Piszę do „zakątka czytelnika”, ponieważ zmusiła mnie do tego sytuacja, w której się znalazłam. Jestem wdową od 12 lat, bardzo samotną. Samotność dla emeryta na wsi, gdzie żyję, to horror. Opiekowałam się rodzicami, gdyż nie mam rodzeństwa. Dzieci też nie mieliśmy. A tu zima i wieś żyje tylko dla siebie, nie ma sąsiadów, bo nikt nikomu niepotrzebny. Nikt się nie interesuje, czy ja żyję i czy w czymś nie potrzebuję pomocy. Wolontariat na wsi nie istnieje. W 2020 r. przeszłam poważną operację. Żyję, bo Bóg mi przedłużył życie. Pisałam do Was 2 lata temu, ale szukałam przyjaciół, a nie męża. Szukam samotnych pań, panów oraz dziewczyn, które też nie mają nikogo. Dużo się modlę na różańcu...
Jakże wiele jest takich osób, samotnych i smutnych, opuszczonych przez wszystkich. Szczególnie na wsi jest to duży problem, gdy dochodzą do tego odległości. I Niedziela niewiele może na to poradzić, jedynie apelujemy do naszych P.T. Czytelników o uwrażliwienie serc. Koresponduję z takimi osobami mieszkającymi na wsi. To starsze małżeństwo. Jeszcze mogą dojechać dokądś samochodem, jeszcze dzieci o nich pamiętają i ich odwiedzają. Na szczęście niedaleko mają kościół... To utrzymuje ich „w pionie”. Ale za kilka, kilkanaście lat, gdy wnuki podrosną i bardziej się usamodzielnią, pójdą swoimi drogami – to już teraz można sobie wyobrazić, co wtedy będzie... A życie mija.
Prawdziwym nieszczęściem jest duchowa ślepota, stan, kiedy człowiek nie widzi nic poza samym sobą: ani Boga działającego we własnym życiu, ani drugiego człowieka. Jezus przychodząc, otwiera nam oczy. Czy będę miał odwagę wołać do Niego jak niewidomi z dzisiejszej Ewangelii?
„Według wiary waszej niech się wam stanie” – mówi Pan. Jakże rzadko z moją ślepotą, z moją niezdolnością widzenia, przychodzę do Jezusa. Wolę trwać w swej krótkowzroczności, a może nawet zaślepieniu. Dlaczego? Bo przywykłem nie widzieć więcej niż własne sprawy, własny interes, samego siebie. Widzieć więcej oznacza dostrzec i przyjąć nowe wyzwania, oznacza czuć się wezwanym, by kochać bardziej, dawać więcej z siebie. Łatwo jest zamknąć swe oczy i serce.
Niegdyś święty biskup z Myry był jednym z ważniejszych świętych chrześcijaństwa. Dziś stał się „świętym komercji”. Współczesność odarła go z ornatu, z głowy zdjęła mitrę i zabrała pastorał. „Świętego krasnala” - jak nietrudno zgadnąć - wymyślili amerykańscy specjaliści od reklamy. Dziś byśmy powiedzieli, że to taki święty po obróbce w McDonald’s.
Jeszcze nawet nie zaczął się Adwent, a już w pierwszych dniach listopada na sklepowe witryny i półki wmaszerowała armia mikołajów. Mikołaje zachęcają nas do zakupu nowego telefonu komórkowego, DVD, komputera i tysięcy zabawek. Są wszędzie. Widać je w telewizji, gazetach, ulotkach reklamowych. Wizerunek mikołaja jest wszechobecny. W jego kształcie produkowane są bombki choinkowe, pluszaki, balony dmuchane, a nawet lizaki i czekoladki. Niestrudzenie co roku św. Mikołaj jest komercyjnym hitem. Większość świętych mogłaby mu tylko pozazdrościć takiej popularności. Problem jednak tkwi w tym, że w przypadku św. Mikołaja mamy do czynienia chyba z największą podróbką wszech czasów. Pewnie dziś św. Mikołaj z Myry patrzy na to wszystko z Nieba i łapie się za głowę, bowiem jego popularność to iluzja.
Nabrałam optymizmu po lekturze raportu – opublikowanego przez Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego - na temat religijności Polaków w roku 2023, znalazł się w nim bowiem nowy wskaźnik, określony jako communicantes względny.
Chodzi tu o liczbę osób przystępujących do Komunii w stosunku do liczby osób obecnych na niedzielnych mszach świętych - w ubiegłym roku w Polsce wyniosła ona aż 48 proc.! To jednoznacznie pozytywna tendencja, wskazująca, że nasza wiara staje się coraz głębsza, bardziej dojrzała, można powiedzieć na swój sposób „elitarna”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.