Basen Morza Śródziemnego to kolebka chrześcijaństwa, które zrodziło się w Palestynie, ale szybko zaczęło szerzyć się wśród pogan z kręgu kultury grecko-rzymskiej. Morze Śródziemne w naturalny sposób nie tylko stało się towarowym szlakiem handlowym, ale także dawało możliwość transportowania dóbr duchowych: filozofii, sztuki i religii. Stąd wielkie centra kultury śródziemnomorskiej rozwijały się po obu stronach morza. Na południowym brzegu jej ośrodkiem była Kartagina, stolica imperium Fenicjan. W 146 r. przed Chr. zdobyta przez Rzymian odkryła przed najeźdźcami bogate zasoby biblioteczne, co rzuca światło na poziom literatury, do której dostęp mieli ówcześni królowie Numidii, czyli Berberowie.

Ludność berberyjska to najstarsza rdzenna grupa etniczna zamieszkująca do dziś tereny Maroka, Algierii i Tunezji. Wielu chrześcijan pierwszych wieków z tych terenów było właśnie pochodzenia berberyjskiego, np. matka św. Augustyna, wielkiego filozofa, teologa i biskupa Hippony, żyjącego na przełomie IV i V wieku.