29 czerwca obchodzimy uroczystość Świętych Apostołów Piotra
i Pawła, nazywanych w Tradycji Kościoła Książętami Apostołów. Już
od roku 258 uroczystość obu apostołów obchodzono razem, tak jak dzisiaj,
29 czerwca, tak w Kościele Wschodnim, jak i Zachodnim. Stanowią oni
zapewnienie jedności Kościoła złożonego z Żydów i pogan. Szymon i
Szaweł byli Żydami; z ludzkiego punktu widzenia - poza wiarą Izraela
- łączyło ich niewiele.
Szymon Piotr, podobnie jak większość uczniów Jezusa pochodził
z Betsaidy, Galilejskiego miasta nad brzegiem jeziora Genezaret.
Był on człowiekiem żonatym. Ewangelie wspominają, że Pan Jezus uzdrowił
w Kafarnaum jego teściową. Szaweł natomiast pochodził z Tarsu w Cylicji (
dzisiejsza południowo-wschodnia Turcja), był Żydem z diaspory (tzn.
mieszkał pośród innowierców), od chwili urodzenia, obywatelem rzymskim.
Piotr był rybakiem, Paweł - rzemieślnikiem wytwarzającym wyroby skórzane,
ale przede wszystkim był uczonym w Piśmie.
Nic nie zdawało się zapowiadać, że ci dwaj, tak różni
od siebie Żydzi, kiedykolwiek się spotkają, co więcej - dojdą do
porozumienia i będą współpracować w realizacji jednego dzieła. Kiedy
zaś Szymon i Szaweł poznali się we wspólnocie Mesjasza jako Piotr
i Paweł, droga ich wzajemnego zrozumienia była wciąż jeszcze kamienista,
trudna, a przecież tym bardziej obiecująca.
Ewangelie synoptyczne mówią, że św. Piotr został powołany
na ucznia przez Jezusa jako pierwszy. We wszystkich też listach apostołów
wymienia się go na czele Dwunastu. Występuje on często w Ewangeliach
jako rzecznik, przedstawiciel wszystkich apostołów i pierwszych wspólnot.
Szaweł natomiast prześladował tych, którzy wyznawali wiarę w zmartwychwstanie
- jak początkowo myślał - zwodziciela z Nazaretu. Gdy się więc nawrócił
tym większe miały znaczenie dla niego słowa: "Nauka to zasługująca
na wiarę i godna całkowitego uznania, że Chrystus Jezus przyszedł
na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy.
Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, by we mnie pierwszym Jezus Chrystus
pokazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy w Niego
wierzyć będą dla życia wiecznego" (1 Tm 1, 15).
Wokół św. Piotra zebrała się po ukrzyżowaniu Jezusa studwudziestoosobowa
grupa podobnie myślących uczniów. Piotr objaśniał zgromadzonym ostatnie
wydarzenia i opowiedział się za uzupełnieniem grupy Dwunastu przez
wybór na apostoła Macieja. Zgromadzona przy Piotrze i Jedenastu wspólnota
otrzymała przez Ducha, który zstąpił na nich w dniu Pięćdziesiątnicy,
niezbędną odwagę, by wzywać cały Izrael i wszystkich ludzi do współpracy
w zbawczej historii Nowego Przymierza - w zaczynającym się właśnie
szerzeniu się "odkupienia".
Szaweł (hebr. Sza´ul), jak go nazywali rodacy na pamiątkę
pierwszego króla Izraela, stał się sławny jako Apostoł Narodów, misjonarz
pogan, pod imieniem obywatela rzymskiego "Paweł". Jego nawrócenie
z krwawego prześladowcy pierwszych chrześcijan na wiarę, której staje
się apostołem, równym w godności Piotrowi, nie mieści się w tradycyjnych
kategoriach. Sam Paweł zrezygnował z prób wyjaśnienia tej przemiany.
Po nawróceniu został w Damaszku włączony do wspólnoty i dopiero trzy
lata później wrócił do Jerozolimy, gdzie poznał apostołów Piotra
i Jakuba.
Paweł i Piotr wspierali wspólnie misję głoszenia Dobrej
Nowiny wśród pogan, a później sami gorliwie prowadzili taką misję.
Obaj pełnili tę posługę wiernie, nie zważając na żadne trudy i przeszkody,
gotowi oddać nawet ziemskie życie dla swoich owieczek, dla ich zbawienia,
a przede wszystkim dla Jezusa. O męczeństwie św. Piotra wspomina
św. Klemens, następca w rządzeniu Kościołem rzymskim. Według jego
świadectwa Piotr został umęczony i ukrzyżowany. Jednak, jak zeznaje,
Piotr poprosił, aby go ukrzyżowano głową w dół, ponieważ nie czuł
się godny umrzeć tak, jak jego Mistrz.
Gdy św. Paweł dowiedział się o prześladowaniach chrześcijan
w Rzymie pośpieszył do nich, aby podtrzymać ich na duchu. Za jawne
nauczanie został uznany za złoczyńcę i aresztowano go. Jako obywatel
rzymski został prawnie osądzony, a sposobem wykonania na nim wyroku
śmierci było ścięcie.
Św. Piotr jest autorem dwóch Listów, które wchodzą w
skład Ksiąg Pisma św. Dedykował je swojemu uczniowi, Sylasowi. Napisane
zostały w latach 63 i 64. Św. Paweł natomiast zostawił więcej dzieł
pisanych, bo aż 14 Listów. Są one najpełniejszym i najpiękniejszym
komentarzem Ewangelii, dlatego też Kościół korzysta z nich obficie
tak w swej liturgii, jak też w godzinach kanonicznych, obowiązujących
kapłanów.
Obaj Święci posiadają swoje sanktuaria. Największym ku
czci św. Piotra jest bazylika wystawiona na jego grobie. Przy tej
bazylice od 1377 r. mieszkają papieże, tam mają swoją rezydencję,
która jest równocześnie stolicą państwa watykańskiego. Innymi miejscami
kultu św. Piotra w Rzymie są: kościół św. Piotra w Okowach, wystawiony
w miejscu, gdzie Apostoł miał być więziony; kościółek Quo Vadis przy
Via Appia, wystawiony na miejscu, gdzie według podania miał się św.
Piotrowi objawić Chrystus, kiedy Apostoł zamierzał ujść z Rzymu;
a także bazylika św. Pudencjany, gdzie miał przebywać św. Piotr i
stamtąd rządzić Kościołem. Na całym świecie zostało pobudowanych
bardzo wiele świątyń poświęconych św. Piotrowi. Św. Pawłowi natomiast
cesarz Konstantyn Wielki po roku 330 na miejscu jego męczeństwa wystawił
bazylikę pod jego wezwaniem.
W naszej diecezji także znajdują się kościoły poświęcone
tym Apostołom. W dniu 29 czerwca zatem odpust będzie w takich parafiach
jak: Dołubowo, Serpelice, Siemiatycze Stacja, Śledzianów. Polecajmy
się więc w naszych modlitwach tym świętym Apostołom. Módlmy się,
abyśmy tak jak oni umieli swoją wiarę poświadczyć w życiu codziennym.
Pomóż w rozwoju naszego portalu