Do tego grona należą też współczesne miejsca ofiarowane misjonarzowi Pomorza Zachodniego. Do nich z pewnością zaliczyć trzeba kościół filialny w Grzymiradzu, w parafii w Smolnicy, niedaleko Dębna, mający właśnie wezwanie św. Ottona z Bambergu.

Pierwsza parafia

Pierwotna konstrukcja kościoła pochodzi z I poł. XIV wieku. W XIV i XV wieku właścicielami wsi byli: Bromold Votfsik i Ludek von Ellingen, a od XV do XVIII wieku była to własność rodu von Marwitz i von Sydow. Kościół wymieniony jest w źródłach po raz pierwszy w 1337 r., w 1493 r. wspomniany jest jako parafialny, pod patronatem Jerzego von Marwitza. W ciągu kolejnych wieków był często przebudowywany. Późniejsze przeróbki zmieniły świątynię w budowlę barokową. W 1797 r. zbudowano ryglową wieżę i ufundowano bogate wyposażenie wnętrza. W kościele znajdował się ołtarz szafkowy pochodzący z przełomu XIV/XV wieku, wystrój stanowiły drewniane rzeźby z początku XVI wieku oraz ławki kolatorskie z XVII wieku. W XIX wieku dobudowano zakrystię. 25 grudnia 1945 r. został spalony i następnie wysadzony w powietrze przez Armię Czerwoną, pozostały tylko ściany obwodowe.

W 1980 r. na tymczasową kaplicę – ówczesnej parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła z Dębna – przeznaczono remizę strażacką. Proboszcz tej parafii, ks. Stanisław Sadowski salezjanin, wykupił w 1982 r. plac przy świątyni wraz z ruinami zniszczonego kościoła. Podobnie, jak w Smolnicy, prace rekonstrukcyjne z udziałem mieszkańców podjęto w 1984 r. pod nadzorem salezjanina ks. Wiesława Dąbrowskiego salezjanina. Konsekracja kościoła nastąpiła 30 czerwca 1985 r.

Odpowiedzialni za wiarę

Niewątpliwie należy docenić głęboką, zakorzenioną w historii Kościoła na naszych ziemiach, myśl księży salezjanów, aby wybrany przez bp. Jerzego Strobę tytuł współpatrona, razem z NMP Matką Kościoła, był natchnieniem do modlitwy dla ponad 400-osobowej grupy wiernych stanowiących społeczność Grzymiradza oraz pobliskiego Klępina. Umacniał ich w tej decyzji bp. Kazimierz Majdański, który uroczyście konsekrował odbudowany kościół.

Trwałym elementem orędzia św. Ottona jest obraz dedykowany wielkiemu świętemu. Znajduje się on w prezbiterium nad sediliami. O rozwój kultu św. Ottona troszczyli się już później kapłani diecezjalni pracujący w tej parafii: ks. kan. Stanisław Helak, ks. Cezary Mroczek, ks. Witold Seredyński i obecnie ks. Marek Romańczuk. Wierni uczestniczący w życiu swej wspólnoty z wiarą i czcią otaczają obraz i pogłębiają wiedzę historyczną, szczególnie o wydarzeniach z 1124 r., ale też o zobowiązaniach płynących z przyjęcia sakramentu wtajemniczenia chrześcijańskiego, czyli chrztu św. i odpowiedzialności za rozwój swojej wiary jak i członków rodziny parafialnej. Będąc podczas Wielkiego Postu na rekolekcjach w tym kościele dostrzegłem ich rozmodlenie, piękny śpiew i zaangażowanie we wszystko, co stanowi o budowaniu duchowych podstaw troski o zbawienie wszystkich ludzi. Niech więc św. Otton prowadzi wiernych z Grzymiradza tymi ścieżkami!