Chrzest daje nam nową perspektywę, z której możemy patrzeć na nas samych i na drugiego człowieka (na naszego syna, córkę, na wnuka czy chrześniaka). Jest to perspektywa wieczności, która zmienia sens naszego życia, podejmowanych decyzji, patrzenia na codzienność i na przyszłość: jesteśmy stworzeni, by żyć wiecznie! Czyż to nie zmienia wszystkiego?
Myśląc o chrzcie dostrzegamy – powinniśmy dostrzec – że nasze życie, tak jak życie innych ludzi, jest Bożym darem. Ten dar możemy rozważać na kilka sposobów.
Dar życia
Chrzest przypomina nam, że pochodzimy od samego Boga. To On powołał nas do życia, więcej: stworzył nas na swoje podobieństwo! A zatem moje życie nie jest moje i nie mogę zupełnie dowolnie podejmować decyzji czy dokonywać wyborów. Zawsze muszę brać pod uwagę Jego zdanie, to, jakie Bóg ma wobec mnie zamierzenia i plany. Przecież to On podarował mi także dzisiejszy dzień!
Dar cielesności
Chrzest wpisuje nas w Chrystusa. Stajemy się Jego cząstką, a Jego męka i śmierć, które wyzwoliły nasz grzechu, stały się zapłatą za naszą wolność. Nasze ciała stały się świątynią Ducha Świętego. Nie jesteśmy już sami: staliśmy się mieszkaniem Boga. Nasze ciało nie jest czymś nieczystym czy zbędnym, lecz jest darem (inaczej Bóg nie zachciałby w nas zamieszkać). Dlatego musimy traktować naszą cielesność (a co za tym idzie, i naszą seksualność) jako dar i zobowiązanie. Otrzymaliśmy je, by także przez nie doświadczać Bożej obecności i miłości. Nasza wolność dysponowania naszym ciałem (i związanymi z nim przyjemnościami) została ograniczona przez Bożą miłość.
Dar wiary
Chrzest jest początkiem naszej wiary. Trzykrotne polanie wodą – zanurzenie w wodzie – dało nam łaskę wiary. Bóg otworzył się na nas, byśmy my otwarli się na Niego. A zatem wierząc, praktykując wiarę (poprzez modlitwę, sakramenty, liturgię) nie robię czegoś dla Pana Boga, nie robię Bogu łaski, bo to On pierwszy wyciągnął do mnie rękę, to On dał mi wiarę – źródło nadziei i perspektywę wieczności.
Reklama
* * *
Moje posłuszeństwo Bogu płynie z mojej świadomości, a moja odpowiedzialność staje się znakiem wdzięczności. Chrzest otwiera moje oczy na Boga i na mnie samego, uwalnia od ślepoty i beznadziejności, jakiej pełen jest świat pozbawiony Boga. Ale otwarte oczy to również większa świadomość własnych słabości i grzechów. Im bliżej Boga, tym więcej dostrzegam wad i grzechów (to dlatego Jan Paweł II spowiadał się co tydzień: nie dlatego, że był większym od nas grzesznikiem, ale dlatego, że był blisko Boga).
