludzi. Oboje wywodzili się spoza ludu Bożego wybrania, co świadczy, że zawierzenie Bogu i otwartość na tych, którzy Go głoszą, nie mają granic wyznaniowych.

Słowa Jezusa, zamiast pobudzić do refleksji, wywołały gwałtowny sprzeciw i wrogość. Jednak i w tych dramatycznych okolicznościach ujawniła się moc, która ustrzegła Go przed skutkami złości: „On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się”. Nie zaprzestał swej misji, lecz nadal szukał tych, którzy byli gotowi zawierzyć Bogu.